Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 1, Μάης 2019

Σημείωμα της σύνταξης

«Είναι καλύτερα να είσαι το σφυρί παρά το αμόνι»

(Έμιλυ Ντίκινσον)

Σήμερα που η ακροδεξιά στην Ευρώπη ετοιμάζεται ακόμη και να διπλασιάσει τις έδρες της στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ σοσιαλδημοκρατία και Αριστερά αναμένουν να δουν τα ποσοστά τους να κατρακυλούν,

σήμερα που καραβιές ολόκληρες εξαθλιωμένων μεταναστ(ρι)ών πνίγονται στη Μεσόγειο και νέα τείχη υψώνονται ενάντια στους πρόσφυγες του πολέμου,

σήμερα που,  σε όλη την Ευρώπη, η πολύ ισχνή ανάπτυξη πάει πάντα πακέτο μαζί με άγρια λιτότητα για την εργατική τάξη,

σήμερα που οι φοροαπαλλαγές και οι χαριστικές επιδοτήσεις των κηφήνων του πλούτου στην Ευρώπη και σε όλον τον πλανήτη δεν έχουν τελειωμό,

σήμερα που η μάχη για μοιρασιά των ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο και η λυκοσυμμαχία της Ελλάδας με ΗΠΑ και Ισραήλ κάνουν ένα θερμό επεισόδιο ή ακόμη και μια πολεμική σύρραξη να είναι πιθανά ενδεχόμενα στο άμεσο μέλλον,

σήμερα, δεν είναι καιρός για παραίτηση και ιδιώτευση, είναι καιρός για αντίσταση και οργανωμένη δράση.

Στη μάχη των ευρωεκλογών και στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές δεν επιλέγουμε την αποχή, επειδή έτσι κινδυνεύουμε να δούμε την πανευρωπαϊκή άνοδο της ακροδεξιάς να μετατρέπεται σε θρίαμβο.

Αντίθετα,  χρησιμοποιούμε τα πιο αριστερά ψηφοδέλτια από όσα κατεβαίνουν. Και προτιμάμε εκείνες τις δυνάμεις που δίνουν ξεκάθαρο στίγμα στο πλευρό των μεταναστ(ρι)ών και των θυμάτων του ρατσισμού, της ξενοφοβίας ή/και του σεξισμού,  ενάντια στον εθνικισμό και την ακροδεξιά.     

Σε καμία περίπτωση δεν στηρίζουμε τα ψηφοδέλτια των δυνάμεων που εφάρμοσαν μνημόνια και λιτότητα, το πλήρες πρόγραμμα δηλαδή της αστικής τάξης και των τραπεζιτών.

Γι’ αυτό και για κανέναν λόγο δεν ψηφίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τα σχήματά του. Παρόλα αυτά αναγνωρίζουμε πως σημαντικά κομμάτια του κόσμου μας, της εργατικής τάξης και των φτωχών, θα χρησιμοποιήσουν τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για να μην επιστρέψει η ρεβανσιστική Δεξιά, ο Μητσοτάκης και ο Άδωνις. Η απάντηση σε αυτή τη στάση δεν μπορεί να είναι η λοιδορία και η αποδοκιμασία, αλλά η σφυρηλάτηση μιας Αριστεράς που να αξίζει το όνομά της.

Ο χώρος στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει μικρές προσδοκίες πως μπορεί να λειτουργήσει σαν κάτι παρά πέρα από μια ψήφο διαμαρτυρίας.

Η χαρακτηριστικά μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη δύναμη, το ΚΚΕ, είναι πεδικλωμένη από τον απίστευτο απομονωτισμό και αναχωρητισμό της ηγεσίας του: Το ΚΚΕ προτιμά να χάσει μάχες, παρά να τις δώσει μαζί με άλλες δυνάμεις μέσα στο κίνημα. Ετούτο το κόμμα δεν θέλει –και γι’ αυτό δεν μπορεί- να λειτουργήσει ως κέντρο της εργατικής συσπείρωσης ενάντια στη λιτότητα, τα αφεντικά και την ακροδεξιά. 

Το καλοκαίρι του 2015, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε ανοιχτά στο πλευρό των μνημονίων και του ΔΝΤ μετά το δημοψήφισμα, μια σειρά δυνάμεις αποσπάστηκαν από τα αριστερά του καταγγέλλοντας την μνημονιακή κωλοτούμπα. Όμως, αυτές οι δυνάμεις δεν κατάφεραν να οργανώσουν έναν άξιο λόγου πόλο εργατικής αντίστασης.

Η κυριότερη δύναμη από αυτές, η Λαϊκή Ενότητα (ΛΑΕ), άφησε να περάσει ο καιρός με άχαρες αρχηγικές εμφανίσεις του επικεφαλής της και κούφιες πατριωτικές κορώνες. Σήμερα πλέον, οι περισσότεροι από τους 5.000 οργανωμένους αγωνιστές που διέθετε αρχικά η ΛΑΕ έχουν απογοητευτεί και αποχωρήσει ή αδρανοποιηθεί. Και όσο λιγότερος κόσμος μένει, τόσο περισσότερο το σχήμα αυτό κατρακυλά σε πατριδοκάπηλες κορώνες. Η ΛΑΕ σήμερα αναζητά συμπλεύσεις με μετα-αριστερά σχήματα («πρωτοβουλία 114») και με ρετάλια του εθνικιστικού χώρου, προσδοκώντας απελπισμένα την είσοδό της στη Βουλή. Πραγματικά, «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

Για να σταθούμε στο ύψος των καιρών, χρειαζόμαστε μιαν άλλη Αριστερά. 

Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα μια Αριστερά άξια του ονόματός της, αν δεν σταθεί πρώτα από όλα δίπλα σε εκείνα τα κομμάτια της εργατικής τάξης που δέχονται την πιο άθλια και απροκάλυπτη επίθεση, τις/τους μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες.

Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που δεν οργανώνει τις απεργίες και όλους τους αγώνες της τάξης μας παλεύοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στους χώρους δουλειάς. Η πολυδιάσπαση και οι επιδεικτικά χωριστές κινήσεις και πορείες είναι εγκληματικά λάθη.

Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που δεν συσπειρώνει τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, που δεν παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό, που δεν στέκεται δίπλα στα θύματα της καταπίεσης, τις γυναίκες, τους λόατκια+ ανθρώπους, τις καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες.

Η Αριστερά που καταφέρνει να κερδίσει μάχες και να αλλάξει τα πράγματα είναι η Αριστερά που σηκώνει το γάντι και αναλαμβάνει την ευθύνη: Που αναλαμβάνει να υπερασπίσει τα πιο χτυπημένα κομμάτια των εκμεταλλευόμενων και όλα τα εξιλαστήρια θύματα της Ακροδεξιάς. Που τολμά να απαιτήσει να πληρώσουν οι πλούσιοι και όχι οι ξένοι εργάτες και εργάτριες. Που οργανώνει τους «από τα κάτω» για να παλέψουν.

Η εφημερίδα μας, «η Κόκκινη», θα επιχειρήσει να συνεισφέρει στη σφυρηλάτηση μιας τέτοιας Επαναστατικής Αριστεράς, που πρέπει να αρχίσει να αναδύεται και να διαμορφώνεται μέσα από τις μάχες του σήμερα.

«Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς,

χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!»

(Κώστας Βάρναλης)