Ο σεξιστής ελληναράς αξιωματικός δολοφονούσε μετανάστριες και η ελληνοκυπριακή αστυνομία απαξιούσε

να ασχοληθεί με την εξαφάνισή τους

της Σύνταξης

Κατά τύχη αποκαλύφθηκε πριν λίγες μέρες στη νότια Κύπρο η γυναικοκτονία της Φιλιππινέζας οικιακής βοηθού Mary Rose: η βροχή ξέθαψε το πτώμα της. Το βρήκαν περαστικοί στο φρεάτιο, όπου το είχε πετάξει ο δολοφόνος της. Έτσι άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των άγριων γυναικοκτονιών, που είχε διαπράξει ο ίλαρχος της ελληνοκυπριακής φρουράς Νίκος Μεταξάς.

Ολιγωρία και συγκάλυψη

Είχε γίνει αναπόφευκτη η ανάγκη να στραφούν οι έρευνες στον πραγματικό δράστη αυτών των εγκλημάτων. Όμως μέχρι τότε, η ελληνοκυπριακή Αστυνομία έκανε ό,τι μπορούσε για να αποφύγει να διαλευκάνει τις εξαφανίσεις των μεταναστριών οικιακών βοηθών, που έγιναν τα τελευταία χρόνια.

Η Mary Rose είχε εξαφανιστεί, μαζί με την εξάχρονη κόρη της Sierra, στις 21 Ιούλη 2018. Η γυναίκα είχε χαθεί χωρίς να πάει καν να εισπράξει τον μισθό της. Τα διαβατήρια μητέρας και κόρης είχαν μείνει πίσω στο δωμάτιό τους, από όπου δεν έλειπαν ρούχα και προσωπικά αντικείμενα.

Και όμως, η ελληνοκυπριακή αστυνομία, αφού στην αρχή προσπάθησε να ενοχοποιήσει τον Ρουμάνο σύντροφο της Mary Rose για την εξαφάνιση και τον πιθανό φόνο, κατόπιν αποφάσισε να ανακοινώσει πως η πιθανότερη εκδοχή είναι πως η Mary Rose έφυγε παράνομα προς τον Βορρά, «προς τα Κατεχόμενα», σύμφωνα με την εθνικιστική ορολογία. Και ο φάκελος της εξαφάνισής της έκλεισε βιαστικά.

Τι κι αν ήταν ηλίου φαεινότερον πως κανείς άνθρωπος δεν εξαφανίζεται έτσι ξαφνικά; Τι κι αν είναι πάρα πολλές οι οικιακές βοηθοί από Φιλιππίνες και άλλες χώρες, των οποίων έχουν χαθεί τα ίχνη τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο το ίδιο ξαφνικά; Τι κι αν υπήρχαν άνθρωποι που από την αρχή κατήγγειλαν την ολιγωρία της ελληνοκυπριακής αστυνομίας;

Παραθέτουμε εδώ αποσπάσματα από το συγκλονιστικό άρθρο «εννά επήεν στα κατεχόμενα» του Λούη Κουτρουκίδη, προέδρου του Συνδέσμου Οικιακών Βοηθών Κύπρου. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον κυπριακό «Πολίτη», στις 19 Αυγούστου 2018, έναν σχεδόν χρόνο πριν.   

«Έννα επήεν στα Κατεχόμενα»

«…Μια Φιλιππινέζα εξαφανίστηκε, τζαι κάποιες φίλες της εκαταγγείλασιν την εξαφάνιση στην Αστυνομία. Η Αστυνομία, μονομιάς λαλεί, «εν να επήεν στα κατεχόμενα», τραβούν τζαι μιαν φωτογραφίαν στις εφημερίδες που λαλεί, «ελλείπον πρόσωπο», πάππαλλα, τζ’ ο Θεός βοηθός. Εν ένει έτσι κύριοι. Αν πραγματικά επήεν στα κατεχόμενα, επέρασεν που κάποιον οδόφραγμα, τζ’ όσον παράνομον τζ’ αν ένει το καθεστώς, όποιος περνά που πο τζεί  καταγράφουν το όνομα τους, διότι δείχνουν διαβατήριο, εν τζ’ ένει ούλλα ξαπόλυτα, τζ’ έννεν ούλλα εμπάτε σσιύλλοι αλέστε…”

“…Πριν πέντε μήνες, τον Μάρτην δηλαδή, μια άλλη Φιλιππινέζα επήεν στο αεροδρόμιο Λάρνακας μαζί με τη εννιάχρονη κορούλλα της, να συναντήσει «κάποιον», που «γνώρισε» σε ιστοσελίδα γνωριμίας. Που τζιαμέ τζαι κάτω άνοιξεν η γη τζ’ εκατάπιεν την, μαζί με το μωρό της τζ’ έκτοτε το κινητό της παραμένει βαούμενο. Eίπεν η Αστυνομία ότι «πιθανό να επήε πο τζει». Εν θα κάμω τον ζαπτιέν μα ούτε τον αστυνόμον, διότι εν πολλοκαταλάβω, αλλά στη ζωή μου τα παραπάνω πράματα ακολουθούν μιαν λογικήν τζ’ έρκουμαι τζαι ρωτώ την αστυνομία: Αν ελοάρκαζεν να πάει πο τζει, στο αεροδρόμιο της Σκάλας ήνταμ που εγύρεφκεν; Τζ’ αν ελοάρκαζεν να παει πο τζει, εν ήταν να συνάξει τα ριάλια της που την τράπεζαν, να πκιάει τα ρούχα της, το λάπτοπ της; Τζαι γιατί να βαώσει το κινητό της; …”

“Την 21ην Ιουλίου εχάθην τζ’ άλλη Φιλιππινέζα, τζ’ εκτοτε αγνοούνται τα ίχνη της. Τζαι τζείνην ερευνά την η αστυνομία, τζαι με το να βάλλουμεν την φάτσαν τους στην εφημερίδαν, ως ελλείπον πρόσωπον, εν εκάμαμεν τίποτε. Με δικαστικό ένταλμα μπορεί η αστυνομία να εντοπίσει που ετηλεφώνηεν, ποιος της ετηλεφώνησεν, τζ’ ακόμα πού ήταν το κινητόν της την τελευταίαν ημέραν που ήταν ενεργό…”

“Μα εξαφανίστηκε μια, η δεύτερη με μωρό, τζαι τρίτη, εν σύμπτωση; Άι τοντ θινκ σο. Αν κάποιος τες «εξαφανίζει», θα συνεχίσει να το κάμνει αφού το σιέριν του νόμου εν κοντόν, τζ’ εν έχουν μάναν τζ’ τζύρην που ποδά, να τες γυρέψουν. Μακάρι τζ’ οι τρεις Φιλιππινέζες τζαι το μωρόν, να επήασιν πο τζει, τζαι ναν καλά. Τίποτε άλλον! Τώρα μιλούμεν για άτομα που ξέρουμε ότι «εξαφανίστηκαν» από μαρτυρίες δικών τους αθρώπων, τζαι μπορώ να τους δώσω μαρτυρίες, ονόματα, τζαι τηλέφωνα. Εν έπρεπε, κύριοι, να τα ερευνήσει το «Σώμα». Ήντα χαμπάρκα για άλλες εξαφανισμένες, που εν τες γυρέφκει κανένας; Μήπως, κύριε υπουργέ, ξέρει η αστυνομία ήνταμ που σημαίνει κατά συρροή δολοφόνος;”.

«Χολοσκάς για μια Φιλιππινέζα;»

Και η απάντηση που πήρε ο συνδικαλιστής Κουτρουκίδης, όταν ενόχλησε από τη μακαριότητά τους τα στελέχη της ελληνοκυπριακής Αστυνομίας ήταν αποστομωτική: «Είσαι 70 χρονών και χολοσκάς για μια Φιλιππινέζα;».

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η ηγεσία της ελληνοκυπριακής Αστυνομίας πρέπει να πληρώσουν την άθλια στάση τους στην ιστορία των γυναικοκτονιών μεταναστριών, την ολιγωρία τους και τον απροκάλυπτο ρατσισμό και σεξισμό τους.

Η άμεση παραίτηση του υπουργού Δικαιοσύνης και των επιτελικών στελεχών της ελληνοκυπριακής Αστυνομίας δεν μπορεί παρά να είναι το πρώτο αίτημα του εργατικού κινήματος στη νότια Κύπρο.

Τις γυναίκες, τις εργάτριες, τις μετανάστριες πρώτα από όλα, δεν τις «προστατεύει» η Αστυνομία. Οι «δυνάμεις της τάξεως» είναι πάντοτε ανελέητες με τις/τους μετανάστ(ρι)ες και τους απόκληρους. Και είναι πάντοτε ελαστικές και στοργικές απέναντι στους ισχυρούς του πλούτου και του κράτους.

Χρειάζεται να φυσήξει ο δυνατός άνεμος του κινήματος των εργατριών και των εργατών, των μεταναστ(ρι)ών και των από τα κάτω για να ανοίξουν τα φρεάτια με τα κρυμμένα πτώματα και να βγουν οι σκελετοί από τις ντουλάπες στη νότια Κύπρο.

Η ελληνορθόδοξη κουλτούρα του ρατσισμού και της πατριαρχικής ματσίλας δεν έχει σταματήσει να δολοφονεί από την ίδρυση της κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο Δεκέμβρης του 1963 στιγματίστηκε από μαζικά εγκλήματα ελληνοκυπρίων παλικαράδων, όπως αυτό στην Ομορφύτα, σε βάρος αιχμάλωτων γυναικόπαιδων Τουρκοκυπρίων.

Το 1967 ακολούθησε η σφαγή πάλι γυναικόπαιδων Τουρκοκυπρίων στους Άγιους Θόδωρους και στην Κοφινού.

Το 1974  τα μαζικά εγκλήματα κατά αμάχων στην Πάφο, αλλά και στην Μαράθα, Τόχνη, Σανταλάρη και Αλόα το 1974 από την ΕΟΚΑ Β΄ και τους Έλληνες χουντικούς.

Οι σημερινές γυναικοκτονίες μεταναστριών είναι κομμάτι της ίδιας παράδοσης, της ελληνορθόδοξης «λεβεντιάς» που ξέρει να εκτονώνεται μονάχα στους πιο αδύναμους, στις γυναίκες, στους φτωχοδιάβολους, σε άοπλους και αιχμαλώτους ικέτες.

Και η πάλη ενάντια στις γυναικοκτονίες μεταναστριών δεν είναι υπόθεση του αστυνομικού δελτίου. Είναι πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και ρατσισμό, χωρίς υποτίμηση και περιφρόνηση για τις γυναίκες, χωρίς εθνικισμό και πατριαρχία.    

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 1ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη», Μάης 2019.