Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 2, Καλοκαίρι 2019

«Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε»

// Αζίζ Νεσίν //

Στις εκλογές της 26^ης Μάη ο κόσμος της Αριστεράς δέχτηκε ένα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο. Όπως δείχνουν όλα, το ίδιο ακριβώς θα συμβεί και στις εκλογές της 7^ης Ιούλη.

Η επιστροφή της Δεξιάς με επικεφαλής τον Μητσοτάκη υιό δείχνει θριαμβευτική, και ενδέχεται να συσπειρώσει και ένα αξιόλογο  ποσοστό ψηφοφόρων της ακροδεξιάς, τώρα που όλες οι προβλέψεις είναι πως θα ξανακυβερνήσει η ‘δεξιά  πολυκατοικία’.

«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα»

Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει προς κάθε κατεύθυνση ψηφοφόρους, προς τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ ακόμη και την ακροδεξιά. Δεν χάνει, όμως, ψηφοφόρους προς τα αριστερά του. Αντίθετα, μάλλον σημαντικό κομμάτι του κόσμου, που παλιότερα ψήφιζε ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ακόμη και ΚΚΕ, ενδέχεται να στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ για να μην  επιστρέψει η Δεξιά.   

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και ακόμη χειρότερα η ΛΑΕ, είναι πλέον σκιά του προηγούμενου εαυτού τους. Ούτε το ψάρεμα στα θολά νερά της πατριδοκαπηλίας διέσωσε τον χώρο του Λαφαζάνη, ούτε ο απομονωτισμός και οι μόνιμα χωριστές συγκεντρώσεις έδωσαν προβάδισμα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η εμφάνιση στο προσκήνιο του κόμματος Βαρουφάκη -μηχανισμού χωρίς μέλη και οργανώσεις- δεν δείχνει τίποτε άλλο παρά την ανικανότητα και το αδιέξοδο των ηγεσιών της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που όμως διέθεταν -και σε ένα βαθμό διαθέτουν ακόμα- ένα αξιόλογο δυναμικό στελεχών.   

Το ΚΚΕ με κόπο περιχαράκωσε τον κόσμο του στις προηγούμενες εκλογές. Είναι ένα κόμμα με σημαντικό εκλογικό μηχανισμό, αλλά χωρίς την παραμικρή πολιτική προοπτική. Αλλά, μέσα στη γενική ανυποληψία και καταισχύνη της Αριστεράς, το ΚΚΕ καταφέρνει και επιβιώνει ακόμη, άνευ προοπτικών. 

Το ΚΚΕ προτιμά να χάσει μάχες παρά να τις δώσει μαζί με άλλες δυνάμεις μέσα στο κίνημα. Αυτό το κόμμα δεν θέλει -και γι’ αυτό δεν μπορεί- να λειτουργήσει ως κέντρο της εργατικής συσπείρωσης, ενάντια στη λιτότητα, τα αφεντικά και την ακροδεξιά.

Και τώρα;

Αλλά η εκρηκτική ύλη που έχει συσσωρευτεί στην Ευρώπη και τον κόσμο  αναλογεί  σε ξεσπάσματα και ανατροπές που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ιστορία. Ποτέ η εργατική τάξη δεν ήταν τόσο πολυάριθμη και τόσο μορφωμένη, ποτέ δεν είχε σε τέτοιο βαθμό τις προϋποθέσεις για να διευθύνει την παραγωγή χωρίς να χρειάζεται τα αφεντικά, σε όλο τον πλανήτη.

Κι όμως, αυτή η τάξη κινδυνεύει να χάσει κυριολεκτικά όλα τα δικαιώματα που είχε πετύχει τα τελευταία 150 χρόνια. Σε όλη την Ευρώπη η «γραμμή» των καπιταλιστών είναι λιτότητα ως την αιωνιότητα και αφαίρεση όλων των κεκτημένων. Όλες οι σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται πια όχι στα κοινοβούλια και τα υπουργικά συμβούλια, που απλώς επικυρώνουν ό,τι τους δώσουν, αλλά σε κλειστές ομάδες τραπεζιτών. Και η τάξη που παράγει τα πάντα καταλήγει, όλο και περισσότερο, στο να μην έχει μερίδιο και λόγο σε τίποτα. Τέτοια παραίτηση δεν μπορεί να συμβεί χωρίς συγκρούσεις καθοριστικού χαρακτήρα.

Και η έκρηξη των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά αντίθετα «στιγμιότυπο από ταινία προσεχώς». 

Η Ευρώπη θα είναι η αρένα όπου, πολύ σύντομα,  θα ξαναπαιχτεί το μέλλον του πλανήτη. Και οι νίκες χρειάζονται καθαρές ιδέες και διαυγή στρατηγική. Η Ιστορία δεν είναι το ανιαρό υλικό που χρησιμοποιούν οι φοιτητές στη διατριβή τους. Η Ιστορία είναι οπλαποθήκη και πυξίδα για αυτούς και αυτές που τη δημιουργούν. Και αυτό είναι που έχουμε μπροστά μας να πραγματώσουμε.

Και η Αριστερά που θα καταφέρει να κερδίσει μάχες, δεν μπορεί να έχει σχέση με την Αριστερά που υφίσταται σήμερα.

Δεν μπορεί να κερδίσει μάχες ο αναχωρητισμός  του ΚΚΕ. Ούτε η υπόκλιση και πλήρης παράδοση της ΛΑΕ στην εθνικιστική ατζέντα. Ούτε η πολυδιάσπαση και οι φυγόκεντρες τάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Για να σταθούμε στο ύψος των καιρών, χρειαζόμαστε μιαν άλλη Αριστερά. 

Δεν μπορεί να υπάρξει σήμερα μια Αριστερά άξια του ονόματός της, αν δεν σταθεί πρώτα από όλα δίπλα σε εκείνα τα κομμάτια της εργατικής τάξης που δέχονται την πιο άθλια και απροκάλυπτη επίθεση, τις/τους μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες.

Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που δεν οργανώνει τις απεργίες και όλους τους αγώνες της τάξης μας παλεύοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στους χώρους δουλειάς. Η πολυδιάσπαση και οι επιδεικτικά χωριστές κινήσεις και πορείες είναι εγκληματικά λάθη.

Δεν μπορεί να υπάρξει Αριστερά που δεν συσπειρώνει τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό,

που δεν παίρνει συνεχώς πρωτοβουλίες ενάντια στον εθνικισμό και τον ρατσισμό,

που δεν στέκεται δίπλα στα θύματα της καταπίεσης, τις γυναίκες, τους λοατκια+ ανθρώπους, τις καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες στην Ελλάδα.

Η Αριστερά που καταφέρνει να κερδίσει μάχες και να αλλάξει τα πράγματα είναι η Αριστερά που σηκώνει το γάντι και αναλαμβάνει την ευθύνη:

Που αναλαμβάνει να υπερασπίσει τα πιο χτυπημένα κομμάτια των εκμεταλλευόμενων και όλα τα εξιλαστήρια θύματα της Ακροδεξιάς.

Που τολμά να απαιτήσει να πληρώσουν οι πλούσιοι και όχι οι ξένοι εργάτες και εργάτριες. Που οργανώνει τους «από τα κάτω» για να παλέψουν.

«Δεν μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές,

ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές»