Γράφει η Lale Alatli

Είμαι εκείνο το παιδί
κουβαλούσα ένα αστέρι
εσύ δε με θυμάσαι,
έκανα ποδήλατο στα σοκάκια σου
έτρωγα παγωτό στις σκιές των δέντρων σου,
έπαιζα με φίλους
ας φώναζε η μάνα το σούρουπο.
Είμαι εκείνο το παιδί
που κανείς δεν θυμάται πια
το σπίτι μας έγινε πολυκατοικία
κι εγώ ένας αριθμός στην ιστορία.
Η γιαγιά μού χάριζε όλον τον κόσμο
                                όπως κάθε γιαγιά
ο μπαμπάς πάντα με προστάτευε
                                όπως κάθε μπαμπάς
η καρδιά της μάνας χτυπούσε για μένα
                                όπως κάθε μάνας
εγώ όμως δεν έζησα
                                όπως κάθε σου παιδί.
Είμαι εκείνο το παιδί
με κάταπιε το τρένο
στην πλατεία  Ελευθερίας
μια μέρα με ομίχλη
τελικά για ποιους είναι η ελευθερία
σ’ αυτήν την πλατεία;
Η γιαγιά δεν άντεξε
ο μπαμπάς δεν μίλησε
η καρδιά της μάνας έγινε στάχτη
έφαγε κι εκείνους το λαίμαργο τρένο
που ποτέ δεν χόρταινε.
Είχαμε όλοι αστέρια
γίναμε καπνός μια μέρα
κι η μαυρίλα του, Θεσσαλονίκη μου
έβαψε την δικιά σου ιστορία.

*Στη Μικρή Ιερουσαλήμ

O çocuk, benim

bir yıldızım vardı

beni hatırlamazsın,

bisiklete binerdim sokaklarında

dondurma yerdim ağaç gölgelerinde

arkadaşlarımla oynardım

annem istediği kadar çağırsın beni günbatımında.

O çocuk, benim

artık kimse hatırlamaz beni

evimiz apartman oldu

ben de tarihte bir sayı.

bir şeyimi eksik etmezdi ninem

                           bütün nineler gibi

hep korurdu beni babam

                           bütün babalar gibi

yüreği benim için atardı annemin

                           bütün annelerinki gibi

oysa ben yaşayamadım

                          bütün çocuklar gibi.

O çocuk, benim

midesine indirdi beni de tren

Özgürlük Meydanı’nda

bugün gibi sisli bir gün,

peki özgürlük kimin için

acaba bu meydanda?

Ninem dayanamadı

babam konuşamadı

annemin yüreği kül oldu

asla doymayan obur tren

onları da yalayıp yuttu.

Hepimizin yıldızı vardı

biz kül olduk bir günde

arkamızda kalan duman da, canım Selanik’im

senin tarihine kapkara bir leke.

*Küçük Kudüs Selanik’e

II. Dünya Savaşı sırasında neredeyse Selanik Musevileri’nin tamamı (56.000 kişi) Eleftheria (Özgürlük) Meydanı’ndan toplama kamplarına gönderildi.

*Πρώτη δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό Ένεκεν, τ. 149-150.

**Το ποίημα είναι δημοσιευμένο στο 2ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Καλοκαίρι 2019) στη στήλη «Η Σελίδα των Στίχων».

** Η Lale Alatli γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1976. Από το 2006 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως μεταφράστρια βιβλίων και ιστοσελίδων, ως διερμηνέας και ως καθηγήτρια της τουρκικής γλώσσας.