Ένα σχόλιο της Σύνταξης για τον πραγματικό ρόλο της Αστυνομίας στην κοινωνία

(Δημοσιευμένο στο φύλλο 3 της εφημερίδας «Κόκκινη» που κυκλοφορεί)

«…η μπουρζουαζία,  βρίσκει και αναπαράγει στο Νόμο και την Τάξη, όπως και στο Θεό,  τον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι, τα ρόπαλα της αστυνομίας είναι τα δικά της ρόπαλα…»

(Ένγκελς, 1847)

Οι πρόσφατες δηλώσεις στον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΙ του ανεκδιήγητου Μπαλάσκα, συνδικαλιστή της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων  (ΠΟΑΣΥ), μετά το διώξιμο των μεταναστ(ρι)ών από καταλήψεις στέγης στα Εξάρχεια, είναι αποκαλυπτικές: «Εκκίνησε μια αθόρυβη νέας τεχνολογίας ηλεκτρική σκούπα η οποία είναι η αστυνομία, η οποία σιγά σιγά θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια από τα Εξάρχεια». Παρά την προσπάθεια των δημοσιογράφων να συμμαζέψουν κάπως τον συνδικαλιστή που απασφάλισε, ο Μπαλάσκας συνέχισε απτόητος: οι πρόσφυγες αποτελούν μία «σκόνη ενοχλητικού χαρακτήρα».  

Ο κ. Μπαλάσκας διαθέτει μια προσωπικότητα που τη διακρίνει η ευήθεια στον απόλυτο βαθμό. Γι’ αυτό και αποκάλυψε την πραγματική στάση των αστυνομικών απέναντι «στης γης τους κολασμένους», τους πρόσφυγες και τις μετανάστ(ρι)ες.

Όμως συνολικότερα τα στελέχη της αστυνομίας και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν έχουν πολύ διαφορετική προσέγγιση από αυτή που ομολόγησε ο αστυνομικός της ΠΟΑΣΥ. Μόνο που η Αστυνομία και οι κυβερνήσεις  την έχθρα και την αποστροφή τους προς τους ταπεινούς και καταφρονεμένους την ενδύουν με το σύνθημα του «νόμου και της τάξης». Και την καλλωπίζουν με διακηρύξεις για την «Αστυνομία που στέκει δίπλα στον πολίτη», που  «πατάσσει το έγκλημα» κλπ. κλπ.

Κάθε καινούργια κυβέρνηση που αναλαμβάνει καθήκοντα, όπως τώρα η Νέα Δημοκρατία, δεν παραλείπει να διακηρύξει σε κάθε τόνο πως δεσμεύεται να επιχειρήσει «να φέρει την αστυνομία πιο κοντά στον πολίτη». Από τον Πανούση του ΣΥΡΙΖΑ πριν από τέσσερα χρόνια που υποσχόταν πως «Θα δείτε έναν άλλο τύπο αστυνομικών, φίλο των πολιτών» μέχρι τον κύριο Χρυσοχοΐδη που επαναφέρει τις επιχειρήσεις αστραπή του «Ξένιος Δίας» του Δένδια ενάντια στους/στις μετανάστ(ρι)ες στο κέντρο της Αθήνας.

Προφανώς, το πρώτο καθήκον για κάθε αγωνίστρια και αγωνιστή της Αριστεράς είναι να υπερασπίσει τους/τις μετανάστ(ρι)ες από τα γιουρούσια της αστυνομίας στις καταλήψεις στέγης. Σ΄ αυτό δεν χωρά η παραμικρή ολιγωρία, είναι ταυτοτικό ζήτημα για την Αριστερά να υπερασπιστεί τα πιο χτυπημένα κομμάτια της εργατικής τάξης και των φτωχών. Και αυτά δεν είναι άλλα από τους/τις μετανάστ(ρι)ες που γίνονται πρώτος στόχος και εξιλαστήριο θύμα του κράτους της Δεξιάς και της Αστυνομίας του.

Όμως έχουμε κι άλλα καθήκοντα να απαντήσουμε:  

μπορεί να γίνει ποτέ η Αστυνομία φίλη με τον εργαζόμενο λαό; και  

ποια πρέπει να είναι τα  αιτήματα της Αριστεράς για την Αστυνομία;

Ποια είναι η δουλειά της Αστυνομίας;

Για τους ‘φιλήσυχους νοικοκυραίους’, αλλά και για πολλούς εργαζόμενους που στηρίζουν ακόμη και την Αριστερά, δουλειά της Αστυνομίας είναι να κυνηγά το έγκλημα.

Όμως, τι είναι έγκλημα; Γιατί ποτέ δεν είναι στο στόχαστρο της αστυνομίας για παράδειγμα η παιδική εργασία και τα εργατικά ατυχήματα; Διότι αυτά είναι εγκλήματα που διαπράττει «μονίμως και κατά συρροήν» η αστική τάξη. Γι’ αυτό, Αστυνομία και δικαστήρια δεν συνηθίζουν να τα αγγίζουν.

 Αντίθετα οι μετανάστ(ρι)ες, οι Ρομά και γενικότερα οι «φτωχοδιάβολοι» ανήκουν πάντοτε, για την Αστυνομία, στους «τύπους του εγκληματία» και αποτελούν μονίμως υποψήφια θύματα συστηματικών ελέγχων και άσκησης βίας και αυθαιρεσίας.

Γιατί η Αστυνομία συνεχώς προστατεύει  την «ELDORADO GOLD» στις Σκουριές απέναντι στους διαδηλωτές, ακόμα κι όταν εκδίδονται δικαστικές αποφάσεις εναντίον της εταιρίας; Γιατί είναι αδύνατον να πλησιάσει μια πορεία τις εγκαταστάσεις του ΣΚΑΪ, παλιότερα του MEGA κλπ. χωρίς να δεχτεί άγρια καταστολή, παρόλο που τα κανάλια αυτά ήταν και είναι εντελώς παράνομα;  Γιατί οι αστυνομικοί βιαιοπραγούσαν ανεξέλεγκτα παλιότερα ενάντια στις καθαρίστριες έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, ακόμη κι όταν αυτές είχαν δικαιωθεί από το δικαστήριο; Γιατί τα ΜΑΤ είναι πάντα δίπλα σε κάθε αφεντικό που απολύει εργαζόμενους ή αρνείται  να  τους  πληρώσει και ποτέ δεν υπερασπίζουν τους εργάτες και τις εργάτριες που ζητούν τα δεδουλευμένα και τις νόμιμες αποζημιώσεις τους;

Για ποιο λόγο η Αστυνομία είναι μονίμως διακριτική και προστατευτική απέναντι στους πλούσιους και ανελέητη με όσους παλεύουν για να επιβιώσουν ή να βρουν το δίκιο τους;  Τελικά, ποιοι είναι οι εγκληματίες για την Αστυνομία;

Ένας ταξικός εχθρός, η Μάργκαρετ Θάτσερ, έδωσε έναν ευφυή ορισμό του εγκληματία που απειλεί την κοινωνία, σύμφωνα φυσικά με τα συμφέροντα των πλουσίων: «οι βάνδαλοι των απεργιακών φρουρών και οι ληστές των δρόμων, στέλνουν στην κοινωνία το ίδιο μήνυμα: “αυξήσεις ή απεργία”, ”τα λεφτά σου ή τη ζωή σου”…».

Η νομιμότητα και τάξη που προστατεύει η Αστυνομία, είναι μονάχα τα συμφέροντα των καπιταλιστών. 

Μπορεί ν’ αλλάξει η Αστυνομία;

Η εξυγίανση και ο εκδημοκρατισμός της Αστυνομίας είναι παλιό αίτημα εκείνης της Αριστεράς που έχει κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ πιστεύουν πως η Αστυνομία μπορεί να μεταρρυθμιστεί, επειδή κατά βάθος οι αστυνομικοί είναι «παιδιά του λαού» και «εργαζόμενοι με στολή». Γι’ αυτό αρκεί μόνο να τους δώσει κάποιος τις σωστές εντολές και η Αστυνομία θα δράσει υπέρ του κοινού συμφέροντος.

Πράγματι, οι αστυνομικοί προέρχονται συνήθως από τα πιο φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Όμως ο κάθε άνθρωπος ορίζεται από τις πράξεις του, όχι από την καταγωγή του.

Οι εργάτες και οι εργάτριες είναι όσοι και όσες πουλάνε την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν και έχουν εκτελεστικό ρόλο σε κάθε τομέα παραγωγής. Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί μισθωτοί, αλλά στην παραγωγή παίζουν ρόλο εποπτικό, είναι το αντίστοιχο μεσοστρωμάτων όπως οι εργοδηγοί και οι επιστάτες, που η καλύτερη κοινωνική θέση τους εξαρτάται από το πόσο καλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών.    

Όμως ακόμη πιο καθοριστικό στοιχείο είναι πως η εργατική τάξη αποκτάει συνείδηση του εαυτού της, όταν δρα αυτόνομα για τα συμφέροντά της. Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν τη δύναμή τους όταν οργανώνονται και απεργούν, όταν συγκροτούνται σε συνδικάτα και κόμματα ενάντια στ’ αφεντικά και το κράτος τους.

Αντίθετα, οι αστυνομικοί βελτιώνουν τη θέση τους, όταν συγκρούονται και καταστέλλουν τους εργατικούς αγώνες. Πάνω σ’ αυτή τη συλλογική εμπειρία η αστυνομία χτίζει μια συνείδηση αντεργατική κι εντελώς αντιδραστική. Γι’ αυτό, οι αστυνομικοί βρίσκονται πάντα στο πλευρό των καπιταλιστών και οι πολιτικοί εκφραστές τους σε συντριπτικά ποσοστά είναι ο Άδωνις και η Χρυσή Αυγή.

Η «επίθεση φιλίας» δεν πιάνει στην Αστυνομία. Στα αγροτικά μπλόκα το 1997 οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ πρόσφεραν σε κάθε αστυνομικό λουλούδια κι αυτοί – για ανταπόδοση – τους ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ. Να, γιατί  δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε την αστυνομία, … αλλά ούτε και τους ρεφορμιστές!

Τι να κάνουμε;   

 Στην Ελλάδα σήμερα, τον φόβο του χωροφύλακα πριν από τη μεταπολίτευση διαδέχτηκε η μαζική απέχθεια για τις δυνάμεις καταστολής ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ κλπ. Γι’ αυτό είναι αρκετά δύσκολη δουλειά το ρετουσάρισμα της εικόνας της Αστυνομίας, όσο και να προσπαθούν φιλότιμα κανάλια κι εφημερίδες, μεγαλόσχημοι και μεγαλοδημοσιογράφοι.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία. Χρειαζόμαστε, όμως,  μαζική πάλη και ξεκάθαρες ιδέες.  Είναι απόλυτη ανάγκη επιβίωσης για το κίνημα να απαιτούμε διάλυση όλων των αστυνομικών σωμάτων καταστολής (ματ, δίας, δέλτα, εκαμ, οπκε) και το διώξιμο κάθε αστυνομικής δύναμης από τις πορείες και τις απεργίες. Η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, μαζί με αιτήματα τύπου «λεφτά για υγεία, παιδεία, όχι για εξοπλισμούς και αστυνομία» είναι απαραίτητα κέντρα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία απέναντι στην οργάνωση – μαντρόσκυλο των καπιταλιστών.

Καμιά καινούργια κοινωνία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς δεν πρόκειται να έρθει, αν δεν διαλυθεί η αστυνομία. Και κανένα κοινωνικό κίνημα δεν θα καταφέρει το παραμικρό, αν δεν έχει συνείδηση ποιος είναι φίλος και ποιος είναι εχθρός στο πεζοδρόμιο και σε κάθε μέτωπο αγώνα. Για να αλλάξει ο κόσμος υπέρ των ταπεινών και καταφρονεμένων της κοινωνίας «η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί», και μαζί της το κράτος και η αστυνομία.