Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 3, Σεπτέμβρης 2019
«Κάλλιο αλήθεια πεινασμένος να ‘σαι, παρά τους πεινασμένους να φοβάσαι»
// Μπ. Μπρεχτ //
Ποτέ οι εκμεταλλευόμενες τάξεις στην Ιστορία δεν κατάφεραν το παραμικρό για τα συμφέροντά τους αν πρώτα δεν στήριζαν με την αλληλεγγύη τους τα πιο χτυπημένα κομμάτια της κοινωνίας, τους πιο αδύναμους, τους παρίες και τους απόβλητους.
Οι διαδηλώσεις και οι απεργίες, όταν είναι μαζικές, αποτελούν απαραίτητα στάδια της κορύφωσης της ταξικής πάλης. Αλλά τα κομβικά σημεία που κρίνουν το αν μια μεγάλη μάχη θα χαθεί ή θα κερδηθεί είναι ορισμένες στιγμές που δείχνουν φαινομενικά περιορισμένης σημασίας, ακόμα και αμελητέες.
Τέτοια ήταν η κίνηση μιας σειράς νοσηλευτών και γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία να διακηρύξουν πως δηλώνουν πίστη στον όρκο του Ιπποκράτη και όχι στις ντιρεκτίβες της κυβέρνησης. Και άρα πως θα περιθάλψουν όλους τους ασθενείς και τους τραυματίες χωρίς να ενδιαφέρονται αν είναι πολίτες της χώρας ή μετανάστ(ρι)ες χωρίς χαρτιά, χωρίς να ρωτούν αν διαθέτουν ασφάλιση ή όχι. Και χωρίς να τους χρεώσουν το παραμικρό ποσόν για τις υπηρεσίες τους.
Αυτή η μικρή κίνηση ανυπακοής έχει τεράστια αξία. Σηματοδοτεί πως ο αγριανθρωπισμός του νεοφιλελευθερισμού δεν θα περάσει τόσο εύκολα. Οι μεγάλες ταξικές μάχες, που θα δοθούν απέναντι στην κυβέρνηση της Δεξιάς, θα καταφέρουν να συσπειρώσουν τον κόσμο της τάξης μας μονάχα αν μιλήσουν πολιτικά. Μονάχα αν αφήσουν πίσω το ανιαρό και στείρο «διεκδικητικό πλαίσιο» της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Μονάχα αν μιλήσουν για τη ρίζα των κοινωνικών προβλημάτων, την εκμετάλλευση και την καταπίεση. Και αν καταφέρουν να εξηγήσουν και να πείσουν το πώς θα της βάλουν τέρμα.
«Δεν μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές,
Ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές».
Οι μεγάλοι αγώνες, που θα προκαλέσει η επίθεση Μητσοτάκη στα εργατικά δικαιώματα, θα κερδηθούν μονάχα με αριστερό λόγο που θα συσπειρώσει τεράστια κομμάτια της κοινωνίας, όσο γίνεται περισσότερους καταπιεσμένους. Αλλιώς θα χαθούν. Όπως και στο Πολυτεχνείο το ’73, όπως και σε κάθε κοινωνική μάχη που άφησε το σημάδι της στον κόσμο, το κλειδί της νίκης είναι η συσπείρωση και η ενότητα του κάθε κομματιού, που χτυπιέται, με τα υπόλοιπα τμήματα των εκμεταλλευομένων.
Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία σήμερα η αλληλεγγύη στα στέκια φιλοξενίας μεταναστ(ρι)ών, που χτυπά η αστυνομία, καθώς και στους πρόσφυγες της Μόριας, στους οποίους επιφυλάσσεται επαναπροώθηση στην Τουρκία.
Γι’ αυτό και η μάχη για την υπεράσπιση του Ασύλου που έχει αρχίσει στα Πανεπιστήμια δεν αφορά μόνο την εκπαιδευτική κοινότητα, αλλά ολόκληρη την κοινωνία και απαιτεί την παν-κινητοποίηση ολόκληρης της Αριστεράς.
Γι’ αυτό και στη ΔΕΗ είναι απαραίτητη η συστράτευση κάθε κοινωνικής αντίστασης για να υπερασπίσει τους εργαζόμενούς της από τις απολύσεις, τις «εθελούσιες εξόδους» και το χτύπημα των μισθών.
Γι’ αυτό και η σύγκρουση που ενδέχεται να αποδειχθεί η μάχη των μαχών, ο αγώνας για να μην περάσει η κοινωνική ασφάλιση στα χέρια της «ιδιωτικής» πρωτοβουλίας, πρέπει να γενικευτεί με την παθιασμένη συμμετοχή καθενός και καθεμιάς, που πλήττεται με οποιονδήποτε τρόπο από τις πολιτικές της κυβέρνησης.
Γι’ αυτό και τα πάντα θα κριθούν από το αν θα μπορέσει να εμφανιστεί στο προσκήνιο μια Αριστερά αντάξια του ονόματός της.
Η Αριστερά που καταφέρνει να κερδίζει μάχες και να αλλάξει τα πράγματα είναι η Αριστερά που αναλαμβάνει να υπερασπίσει τα πιο χτυπημένα τμήματα των εκμεταλλευομένων και όλα τα εξιλαστήρια θύματα της Ακροδεξιάς. Που τολμά να απαιτήσει να πληρώσουν οι πλούσιοι και όχι οι μετανάστ(ρι)ες. Που δίνει τη μάχη ενάντια στον πόλεμο και τον μιλιταρισμό. Που στέκεται δίπλα σε κάθε θύμα καταπίεσης, στις γυναίκες, τους λοατκια+ ανθρώπους και τις καταπιεσμένες εθνικές μειονότητες. Και που οργανώνει τον κόσμο των από κάτω για να παλέψουν.
Η ΚΟΚΚΙΝΗ 