Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Ας ξεκινήσουμε με έναν μύθο. Ο Προμηθέας, όπως μας παραδίδει ο Αισχύλος, κλέβει τη φωτιά από τους θεούς για να τη δώσει στους ανθρώπους. Κλέβει τη γνώση, έχοντας απόλυτη συνείδηση ότι η στιγμή εκείνη είναι ορόσημο καθώς εκτρέπει τη ροή της ιστορίας. Μεταβάλλει το σκηνικό και φέρνει τα πάνω κάτω. Κυριολεκτικά πλέον. Ο Προμηθέας αμφισβητεί την εξουσία των θεών, περιγελά την κανονικότητα, κρίνει ότι τα πράγματα δεν μπορούν και δεν πρέπει να παραμείνουν ως έχουν. Το αποτέλεσμα της ενέργειάς του αυτής; Στον τόπο της τιμωρίας του, στα δεσμά του, τον οδηγούν δύο φύλακες: το Κράτος και η Βία. Οι εντεταλμένοι των ‘θεών’. Δηλαδή της εξουσίας. Δύσκολα θα μπορούσε να αποδοθεί πιο καίρια η μεταχείριση που επιφυλάσσει η εγκαθιδρυμένη κυριαρχία στην παραμικρή απόπειρα αμφισβήτησής της.    

Θα μπορούσαμε ίσως κάπου εδώ να αφήσουμε στην άκρη τον Αισχύλο και τον μύθο του, αν δεν ήταν τόσο επεξηγηματικός, τόσο κρυστάλλινα ξεκάθαρος, για πολλές καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωπες καθημερινά. Πρόσφατο παράδειγμα: η ομοφοβική επίθεση σε δυο μέλη του λοατκια+ φάσματος, τον Νίκο Σοφιανό (έναν από τους ιδιοκτήτες του περιοδικού Antivirus) και τον σύντροφό του στο κέντρο της Αθήνας. Από αστυνομικούς. Και αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά, που θα μπορούσαν να συνοψιστούν και ως ‘επιλεκτική ευαισθησία των κρατικών οργάνων’. Ή αλλιώς, θεσμικός σεξισμός.

Πώς εκδηλώνεται; Με τη στοργή που δείχνουν απέναντι στους δυνατούς, καθώς και σε όσους/όσες ζουν πειθήνια μέσα στα κατασκευασμένα έμφυλα στερεότυπα. Με την αναλγησία που επιφυλάσσουν απέναντι σε όσες και όσους θεωρούνται ως απειλή για το σύστημα, που καλούνται να υπηρετήσουν. Με όσες, όσ@ και όσους -εν προκειμένω- αμφισβητούν τα περιοριστικά κουτάκια του φύλου, της σεξουαλικότητας, της έκφρασης.

Η ίδια η ζωή, η ταυτότητα των λοατκια+ ανθρώπων συνιστά ευθεία αμφισβήτηση της επιβληθείσας ‘κανονικότητας’ όσον αφορά τη σεξουαλική έκφραση. Οι τρανς μάλιστα είναι η ίδια η πυρίτιδα στα θεμέλια αυτής της κανονικότητας. Αν το φύλο είναι ρευστό, αν οι ρόλοι είναι εύκαμπτοι, αν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να εκφράσουν την επιθυμία, την έλξη και την ταυτότητά τους καταπώς επιθυμούν, τότε τι θα απογίνουν οι νόρμες; Αν οι άνθρωποι αρχίσουν να αμφισβητούν αυτούς τους κανόνες, γιατί να μην μπουν στον πειρασμό να αμφισβητήσουν συνολικότερα την εξουσία που τους επιβάλλει και φροντίζει να τους διατηρεί;   

Η ομοφοβική επίθεση στον Νίκο Σοφιανό και τον σύντροφό του, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Ο βάναυσος ξυλοδαρμός του Ζακ Κωστόπουλου/της Zackie Oh, πριν από έναν χρόνο από αστυνομικούς, δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός κάποιων κακών ή ‘επίορκων’ κρατικών οργάνων. Είτε ως γυναίκες είτε ως λοατκια+ πλάσματα έχουμε δεχτεί από τους άνδρες των σωμάτων ασφαλείας ουκ ολίγες λεκτικές σεξιστικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές επιθέσεις σε πορείες και διαδηλώσεις. Το μένος, με το οποίο ξεσπούν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συμπυκνωμένη αντίληψη ότι έχει παραγίνει το κακό με τις ‘φεμινίστριες’, τις αριστερές, τις αναρχικές, που αμφισβητούν τον καθαγιασμένο ρόλο της υπάκουης, ήσυχης, μητέρας, συζύγου, νοικοκυράς και τροφού.

Κάποιος πρέπει να τις βάλει στη θέση τους. Στην προκαθορισμένη θέση τους, που είναι να υπομένουν, να σιωπούν, να υπηρετούν, να φροντίζουν, να αναθρέφουν. Διατυπωμένο αλλιώς, να βοηθούν τα γρανάζια του κόσμου να κυλάνε. Γυναίκες που δίνουν τη μάχη για τη χειραφέτησή τους, λοατκια+ άνθρωποι που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία έκφρασής τους, για τους ορκισμένους φύλακες της τάξης και της κανονικότητας εκλαμβάνονται ως άμμος στα γρανάζια της μηχανής. Και αυτή η άμμος πρέπει να φύγει από τη μέση. Πρέπει να φύγει, γιατί καταστρέφει το μηχανικό σύστημα, που αυτοί υπηρετούν.      

Το κράτος είναι η έκφραση της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Δεν είναι ουδέτερο. Είναι αυτό που με τα όργανά και τους θεσμούς του φροντίζει να εξασφαλίσει ότι το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης θα παραμείνει απαρασάλευτο. Τίποτε δεν πρέπει να θέσει σε διακύβευση την απρόσκοπτη λειτουργία του συστήματος, την κερδοφορία του κεφαλαίου, που λατρεύει την τάξη και την κανονικότητα και απεχθάνεται οτιδήποτε την αντιστρατεύεται. Η εμπέδωση ενός κλίματος φόβου σε όσες και όσους τείνουν να το αμφισβητήσουν καθίσταται η βασική αποστολή των οργάνων ενός κράτους ταγμένου στα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών, τα οποία ποτέ και για κανένα λόγο δεν πρέπει να διασαλευτούν.

Aπό τη στιγμή όμως που θα κλέψεις τη φωτιά, από τη στιγμή που θα αμφισβητήσεις το δόγμα «έτσι το βρήκαμε κι έτσι το πάμε», από τη στιγμή που θα σταθείς προκλητικά απέναντι στην εξουσία των από πάνω, συνειδητοποιείς ότι ο μόνος δρόμος είναι να πας αναγκαστικά μέχρι το τέλος όπου αυτός ο δρόμος οδηγεί. Να αγωνιστείς για τη συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση, χωρίς περιοριστικά κουτάκια, χωρίς καταπίεση και βία. Για έναν κόσμο ισοτιμίας, όπου όλα τα πλάσματα θα μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο από αυτό.