Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Στην Οαχάκα, σε μία από τις φτωχότερες και πιο εξαθλιωμένες περιοχές του νότιου Μεξικού, το Κογκρέσο της πολιτείας σε μια ιστορική απόφαση νομιμοποίησε τις αμβλώσεις με 24 ψήφους υπέρ και 10 ψήφους κατά. Ο αγώνας που δόθηκε ωστόσο από τα πλάσματα με τα πράσινα μαντήλια πριν φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα, ήταν συγκλονιστικός. Αυτός είναι και ο λόγος που παρόλη τη χαρά από τη σπουδαία νίκη, δεν δοκιμάσαμε καμία έκπληξη. Δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο στην πολιτεία, που το 2006 είχαν στηθεί 2.000 οδοφράγματα και δίνονταν καθημερινά μάχες με πάνοπλους αστυνομικούς. Δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο από τις εξεγερμένες και τους εξεγερμένους του τότε ή/και τις κόρες και τους γιους αυτών. Οι άνθρωποι που αναγκάζονται να περάσουν βουνά περπατώντας για να φτάσουν στην πρωτεύουσα, ξέρουν να δίνουν μάχες. Και να τις κερδίζουν.   

Ο Νότος, λοιπόν, η παραδοσιακή περιοχή της Αριστεράς και των κινημάτων, έδωσε ακόμα μία φορά μια ηχηρή απάντηση στους ταγούς του σκοταδισμού και της συντήρησης. Σε αντίθεση με τον Βορρά, που συνεχίζει τη θλιβερή παράδοση να θεωρείται -και να είναι- το προπύργιο της Δεξιάς και το κέλυφος όπου επωάζονται οι πιο σκληροπυρηνικές συντηρητικές αντιλήψεις και πρακτικές, το νότιο Μεξικό συνεχίζει να δίνει τη δική του ξεχωριστή μάχη.  

Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο αν σκεφτούμε ότι αναφερόμαστε σε μια χώρα όπου οι ζωές των ανθρώπων κανοναρχούνται από την πανίσχυρη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, που επιβάλει το πώς θα ζουν και θα εκφράζονται οι άνθρωποι, τον τρόπο με τον οποίο τα γυναικεία –ως επί το πλείστον- σώματα οφείλουν να πειθαρχούν. Να υποτάσσονται, να γεννοβολούν, να καταπνίγουν επιθυμίες. Να δολοφονούνται, όταν δεν συμμορφώνονται.

Μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες που επιβάλλει η μέγγενη της Εκκλησίας, η άμβλωση είναι ένα από τα κατεξοχήν ζητήματα-αγκάθια. Είναι ενδεικτικό ότι ο κεντροαριστερός πρόεδρος Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ, απέφυγε να πάρει θέση δημόσια για το θέμα. Δεν τα βάζεις εύκολα με την Εκκλησία στη Λατινική Αμερική. Δεν ρισκάρεις να εξοργίσεις έναν λυσσασμένο, ορκισμένο εχθρό της ανθρώπινης προόδου.

Το «Πράσινο Κύμα», ωστόσο, που σαρώνει τους δρόμους, τις γειτονιές και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι υπερβολικά ορατό, υπερβολικά ηχηρό, υπερβολικά δυναμικό για να αγνοηθεί – χωρίς πολιτικό κόστος. Αυτός ήταν και ο λόγος που το Κογκρέσο ψήφισε καταπώς ψήφισε. Τη μάχη την έδωσαν και την κέρδισαν οι άνθρωποι του κινήματος στους δρόμους πριν επικυρωθεί η αποποινικοποίηση της άμβλωσης και νομοθετικά. Ήταν ένας δύσκολος αγώνας μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.

Απομένει, ωστόσο, πολύς δρόμος ακόμα. Στις υπόλοιπες 30 μεξικανικές πολιτείες η άμβλωση παραμένει εκτός νόμου, επί ποινή φυλάκισης 30 ετών. Μοναδικές εξαιρέσεις: οι περιπτώσεις βιασμού ή όταν η ζωή της εγκύου κινδυνεύει.

Σεβασμός, λοιπόν, για τη μάχη που έδωσαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Αμέριστη αλληλεγγύη για τα δύσκολα με τα οποία έχουν να αναμετρηθούν από δω και μπρος.