Η άποψη της «ΚΟΚΚΙΝΗΣ» για το Κουρδικό

με αφορμή το νέο αιματοκύλισμα στην τουρκοσυριακή μεθόριο

Δεν υπάρχει πιο άστοχη παροιμία από το «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Οι Κούρδοι, που απέμειναν μόνοι χωρίς καμιά προστασία, το βιώνουν αυτό στο πετσί τους τούτες τις ώρες. Τα τουρκικά F16 σαρώνουν τα χωριά της τουρκοσυριακής μεθορίου.

Οι «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις», δηλαδή ουσιαστικά οι κουρδικές πολιτοφυλακές, αποδείχθηκαν ως «το μόνο αξιόπιστο και μαχητικό πεζικό απέναντι στους ισλαμιστές του ISIS», όπως δεν έπαυαν να δηλώνουν ξανά και ξανά οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ σε κάθε ευκαιρία. Οι Κούρδοι μαχητές και μαχήτριες πολέμησαν σκληρά και αποφασισμένα και τελικά -χάρη και στην πλουσιοπάροχη στήριξη των ΗΠΑ- συνέτριψαν το “Ισλαμικό Κράτος” στα πεδία των μαχών και συνέλαβαν αιχμαλώτους χιλιάδες στρατιώτες του.

Όμως τώρα, αυτό το παράταιρο προξενιό ενός απελευθερωτικού κινήματος με τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη του πλανήτη φαίνεται να βαδίζει προς το τέλος του. Οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ στο συριακό έδαφος αποσύρονται για να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στον τουρκικό στρατό να ισοπεδώσει τους Κούρδους. Και το φονικό έχει ήδη ξεκινήσει από το πρωί της 9^ης Οκτώβρη.  

Ποια προοπτική μπορεί να βρει το κουρδικό κίνημα;

Οι Κούρδοι στη Συρία, όπως και σε όλες τις άλλες χώρες, πρέπει να αποκτήσουν το πλήρες δικαίωμα στην εθνική τους αυτοδιάθεση. Αυτό θα έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτη θέση για την επαναστατική Αριστερά και στη Συρία και το Ιράκ, και στην Τουρκία και το Ιράν.

Πριν έναν αιώνα, οι εργάτριες και οι εργάτες της επαναστατημένης Ρωσίας του 1917 κατάφεραν να αντιμετωπίσουν νικηφόρα και τη ντόπια αντεπανάσταση και την εισβολή 14 ξένων στρατών -του αμερικανικού, αγγλικού, γαλλικού, ιαπωνικού κλπ, αλλά και του ελληνικού. Αυτό δεν το κατάφεραν μόνο με τη γενναιότητά τους. Οι μπολσεβίκοι κινητοποίησαν τις εθνικές μειονότητες της χώρας στο πλευρό τους. Η εξουσία των Σοβιέτ είχε αναγνωρίσει σε όλους τους καταπιεσμένους από τον ρωσικό δεσποτισμό λαούς, το δικαίωμα στην εθνική τους αυτοδιάθεση. Γι’ αυτό και στήριξε κάθε προσπάθειά τους για την υπεράσπιση της εθνικής και πολιτιστικής τους κουλτούρας, αλλά και της εδαφικής αυτονομίας. Τούτη τη στήριξη τα καταπιεσμένα έθνη την ανταπέδωσαν, πολεμώντας με ενθουσιασμό για τη νίκη του Κόκκινου Στρατού στα πολεμικά μέτωπα.

Αυτός είναι και ο μόνος εγγυημένος δρόμος για τη νίκη των επαναστατικών κινημάτων: Ενότητα με όλα τα καταπιεσμένα έθνη, ομάδες και κοινότητες. Πλήρης διαχωρισμός από την αστική τάξη της χώρας και τα παραμύθια του δήθεν «κοινού εθνικού συμφέροντος».    

Όμως, ειδικά για τη Συρία, πρέπει να σημειώσουμε πως ο εθνικισμός κυριαρχεί απόλυτα σχεδόν σε όλες τις εκδοχές της Αριστεράς. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η συριακή Αριστερά θεωρεί ως σύμμαχό της τον Ερντογάν και όχι την κουρδική μειονότητα. Και καταγγέλλει, αυτή η Αριστερά, ως  εχθρό και διαμελιστή της χώρας το κουρδικό κίνημα εθνικής απελευθέρωσης.

Δυστυχώς, ο εθνικισμός της συριακής Αριστεράς είναι ισχυρότατο εμπόδιο στην ενότητα των εργατ(ρι)ών και όλων των καταπιεσμένων της χώρας. Αλλά αυτή η σωβινιστική τύφλωση της ηγεσίας των συριακών αριστερών οργανώσεων δεν είναι ο μόνος φραγμός στην ενότητα Αράβων και Κούρδων εργατ(ρι)ών. Η ηγεσία του κουρδικού κινήματος πρόσθεσε μια ακόμη ισχυρή τροχοπέδη: επιλέγοντας να συμμαχήσει με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, η ηγεσία των Κούρδων της Συρίας κατάφερε να δικαιώσει τον σωβινισμό της συριακής αντιπολίτευσης κόντρα στο κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα. Και ταύτισε τις υπερασπίστριες και τους υπερασπιστές της Ροτζάβα με τους μισητούς πεζοναύτες των ΗΠΑ.

Για την απαγόρευση πτήσεων

Η ηγεσία του κουρδικού κινήματος στη Συρία έχει μονάχα μία κύρια απαίτηση «από τη διεθνή κοινότητα»: Να επιβληθεί απαγόρευση πτήσεων πάνω από τα κουρδικά καντόνια της Συρίας, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τον τουρκικό στρατό και τους συμμάχους του με λιγότερο συντριπτικούς συσχετισμούς.

Αλλά απαγόρευση πτήσεων μπορούν να επιβάλλουν μόνο οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον συριακό εναέριο χώρο, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ από τη μια, η Ρωσία του Πούτιν από την άλλη. Με άλλα λόγια, η κουρδική ηγεσία επιχειρεί με αυτήν την πρόταση να εμπλέξει πάλι τις ΗΠΑ υποχρεώνοντάς τες να σταθούν στο πλευρό των Κούρδων, έστω και παθητικά. Είναι φανερό πως αυτή η ηγεσία, παρά τα κοινοτικά και φεμινιστικά πειράματα της Ροτζάβα, δεν ψάχνει διέξοδο στην ενότητα των «από κάτω», αλλά επιχειρεί τη δικαίωση του κουρδικού αγώνα αξιοποιώντας τις σχέσεις με τον (αμερικάνικο) ιμπεριαλισμό. Όμως με αυτόν τον τρόπο είναι εξασφαλισμένη μια ακόμη εκατόμβη του κουρδικού λαού. Η ηγεσία των Κούρδων στη Συρία εργάζεται για να οδηγήσει το κίνημα στην πανωλεθρία.    

Και τώρα;

Η επαναστατική «Αραβική Άνοιξη» του 2011, με τα εκατομμύρια μαχητριών και μαχητών στους δρόμους, κατεστάλη με κτηνωδία από τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα. Όμως τώρα οι νέοι ξεσηκωμοί στο Σουδάν, την Αλγερία και πρόσφατα ξανά στην Αίγυπτο ξαναγεννούν ελπίδες πως ο τροχός της επανάστασης θα ξαναμπεί σε κίνηση.

Η αλληλεγγύη που δείχνουν συχνά οι εξεγερμένοι στο Σουδάν απέναντι στον κόσμο και στα ένοπλα κινήματα στο Νταρφούρ είναι υποδειγματική. Την ίδια ώρα αρνούνται να σπάσουν την ενότητα των καταπιεσμένων απέναντι στον στρατό και τους παραστρατιωτικούς ισλαμιστές.

Αυτό το παράδειγμα φωτίζει τον δρόμο που θα μπορούσε να γίνει νικηφόρος στη Συρία σήμερα. Μόνο η ενότητα με την αραβική εργατική τάξη και τη νεολαία μπορεί να ξαναδώσει προοπτικές στις πολεμίστριες και τους πολεμιστές της Ροτζάβα και του Κομπάνι. Και όχι οι λυκοσυμμαχίες με αυτόν ή τον άλλο ιμπεριαλιστή, με αυτόν ή τον άλλο δικτατορίσκο.

Οι αραβικές εργατικές μάζες θα ξεσηκωθούν και πάλι, αργά ή γρήγορα, σε όλη την περιοχή της Μεσογείου. Τότε οι αμερικάνοι και οι ρώσοι ιμπεριαλιστές, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα, όπως του Άσαντ στη Συρία και του Σίσι στην Αίγυπτο, θα μοιάζουν πάλι με μυρμήγκια που προσπαθούν να σταματήσουν τους τροχούς της άμαξας.

Σ’ αυτή την επαναστατική εργατική πλημμυρίδα θα μπορέσουν να βρουν δικαίωση και οι πόθοι των γυναικών, των εθνικών, θρησκευτικών και κοινωνικών μειονοτήτων, των lgbtqia+ ανθρώπων και όλων των καταπιεσμένων. Το ίδιο και οι προσδοκίες του κουρδικού λαού για κοινωνική απελευθέρωση και εθνική αυτοδιάθεση. Αλλιώς, κάθε άλλη προσπάθεια για να «εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις» των κυρίαρχων δυνάμεων, θα οδηγήσει το Κουρδικό κίνημα σε καινούργιες χίμαιρες και νέες τραγωδίες.   

“Η Κόκκινη”

εφημερίδα στρατευμένη στην κοινωνική χειραφέτηση