Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Ευχαριστώ πολύ τον σύντροφο Νίκο Σακελλάριο που διέσωσε και ανάρτησε στον τοίχο του στο fb ένα ξεχασμένο σημείωμά μου, γραμμένο πριν 21 χρόνια ακριβώς. Το κείμενό μου αφορούσε την αθώωση 4 μελών της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, που είχαν συρθεί τότε στα ελληνικά δικαστήρια με παντελώς αστήρικτες κατηγορίες. Το σημείωμα αυτό το είχα δημοσιεύσει τότε στη μηνιάτικη επαναστατική εφημερίδα «Διεθνιστής Εργάτης«.

Το σημείωμα ανήρτησε ο σύντροφος Νίκος όχι μόνο ως υπόμνηση για τις διώξεις του ελληνικού κράτους ενάντια στη μακεδονική μειονότητα. Το κείμενο διατηρεί την επικαιρότητά του και διαβάζεται και σήμερα, ακριβώς επειδή επιχειρεί να απαντήσει στα επιχειρήματα -αλλά και στα μισόλογα- που διακινούνται μέσα στον χώρο της Αριστεράς περί του υποτιθέμενου εθνικισμού της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα. Κάθε αριστερός εθνικιστής, που καταφέρεται ενάντια στους εθνικά Μακεδόνες και Μακεδόνισσες, προσπαθεί να πλειοδοτήσει σε «αριστερές» καταγγελίες πως το Ουράνιο Τόξο έχει συναντηθεί με το προξενείο των ΗΠΑ, πως οι προσδοκίες των εθνικά Μακεδόνων στρέφονται προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι την ελληνική Αριστερά κλπ κλπ.

Όμως, όπως έγραφε και ο Ουίλιαμ Πεν στα χρόνια της Αμερικάνικης Επανάστασης, «έχει δικαίωμα να ασκήσει κριτική μονάχα αυτός που έχει έμπρακτα βοηθήσει». Οι αριστεροί εθνικιστές (κύρια σήμερα το ΚΚΕ, τα υπολείμματα της ΛΑΕ κλπ.) δεν συμπαραστάθηκαν απέναντι στους εθνικά Μακεδόνες ούτε καν αναδεικνύοντας το στοιχειώδες αίτημα της επιστροφής των μακεδόνων πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα 70 χρόνια μετά από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Πόσο μάλλον στα αιτήματά τους για ισονομία και αναγνώριση της εθνικής τους γλώσσας. Δυστυχώς, αυτή η δεξιά πολιτική στάση στολισμένη με «αριστερές» κορώνες είναι ο κανόνας μέσα στην ελληνική Αριστερά απέναντι στη μακεδονική μειονότητα. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις.

Γι’ αυτό και οι κατηγορίες για «τον εθνικισμό των άλλων», των καταπιεσμένων και φιμωμένων, είναι εκ του περισσού.

(ακολουθεί το κείμενο του «Διεθνιστή Εργάτη, 17 Νοέμβρη 1998)

Αθώοι οι 4 αγωνιστές από τη μακεδονική μειονότητα

Γιατί έγινε το δικαστήριο;

Στις 15 Σεπτέμβρη στη Φλώρινα δικάστηκαν και αθωώθηκαν οι τέσσερις αγωνιστές του “Ουράνιου Τόξου” (το κόμμα της μακεδονικής μειονότητας). Η κατηγορία εναντίον τους ήταν ότι τοποθέτησαν έξω από τα γραφεία τους στη Φλώρινα την επιγραφή: “Ουράνιο Τόξο-Νομαρχιακή Επιτροπή Φλώρινας”, γραμμένη στα ελληνικά και στα μακεδονικά (με κυριλλική γραφή).

Ακροδεξιοί τραμπούκοι, με την προτροπή και της Συνόδου ιερέων Φλώρινας, προκαλούσαν επεισόδια έξω από τα γραφεία του Ουράνιου Τόξου και στο τέλος κατέστρεψαν τα γραφεία και έκαψαν το έντυπο υλικό που βρήκαν μέσα.

Αντί γι’ αυτούς κάθισαν στο εδώλιο κατηγορούμενοι για “πρόκληση πολιτών σε διχόνοια” τα στελέχη του Ουράνιου Τόξου!

Αξίζει να σημειώσουμε σαν χαρακτηριστικό δείγμα της εθνικιστικής μισαλλοδοξίας ενάντια στους Μακεδόνες το ότι ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας βρέθηκαν οι τοπικοί πρόεδροι και γραμματείς όλων των πολιτικών κομμάτων, από την Πολιτική Άνοιξη και τη Ν.Δ. ως το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό.

Όμως και οι Μακεδόνες δεν είναι εθνικιστές; Και στο κάτω-κάτω περιμένουν τη δικαίωσή τους από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο και το Ευρωκοινοβούλιο, και άρα γίνονται πιόνια των ιμπεριαλιστικών κύκλων.

Για τους κομμουνιστές, σε καμιά περίπτωση δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι ο εθνικισμός του έθνους που καταπιέζει και ο εθνικισμός του καταπιεσμένου έθνους. Όταν ζούσε ο Μαρξ έβαζε σαν βασικό ζήτημα για τη σοσιαλιστική διαπαιδαγώγηση των Άγγλων εργατών το να παλέψουν αποφασιστικά για την απελευθέρωση του ιρλανδικού έθνους από την αγγλική αποικιοκρατία. Οι μπολσεβίκοι με τον Λένιν έκαναν σημαία τους την εθνική χειραφέτηση όλων των καταπιεσμένων εθνοτήτων από τον ρωσικό ζυγό μέχρι και το δικαίωμα του αποχωρισμού που το εφάρμοσαν έμπρακτα στην περίπτωση της Φιλανδίας το 1917. Έτσι κατάφερε ο Λένιν όχι μόνο να κερδίσει στις αποφασιστικές στιγμές την υποστήριξη των υπόδουλων εθνών προς τη Δημοκρατία των Σοβιέτ, αλλά και να ανεβάσει την πολιτική συνειδητότητα του ρώσικου προλεταριάτου: τον Οχτώβρη του ’17 στην Πετρούπολη εκλέχτηκε πρόεδρος του Σοβιέτ ο Τρότσκι, ένας εβραίος, ψηφισμένος από τους ανθρώπους που οι ίδιοι ή οι πατεράδες τους είχαν πάρει μέρος, μερικά χρόνια πριν, σε πογκρόμ ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό… Σαν να εκλεγόταν σήμερα δηλαδή πρόεδρος των εργατών της Θεσσαλονίκης ένας Αλβανός μετανάστης ή μια Ρουμάνα σερβιτόρα! 

Κι όμως το ΚΚΕ, το κόμμα που διεκδικεί ζηλότυπα τα “εικονίσματα” του Μαρξ και του Λένιν, προτιμά να ξεχνά πως υπάρχει μακεδονική μειονότητα στη Βόρεια Ελλάδα και με κάθε ευκαιρία αποκαλεί τα στελέχη του Ουράνιου Τόξου “άτομα που είναι γνωστές οι σχέσεις τους με το αμερικανικό προξενείο”, για να χρησιμοποιήσουμε τον πιο ελαφρύ χαρακτηρισμό.

Τα μέλη της μακεδονικής μειονότητας είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, αγρότες και μικροεπαγγελματίες πιο συχνά, που προσπαθούν να λύσουν πολύ στοιχειώδη προβλήματα, όπως το να μιλάνε τη γλώσσα τους χωρίς να φοβούνται από ρουφιάνο και να ενώσουν τις οικογένειές τους που είναι ακόμα χωρισμένες από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Κι όμως για τέτοια “μικρά” ζητήματα είναι αναγκασμένοι να ζητάνε το δίκιο τους από όποιον μπορεί να τους υποστηρίξει φτάνοντας μέχρι το Ευρωπαϊκό δικαστήριο.

Το καθήκον για την ελληνική αριστερά είναι να δώσει έμπρακτη υποστήριξη στους Μακεδόνες για να μπορέσουν να κατοχυρώσουν κι αυτοί τα δικαιώματα που είναι αυτονόητα για τον υπόλοιπο πληθυσμό. Μόνο μετά από αυτό θα δικαιούνται οι αριστερές οργανώσεις να κάνουν κριτική στη μία ή στην άλλη τακτική επιλογή του Ουράνιου Τόξου.

(από την εφημερίδα “Διεθνιστής Εργάτης” αρ. φύλλου 3, 17.11.1998)