Γράφει η Κική Σταματόγιαννη
Ο Νοέμβρης ήταν ένας σημαντικός μήνας για τη συλλογικότητα “Sylvia Rivera”. Συμπλήρωνε 5 χρόνια ύπαρξης και κινηματικής δράσης στη Θεσσαλονίκη, τη χρονιά που μετρούσαμε ακριβώς 50 χρόνια από την εξέγερση στο Stonewall της Ν. Υόρκης. Όταν οι λοατκια+ άνθρωποι διεκδίκησαν με δυναμισμό και πάθος την ορατότητα και την αξιοπρέπειά τους. Και σηματοδότησαν παγκόσμια την απαρχή του κινήματος με το δυσκολότερο ακρωνύμιο: λοατκια+.
Η Sylvia Rivera, μια τρανς αγωνίστρια, μαζί με την αφροαμερικανίδα σύντροφό της Marsha P. Johnson ήταν από τις εμβληματικότερες μορφές εκείνων των ταραγμένων ημερών του 1969. Η Sylvia αφοσιώθηκε στον σκοπό αλλαγής της κοινωνίας, στη διεκδίκηση δικαιωμάτων όχι μόνο για τα τρανς άτομα, αλλά για όλα τα καταπιεσμένα πλάσματα –τους φτωχούς, τους μαύρους, τους λατινόφωνους, τις γυναίκες, τις μετανάστριες, τους οροθετικούς- η στήριξη των κινητοποιήσεων της εποχής εκείνης και η ακλόνητη πίστη της ότι η κοινωνία θα αλλάξει με την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Αυτό ώθησε τα ιδρυτικά μέλη της συλλογικότητας “Sylvia Rivera για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride” να συνδέσουν τη δράση τους με μια επαναστάτρια, που πάλεψε μέχρι τέλους μένοντας πιστή στην ιδέα της εξέγερσης.
Στο μονοήμερο της 9ης Νοέμβρη διοργανώθηκε ανοιχτή συζήτηση με τον τίτλο “Από την εξέγερση του Stonewall στο κίνημα για δικαιοσύνη στον Ζακ/Zackie”. Την παρακολούθησαν γύρω στα 40 άτομα και οι ομιλήτριες ήταν από τη φεμινιστική συλλογικότητα Κιουρι@, την Πρωτοβουλία Justice for Zak/Zackie και τη διοργανώτρια ομάδα Sylvia Rivera. Η συζήτηση άνοιξε ζητήματα σε σχέση με το κίνημα του τότε, φτάνοντας στις διεκδικήσεις του σήμερα: Μπορούμε να επανοικειοποιηθούμε τα Pride διατηρώντας τον πολύχρωμο, γιορτινό χαρακτήρα τους, δίνοντας και την κινηματική διάσταση των διεκδικήσεων και των προταγμάτων μας; Ποια είναι η ρίζα της γυναικείας και λοατκια+ καταπίεσης και πώς την αντιπαλεύουμε; Πώς θα σταματήσουμε να μετράμε δολοφονημένες αδερφές μας; Πώς θα αποδοθεί δικαιοσύνη για τη Ζάκι;
Το μονοήμερο έκλεισε όπως όλα τα γιορτινά γεγονότα: με ένα πάρτι μέχρι το πρωί. Ήταν ένα πάρτι, όπου το κάθε πλάσμα μπορούσε να χαρεί την έκφραση φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού του, κόντρα στα στερεότυπα. Ένα πάρτι αποδόμησης του bottom shaming, αλλά και κάθε άλλου shaming (slut, trans).
Η παρέμβαση της 9ης Νοέμβρη αποτελεί μόνο έναν κρίκο στην αλυσίδα κινηματικών παρεμβάσεων και δράσεων της ομάδας. Από τη συμμετοχή στον Αντιφασιστικό/Αντιπατριαρχικό Σεπτέμβρη για τον Ζακ και τον Παύλο Φύσσα, στη συμμετοχή στο Φεστιβάλ για το Άσυλο, στο φεστιβάλ Συνεργατισμού στη ΒΙΟΜΕ, στη συμπόρευση με άλλες συλλογικότητες, πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς και ομάδες της αναρχίας στη μεγάλη αντιφασιστική πορεία στη Νεάπολη.
Πατώντας πάνω στα βήματα της αγωνίστριας Sylvia Rivera, η συλλογικότητα του σήμερα προσπαθεί να παρεμβαίνει όχι μόνο στο λοατκια+ κίνημα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να δρούμε αποκλειστικά στα περιορισμένα πλαίσια ενός κινηματικού χώρου αδιαφορώντας για όσα συμβαίνουν δίπλα μας.
Η συλλογικότητα “Sylvia Rivera” θεωρούμε δική μας τη μάχη ενάντια στη διάχυτη κουλτούρα βιασμού και την επίθεση στα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών. Τον κίνδυνο επανεμφάνισης φασιστών στους δρόμους και τις ρατσιστικές αντιδράσεις “αγανακτισμένων κατοίκων” απέναντι σε μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες. Τις οικονομικές πολιτικές που πλήττουν τις ζωές εργαζόμενων και ανέργων. Την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τη διάλυση των δημόσιων πανεπιστημίων. Την εδραίωση του δόγματος “Νόμος και Τάξη”. Το δράμα των προσφύγων και για την καθημερινότητα όσων ζουν χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα. Την απειλή στέρησης των οροθετικών από τα επιδόματά τους και την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους. Τις ανεπαρκείς υποδομές σε υγεία και παιδεία. Τις άθλιες εργασιακές συνθήκες και την επισφάλεια. Τους πολέμους. Την παγκόσμια οικολογική καταστροφή.
Παραείναι ηχηρά τα ανησυχητικά συμπτώματα γύρω μας για να προσποιηθούμε ότι δεν τα ακούμε, ότι δεν μας αγγίζουν. Η συλλογικότητα “Sylvia Rivera” προσπαθεί να δημιουργήσει κινηματικά γεγονότα στον χώρο του λοατκια+ κινήματος ή να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες άλλων και την ίδια στιγμή να βάζει όσες δυνάμεις έχει και σε όποιες άλλες κινητοποιήσεις οργανώνονται στην πόλη. Σε εργατικές, σε αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές πορείες, σε κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο, σε φοιτητικές κινητοποιήσεις και στους αγώνες υπεράσπισης του ασύλου.
Επόμενοι μεγάλοι κινηματικοί σταθμοί θα είναι η συνδιοργάνωση του 4ου αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride μαζί με άλλες συλλογικότητες της πόλης, δίνοντας μια ιδέα για το πώς πρέπει να οργανώνονται συλλογικά και από τα κάτω ανάλογα εγχειρήματα. Σημαντικός σταθμός θα είναι επίσης η κινηματική παρέμβαση στο Europride, που φέτος θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη. Θα είναι μια μεγάλη στιγμή για πολλές χιλιάδες καταπιεσμένων ανθρώπων, αλλά και αλληλέγγυων. Η “Sylvia Rivera” θα είναι εκεί για να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας με ανθρώπους όχι μόνο από την πόλη ή άλλες περιοχές της χώρας, αλλά και με αδέρφια μας σε γειτονικές βαλκανικές χώρες ή άλλα μέρη της Ευρώπης.
“Ήμουν πάντα ριζοσπάστρια, επαναστάτρια.
Παραμένω επαναστάτρια. Είμαι χαρούμενη που έζησα την εξέγερση του Stonewall. Εάν το έχανα, θα έχανα τη στιγμή που άλλαξε ο κόσμος για μένα και για τους δικούς μου ανθρώπους. Ωστόσο, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας” – Sylvia Rivera.
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Κόκκινη» στο φύλλο 5, Δεκέμβρης 2019)
Η ΚΟΚΚΙΝΗ 