Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 7, Μάρτης 2020

Δεν χωράνε πλέον τα «Ναι μεν, αλλά…»

Στην Ελλάδα έχει φτάσει η ώρα της αλήθειας για όλο τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων. Κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια υποχρεούται να πάρει θέση: Είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της αλληλεγγύης με τους κατατρεγμένους των πολέμων και της φτώχειας; Ή είναι με την καταστολή αυτών και με τους φασίστες;

Μπροστά στο απερίγραπτο βίντεο, που έκανε τον γύρο του πλανήτη, με τους/τις μετανάστ(ρι)ες και τα μωρά τους μέσα στη βάρκα στη Συκαμνιά της Λέσβου, που τους εμποδίζουν οι συγκεντρωμένοι φασίστες να αποβιβαστούν, πρέπει όλες και όλοι να πάρουμε θέση: Είμαστε με την αλληλεγγύη ή με τη μισανθρωπιά; Με τους θύτες ή με τα θύματα; Δεν υπάρχει πλέον ενδιάμεση θέση για κανέναν.

Η Δεξιά στο σύνολό της έχει πάρει ξεκάθαρη θέση: Στηρίζει την ανθρωποθυσία των μεταναστ(ρι)ών και των προσφύγων, παίρνοντας τη θέση του ακρίτα των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίπλα στους Γερμανούς αξιωματικούς της Frontex. Μαζί τους και όλες οι συμμορίες των νεοναζί: Εγχώριοι, αλλά και εθελοντές από την κεντρική Ευρώπη,  έρχονται πρόθυμα να βοηθήσουν να πεταχτούν οι μετανάστ(ρι)ες πίσω στην Τουρκία. Ή -ακόμη ‘καλύτερα’ για αυτούς- στα νερά του Αιγαίου.

Κάθε παλιάνθρωπος αυτού του πλανήτη, κάθε μισαλλόδοξος και ρατσιστής, νιώθει σήμερα πως η καρδιά του βρίσκεται και χτυπά στον Έβρο. Μαζί με τα ΜΑΤ, την ελληνική κυβέρνηση της Ν.Δ. και τους «εθελοντές» φασίστες με τις καραμπίνες. Και συντονίζεται απόλυτα με την ελληνική «εθνική προσπάθεια» ενάντια στης γης τους κολασμένους.

Όσο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν είναι απλώς ο οργανωτής όλης της μισάνθρωπης εκστρατείας κατά των προσφύγων. Δεν έχουμε εδώ μονάχα ένα υπάκουο πιόνι της Κομισιόν και της περίφρακτης Ευρώπης, που προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του.

Η κυβέρνηση της Δεξιάς επιχειρεί να ενώσει κάτω από την αιγίδα της όλο τον χώρο της δεξιάς πολυκατοικίας στην Ελλάδα, να συσπειρώσει όλη την κοινωνική αντίδραση, πάνω στον φόβο των μεταναστ(ρι)ών και των προσφύγων. Και για να το πετύχει αυτό, η Ν.Δ. ενστερνίζεται όλη την ατζέντα του ρατσισμού και της ακροδεξιάς. Η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης, προκειμένου να συσπειρώσει το εθνικό ακροατήριό της.

Κατά τη γνώμη μας το σχέδιό της Δεξιάς δύσκολα θα πετύχει. Είναι πολύ πιο πιθανό η –όποια- ευόδωση του πολέμου της κατά των μεταναστ(ρι)ών να ενισχύσει σημαντικά τις οργανώσεις των ναζί μέσα και έξω από την Ελλάδα.

Όπως και να έχει όμως, αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνησή της είναι το έμβλημα και η σημαία όλων των ρατσιστών και των ακροδεξιών του πλανήτη. Και ήδη τα πρώτα στοιχεία των «διεθνών ταξιαρχιών» του φασισμού έρχονται να τη στηρίξουν στο έργο του Κέρβερου της λευκής και αμόλυντης Ευρώπης. Ο εφιάλτης της επιστροφής της βαρβαρότητας έχει ήδη ξεκινήσει. Στην Ελλάδα. Τώρα.    

Αριστερά: «Και έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»

Μέχρι τώρα οι μεγαλύτερες οργανώσεις της ελληνικής Αριστεράς, επιχειρούσαν να κρατήσουν μια ενδιάμεση θέση: Με γενικόλογες διακηρύξεις τάσσονταν υπέρ των μεταναστ(ρι)ών, αλλά χωρίς ποτέ να μιλάνε για ανοιχτά σύνορα και νομιμοποιητικά έγγραφα για όλες και όλους. Χωρίς ποτέ να τολμούν να αντισταθούν στα ίσα στα ιδεολογήματα της Δεξιάς και του εθνικισμού. Χωρίς ποτέ να τολμούν να τα σπάσουν με ψηφοφόρους με καθυστερημένες ιδέες και αυταπάτες.

Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και τα αριστερά κόμματα υποχρεούνται να τοποθετηθούν καθαρά αν είναι υπέρ ή όχι των κλειστών συνόρων. Αλλά οι πρώτες αντιδράσεις αυτής της Αριστεράς είναι για γέλια και για κλάματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ -με τις δηλώσεις του Τσίπρα- πήρε ανοιχτά θέση υπέρ των κλειστών συνόρων, που αποφάσισε ο Μητσοτάκης. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ δεν παρέλειψε να τονίσει πως το ίδιο ακριβώς θα έκανε και εκείνος αν ήταν κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, στις πανελλαδικές διαδηλώσεις της Πέμπτης 5 Μάρτη υπέρ της αλληλεγγύης με πρόσφυγες και μετανάστριες για ανοιχτά σύνορα, πήραν μέρος και χιλιάδες ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και κάποια

μέλη του. Ενώ σημαντικός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί τον εαυτό του κομμάτι της Αριστεράς και των κινημάτων, η ηγεσία του έχει περάσει απέναντι προ πολλού. Εξάλλου τη συμφωνία Τουρκίας-Ε.Ε. για επαναπροωθήσεις των μεταναστ(ρι)ών τη διεκδίκησε και την πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα με τη σχετικά μεγαλύτερη οργανωτική συσπείρωση μέσα στον χώρο της Αριστεράς. Γι’ αυτό και έχει καταφέρει ως τώρα να πετύχει την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή των μελών και οπαδών του στις διαδηλώσεις υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της αλληλεγγύης. Όμως μπροστά στο ζήτημα των συνόρων, το ΚΚΕ επιχειρεί να πετάξει τη μπάλα στην κερκίδα.

Έτσι, το κόμμα που τοποθετούνταν όλα τα χρόνια ενάντια στην Ε.Ε., τώρα για το ζήτημα των μεταναστ(ρι)ών ζητά απλώς «να την πιέσουμε» για να δεχτεί τους ανθρώπους αυτούς. Ποιοι όμως να την πιέσουμε; Η ελληνική κυβέρνηση; Το κίνημα; Ποιος; Και με ποιον άλλον τρόπο είναι δυνατόν να πιεστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, αν όχι με το άνοιγμα των συνόρων;

Έτσι, η μεγαλύτερη οργάνωση της Αριστεράς, αντί να πάρει πρωτοβουλία και να μπει μπροστά στον αγώνα για ανοιχτά σύνορα, μένει στη γωνία, γενικολογεί και δεν τολμά να τοποθετηθεί ανοιχτά για το τι προτείνει.

Έχει φτάσει η στιγμή για την επαναστατική Αριστερά της Ελλάδας να αποδείξει το τι αξίζει

Η ώρα να στρατευτούμε με τους ταπεινούς και καταφρονεμένους των καιρών, τους/τις μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες. Και να μην αφήσουμε τη Δεξιά να ενώσει τον κόσμο των ‘νοικοκυραίων’ και των ξενόφοβων σε μια ισχυρή και ενιαία παράταξη, που θα επιβάλλει την τρομολαγνική ατζέντα.

Και ταυτόχρονα να ενισχύσουμε και να στηρίξουμε κάθε εργατικό αγώνα ενάντια στη λιτότητα, ενώνοντάς τον με κάθε άλλη κοινωνική αντίσταση μέσα στην κοινωνία και τους εργαζόμενους.

Επειδή η Αριστερά που αξίζει το όνομά της είναι αυτή που σφυρηλατείται πάνω στα δύσκολα και στα αντιδημοφιλή. Και οι δυνάμεις που συσπειρώνει κάτω από όλα τα ιδεολογικά πυρά του εχθρού, όπως στις διαδηλώσεις της 5^ης Μάρτη,  είναι η καλύτερη μαγιά, η μόνη δυνατή εγγύηση για τις νίκες του μέλλοντος.