Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Η φετινή 8^η Μάρτη έβγαλε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης πολλούς και πολλές. Τόσο πολλούς και τόσες πολλές όσες δεν είχαμε δει τα προηγούμενα χρόνια. Και μίλησε με κείμενα, πανό, πλακάτ και συνθήματα. Για όλα. Για τις γυναικοκτονίες, για τους βιασμούς, για τη διάχυτη κουλτούρα υποτίμησης των γυναικών. Για την απλήρωτη οικιακή εργασία ή για τους χαμηλότερους μισθούς για εργασία ίσης αξίας. Για το γεγονός ότι χωρίς εμάς γρανάζι σίγουρα δεν γυρνά, και ασφαλώς οι εργάτριες μπορούμε περίφημα χωρίς αφεντικά. Για τη σεξουαλική παρενόχληση, για τα σεξιστικά αστειάκια, για τις δολοφονίες τρανς γυναικών. Για τη δολοφονία της αδελφής μας, της Zackie Oh.

Η φετινή 8^η Μάρτη άρθρωσε έναν κρυστάλλινα καθαρό λόγο υπέρ των προσφυγισσών. Υπέρ των γυναικών, που έχουν φυλακιστεί στα καμπς στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και αλλού ή έχουν εγκλωβιστεί στον Έβρο. «Με τις μετανάστριες είμαστε μαζί, επαναπροώθηση σε μπάτσους και ναζί». Ήταν το σύνθημα που φωνάχτηκε ξανά και ξανά. Με πάθος, κάτω από τη βροχή, που συνεχώς δυνάμωνε.

Την 8^η Μάρτη διάλεξαν, όμως φέτος, και οι εθνικιστές για να διαμαρτυρηθούν «ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες». Σε μια πολιτική συγκυρία όπου οι πρόσφυγες έχουν γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα τα συσσωρευμένα δεινά, σε μια περίοδο όπου έχουν γίνει αυτοί και αυτές που συγκεντρώνουν το μένος των φιλήσυχων ‘νοικοκυραίων’, μια τέτοια πρόκληση δεν θα μπορούσε να μείνει αναπάντητη από την πλευρά του αντιρατσιστικού/αντιφασιστικού κινήματος. Δεν θα μπορούσε, όμως, να μην αφορά την ίδια στιγμή απόλυτα και το φεμινιστικό κίνημα.

Δύο καλέσματα, ένα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο στις 11πμ στην Αγίας Σοφίας και ένα στις 12 το μεσημέρι στο άγαλμα Βενιζέλου από φεμινιστικές και λοατκια+ συλλογικότητες, δυνάμεις της Αριστεράς και αυτοδιοικητικά σχήματα. Με ένα, ωστόσο, περιεχόμενο: κοινό. Να διαδηλώσουμε για τα δικαιώματα των γυναικών και των θηλυκοτήτων και την ίδια στιγμή να αποτρέψουμε τους φασίστες να σκορπίσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο στους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Όταν οι δύο πορείες (από το άγαλμα Βενιζέλου και την Αγίας Σοφίας) συναντήθηκαν, τα ΜΑΤ μπήκαν στη μέση με έναν μοναδικό στόχο: Να μην ενωθούν ποτέ οι αντιφασίστριες και φεμινίστριες των δύο πορειών. Το σχέδιο φαινόταν να τους βγαίνει, μέχρι τη στιγμή που το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης του Αντιφασιστικού/Αντιπατριαρχικού Σεπτέμβρη –μαζί με πολλούς και πολλές ακόμα- στάθηκε απέναντι από τα ΜΑΤ και διεκδίκησε με πολύ πάθος και χωρίς φόβο το αυτονόητο: να ενωθούμε σε μια κοινή πορεία.

Η αλληλεπίδραση των δύο μπλοκ συνέθετε κάτι πολύ συγκινητικό: συνέχιζε η μια πλευρά τα συνθήματα της άλλης. Ή φωνάζαμε ταυτόχρονα το ίδιο σύνθημα, κάνοντάς το να αντηχεί στον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας. Κάτω από δυνατή βροχή. Όσο υπήρχαν συντρόφισσες και σύντροφοι που παρεμποδίζονταν να προχωρήσουν, ήμασταν αποφασισμένες να μην το αφήσουμε έτσι. Αλληλεγγύη στην πράξη. Ήταν μια όμορφη μάχη. Τα αντιφασιστικά συνθήματα έδιναν τη θέση τους στα φεμινιστικά και αυτά με τη σειρά τους στα αντιρατσιστικά. Και δίπλα στο γεγονός ότι οι μετανάστριες είναι αδέλφια ταξικά και δεν θα επιτρέψουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά, ερχόταν να κουμπώσει το αδιαφιλονίκητο «Στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία». Όταν οι συνθήκες και τα δεδομένα αλλάζουν, δεν μπορείς να συνεχίζεις να κάνεις business as usual. Μπορεί να βγήκαμε στους δρόμους με αφορμή την 8^η Μάρτη, αλλά η αθλιότητα των κυβερνητικών χειρισμών στα ελληνοτουρκικά σύνορα απέναντι σε κατατρεγμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους και η φασιστική πρόκληση στην πόλη, άλλαζαν τους όρους. Κι έπρεπε να αναπροσαρμόσουμε τον αρχικό σχεδιασμό. Ήταν μια κρίσιμη απόφαση. Αλλά την πήραμε, την υπερασπιστήκαμε. Και ήταν σωστή.

Και για να ακούσουμε τον γοητευτικό ήχο, που κάνουν τα σεξιστικά στερεότυπα όταν θρυμματίζονται:

«Είμαστε χοντρές, δεν χάνουμε κιλά

Τρώμε και φασίστες τρώμε κι αφεντικά».

Η πορεία συνεχίστηκε μετά από αρκετή ώρα κανονικά, με πρώτο πανό αυτή τη φορά αυτό του Αντιφασιστικού-Αντιπατριαρχικού Σεπτέμβρη, όπου συμμετείχαμε και η λοατκια+ συλλογικότητα Sylvia Rivera, καθώς και η εφημερίδα ‘Κόκκινη’.

Φτάσαμε ως την Αριστοτέλους με Τσιμισκή, ελάχιστα μέτρα πάνω από τη συγκέντρωση των φασιστών, που διεξαγόταν στη Μητροπόλεως με Αριστοτέλους. Εκεί οι φασίστες επιχείρησαν να κάνουν επίδειξη δύναμης με συνθήματα, χειρονομίες απείρου κάλλους και κροτίδες, ανεβαίνοντας προς την πορεία μας. Οι αστυνομικές δυνάμεις, που τους συγκρατούσαν, ήταν μόνο λίγοι Ζητάδες, χωρίς την παρουσία ΜΑΤ. Όμως οι φασίστες, παρά τον θόρυβο και τις επιδείξεις ματσίλας, δεν τόλμησαν να σπάσουν τον πολύ λεπτό αστυνομικό κλοιό και να αντιμετωπίσουν και εμάς.

Η πορεία μας συνέχισε ανεβαίνοντας την Αριστοτέλους και εκεί ενώθηκε επιτέλους με το μπλοκ των συντροφισσών και συντρόφων του αντιεξουσιαστικού χώρου, Αριστοτέλους με Εγνατία.

Και έτσι, μια εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη για τη Θεσσαλονίκη φεμινιστική, αντιρατσιστική και αντιφασιστική πορεία, έλαβε τέλος, αφού κατάφερε να αντιμετωπίσει με θάρρος την κρατική καταστολή και την παρουσία των φασιστών.  

Η φεμινιστική 8^η Μάρτη στη Θεσσαλονίκη ήταν μια πορεία διαφορετική από τις άλλες.