Γράφει η Μαρία Κολτσίδα

Σε μια τάξη γεμάτη λουλούδια, αφήνοντας για λίγο Γλώσσα και Μαθηματικά, πραγματοποιήσαμε μια εκτενή συζήτηση στο πλαίσιο της Μελέτης Περιβάλλοντος με τους/τις μαθητές/ριες της Β’ τάξης. Με αφορμή την υποενότητα 5.2. Δικαίωμα στην ειρήνη, ξεκινήσαμε έναν σύντομο καταιγισμό ιδεών γύρω από τις έννοιες «ειρήνη» και «πόλεμος». Συζητώντας για τα στοιχεία που σκιαγραφούν μια εμπόλεμη κατάσταση, μαθητής αναφέρει ότι άκουσε στην τηλεόραση ότι εμείς στη χώρα μας έχουμε πόλεμο στα σύνορα του Έβρου με τους Τούρκους. Πολλοί/ες μαθητές/ριες ακόμη ανέφεραν ότι ακούν παντού τριγύρω πως αιώνιοι εχθροί μας είναι οι Τούρκοι και ότι δεν πρέπει να τους βοηθάμε όπως δεν μας έχουν βοηθήσει ποτέ κι αυτοί. Έπειτα αναρωτήθηκαν φωναχτά “Αφού, κυρία, δεν μας είχαν και 400 χρόνια σκλαβωμένους;”. Όλη αυτή τη σύγχυση ενισχύει φυσικά ο διεκπεραιωτικός και συντηρητικός τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου που πλησιάζει (μέσα από παρωχημένα κείμενα, ποιήματα, τραγούδια της κυρίαρχης ιστοριογραφίας και λαογραφίας, λαμβάνοντας ελάχιστα ή -συνήθως- καθόλου υπόψη τα “γκρίζα σημεία” της επανάστασης και προσεγγίζοντας το ζήτημα μέσα από την πρώτου βαθμού-απλοϊκή εξίσωση “ο Έλληνας=σκλάβος, ο Τούρκος=δυνάστης, εχθρός”). Από την άλλη, βέβαια, αναλύοντας αργότερα το δικαίωμα όλων των παιδιών στην ειρήνη και αναδεικνύοντας τις συνθήκες που επικρατούν όταν οι λαοί συνυπάρχουν αρμονικά, οι μαθητές/ριες δήλωσαν ομόφωνα πως δεν επιθυμούν να βιώσουν μια εμπόλεμη κατάσταση (τόσο αυτοί/ες όσο και άλλα παιδιά του κόσμου) γιατί θα υπάρχει παντού ο φόβος και θα σταματήσουν να πηγαίνουν στο σχολείο και στις δραστηριότητές τους, κάτι που δεν θέλουν να συμβεί. Στο τέλος, πρότειναν τις δικές τους λύσεις για να φτάσουμε πιο κοντά σε μια αλληλέγγυα, ειρηνική κοινωνία.

Θα αναρωτηθεί, ωστόσο, ένας συνάδελφος/μια συναδέλφισσα, ένας/μία γονέας: «Μήπως είναι πολύ μικρά τα παιδιά μας για να τους κάνουμε συζητήσεις για τέτοια ζητήματα;». Ας αναρωτηθούμε την ίδια στιγμή όμως: Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί/ες συνάδελφοι/ισσες, τα παιδιά είναι σε μια καλή ηλικία για να τα δηλητηριάσουμε, να τους εμφυσήσουμε το μίσος για την μετανάστρια, τον πρόσφυγα, τον κάθε κατατρεγμένο άνθρωπο αλλά είναι ακόμη νωρίς για να τους μιλούμε για τα αυτονόητα; Για την αγάπη, την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των λαών, την αλληλεγγύη, τα δεινά του πολέμου, το δικαίωμα όλων ανεξαίρετα στη ζωή;

Κυρίαρχα μέσα και κυβερνώντες τις τελευταίες μέρες έχουν αναγάγει ένα ευρωπαϊκό ζήτημα και την εγκληματική του διαχείριση σε ελληνοτουρκικό ζήτημα, οξύνοντας τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών στα μυαλά μικρών και μεγάλων ανθρώπων.

Παρόλα αυτά, όσο οι μηχανισμοί επιτήρησης και ελέγχου του αστικού κράτους και τα κυρίαρχα πολιτισμικά μέσα θα επιδιώκουν με κάθε τρόπο να βουτούν μικρούς και μεγάλους ανθρώπους στο πηγάδι του μίσους και του φόβου, οργανώνοντας διαρκώς την απανθρώπισή τους, τόσο θα υπάρχουν άνθρωποι στην κοινωνία, στα πανεπιστήμια, στα σπίτια, στα σχολεία, στους δρόμους που θα αντιστέκονται στον κοινωνικό εκφασισμό και θα συνεχίζουν να προσπαθούν.

Να συνεχίσουμε, λοιπόν. Έτσι ίσως υπάρξει ελπίδα.