Στη φωτογραφία βλέπετε τον σύντροφο Αλεξάντερ Πόποφσκι.

Γεννήθηκε τον Φλεβάρη 1932 σε ένα χωριό της Φλώρινας. Η οικογένειά του ήταν ολόκληρη στρατευμένη στο ΚΚΕ. Ο σύντροφος Πόποφσκι ζει ως σήμερα στα Μπίτολα (Μοναστήρι) στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Στα 15 του, το 1947, έγινε σύνδεσμος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, μεταφέροντας μηνύματα ανάμεσα στις αντάρτικες μονάδες.
Στα 16 του, τον Μάρτη του 1948, έγινε δεκτός στον ΔΣΕ ως κανονικός μαχητής. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, τραυματίστηκε στον Γράμμο, νοσηλεύτηκε λίγες ημέρες και επέστρεψε αμέσως στην πρώτη γραμμή.
Από το 1949, μέχρι σήμερα, ο Αλεξάντερ Πόποφσκι είναι πολιτικός εξόριστος. Έζησε 9 χρόνια στην Τασκένδη και όλα τα υπόλοιπα ως σήμερα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Το 1982, με τον νόμο Σκουλαρίκη, οι πρώην αντάρτες και αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας επέστρεψαν στην Ελλάδα.
Όλοι; Όχι! Εξαιρέθηκαν, σύμφωνα με τον νόμο, οι «μη Έλληνες το γένος». Δηλαδή οι εθνικά Μακεδόνες.
70 και πλέον χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Αλεξάντερ Πόποφσκι δεν επιτρέπεται ακόμη να γυρίσει. Το ίδιο και όλοι οι – ελάχιστοι – εν ζωή πρώην αντάρτες που παραμένουν πολιτικοί εξόριστοι και οι απόγονοί τους.
Το κόμμα στο οποίο στρατεύτηκαν με κίνδυνο της ζωής τους, το ΚΚΕ, τους έχει ξεχάσει από το 1982. Πλέον αυτό το κόμμα δεν θέλει να θυμάται πως κάποτε στήριζε τα δίκια της Μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και έχει γυρίσει πλάτη σε τούτο το κρίσιμο κομμάτι της ιστορίας του.

Τον άνθρωπο που βλέπετε στη φωτογραφία, παρόλο που είναι υπέργηρος, τον τρέμει ακόμη το ελληνικό κράτος. Και του αρνείται το δικαίωμα επιστροφής στον τόπο που γεννήθηκε.

«Ο φόβος είναι το θεμέλιο κάθε κυβερνητικής εξουσίας» έγραφε ένας από τους πρώτους προέδρους των ΗΠΑ τον 18ο αιώνα.
Και στην περίπτωση του Αλεξάντερ Πόποφσκι και όλων των Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων του εμφύλιου, το ελληνικό κράτος επιβεβαιώνει απόλυτα το ρητό.

*Σχόλιο: @Garotu Mandanda (Χάρης Παπαδόπουλος)