Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Για τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές της Αριστεράς η -με κάθε τρόπο- αλληλεγγύη στους/στις μετανάστ(ρι)ες δεν είναι ένα ακόμη ζήτημα στην κινηματική ατζέντα. Είναι το κορυφαίο θέμα που συσπειρώνει τον δικό μας κόσμο απέναντι στην προπαγάνδα και τις επιθέσεις της Δεξιάς.

Υπερασπιζόμαστε μετανάστριες και πρόσφυγες όχι (μόνο) στη βάση κάποιας στοιχειώδους ανθρωπιάς. Τους υπερασπιζόμαστε, επειδή αυτή τη στιγμή είναι το πιο σκληρά βαλλόμενο κομμάτι των καταπιεσμένων.

Είναι αυτά τα ξεχασμένα παιδιά, που τσαλαπατιούνται θανάσιμα μέσα σε χαρτόκουτα την ώρα που παίζουν έγκλειστα στα κολαστήρια των στρατοπέδων.

Είναι αυτές, που κινδυνεύουν κάθε βράδυ με βιασμό στα προσφυγικά καμπς.

Είναι αυτοί, που θαλασσοπνίγονται πριν ακόμη φτάσουν στα στρατόπεδα.

Είναι όσοι σιτίζονται με ακατάλληλες τροφές και έχει καταντήσει για αυτούς πολυτέλεια το ζεστό και το τρεχούμενο νερό.

Όσες παγώνουν μέσα στις χιονισμένες σκηνές.

Όσες ψήνονται κάτω από τον ανελέητο ήλιο στη Μόρια.

Τους/τις υπερασπιζόμαστε, επειδή είναι οι αόρατοι άνθρωποι χωρίς την παραμικρή προοπτική. Κυρίως όμως τους υπερασπιζόμαστε, επειδή ανήκουν στο δικό μας στρατόπεδο. Στο στρατόπεδο όσων υφίστανται τις συνέπειες και πληρώνουν το πανάκριβο τίμημα για να εφαρμοστούν τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Τους υπερασπιζόμαστε, επειδή απέναντί τους έχουν μόνιμο ανθρωποφύλακα τις δυνάμεις καταστολής με χειρουργικά γάντια και αντιασφυξιογόνες μάσκες.

Τους/τις υπερασπιζόμαστε κοντολογίς, επειδή είναι «αδέλφια ταξικά» και είναι δική μας ευθύνη να κάνουμε πράξη το δεύτερο κομμάτι του συνθήματος «στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά».

Τους/τις υπερασπιζόμαστε, επειδή ποτέ και πουθενά δεν κατάφερε να στεριώσει το εργατικό κίνημα και η Αριστερά επιλέγοντας ασφαλή και σίγουρα θέματα για μαζική δουλειά στον κόσμο.

Η Αριστερά, που πέτυχε νίκες στην πρόσφατη παγκόσμια Ιστορία και σφυρηλάτησε στελέχη για μεγάλες μάχες, ήταν πάντοτε η Αριστερά που επίλεγε τα «δύσκολα» και αντιδημοφιλή θέματα. Που τολμούσε να αγγίζει τα ζητήματα, που την έφερναν σε αντιπαράθεση με την εκάστοτε κοινή γνώμη και την κυρίαρχη ιδεολογία.

Και η Αριστερά, που διαμορφώνει σήμερα Ιστορία και χτίζει τους όρους για δυνατή επανάκαμψη, είναι η Αριστερά που τολμά να σταθεί στο πλευρό «της γης των κολασμένων».

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο φύλλο 6 της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Φλεβάρης 2020)