Γράφει η Τερέζα Βολακάκη

Η 31^η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Trans Ορατότητας (trans visibility day). Οι ‘παγκόσμιες μέρες’ αντιμετωπίζονται συχνά με σκεπτικισμό. Ωστόσο, το ζήτημα πάνω στο οποίο μας καλεί να σκεφτούμε η 31^η Μαρτίου, όχι μόνο δεν έχει ‘επετειακό’ χαρακτήρα, αλλά για μας, τη λοατκια κοινότητα, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Σήμερα και κάθε μέρα.

Νιώθω πως είναι οριακά άβολο, ως ένα cisgender πλάσμα, να αναφερθώ στα βιώματα των τρανς ανθρώπων την περίοδο της οικονομικής κρίσης. Τα τρανς άτομα, τα μη-δυαδικά, αυτά που δεν αποδέχονται την έννοια του φύλου, καθώς και όσα από μας μεταβαίνουν, βιώνουν συνήθως τη μη δυαδικότητά τους σαν κοινωνική ανυπαρξία. Δεν γίνονται αποδεκτά ή γίνονται ως όντα περίεργα, με χλευασμούς και καθημερινές μικρές ή/και μεγαλύτερες κακοποιήσεις. Από την οικογένεια και το σχολείο τα τρανς παιδιά ζουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, προσπαθώντας να τραβούν όσο λιγότερο μπορούν την προσοχή, για να προστατευτούν από παρενοχλήσεις. Είναι στο περιθώριο, αφού η αναντιστοιχία του ονόματος της ταυτότητάς τους με την εικόνα τους, προκαλεί ντροπή στα ίδια και γίνεται η αφορμή για έναν μόνιμο εξευτελισμό. Για όσο διάστημα διαρκεί η διαδικασία αλλαγής των επίσημων εγγράφων –και για όσα τρανς άτομα το επιλέξουν- ζουν στο περιθώριο, κυριευμένα από φόβο, στη δική τους καραντίνα. Αυτή, στην οποία η κοινωνία και ο συντηρητισμός τα καταδίκασε.

Στην πραγματικότητα, η σημασία της μέρας αυτής είναι η επιτακτικότατη ανάγκη αποδοχής της διεμφυλικότητας. Με ή χωρίς έγγραφα. Με ή χωρίς αλλαγές. Με ή χωρίς ορμόνες. Όπως το καθένα μας επιθυμεί και νιώθει ελεύθερο. Η πραγματικότητα, ωστόσο, μας διαψεύδει συνεχώς.

Τη σκληρή για όλα μας περίοδο της οικονομικής κρίσης, που ο ανταγωνισμός και η ανεργία βάλλουν τα πιο καταπιεσμένα από εμάς, τα διεμφυλικά άτομα βρίσκονται στις πιο ευάλωτες οικονομικά ομάδες, και σε πλείστες των περιπτώσεων εργάζονται ‘παράνομα’. Κυρίως οι τρανς γυναίκες σε αρκετά μεγάλο ποσοστό απασχολούνται ως σεξεργάτριες, χωρίς καμιά κρατική μέριμνα και με καθημερινό φόβο για τη ζωή και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Η πανδημία του κορωνοϊού (covid-19) μάς έφερε όλα αντιμέτωπα με την καραντίνα και τον πολυήμερο εγκλεισμό. Με σκοπό τη μη περαιτέρω μετάδοση της ασθένειας, τα άτομα πρέπει να μένουν στο σπίτι, αποφεύγοντας τις επαφές και τις άσκοπες μετακινήσεις. Οι μετακινήσεις μας είναι πολύ περιορισμένες και στοχοπροσηλωμένες σε άμεσες και βιοτικές ανάγκες μας. Περαιτέρω, το ανωτέρω μέτρο συνοδεύτηκε με τακτικό έλεγχο της αστυνομίας όσων μετακινούνται, με την επίδειξη του εγγράφου μετακίνησης και της αστυνομικής τους ταυτότητας. Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για απεριόριστο έλεγχο στα πιο ευάλωτα από εμάς (τις γυναίκες, τους/τις μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες, τα λοατκια, τα ΑμεΑ) εκ μέρους των κρατικών οργάνων και αυθαιρεσίες, που δεν μπορούν ούτε να καταγραφούν ούτε να μετρηθούν. Είμαστε έρμαια στα χέρια και τις ορέξεις των μπάτσων, που μπορούν να μας επιβάλλουν πρόστιμα, να μας εκβιάσουν, να μας φερθούν παραβιαστικά, αλλά φυσικά και να μας κακοποιήσουν λεκτικά, σωματικά ή/και σεξουαλικά. Τα τρανς άτομα σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι ακόμα πιο ευάλωτα, καθώς -εφόσον το καταγεγραμμένο φύλο τους σε πολλές περιπτώσεις δεν συνάδει με την εμφάνισή τους- μπορούν να κατηγορηθούν για πλαστοπροσωπία, να χλευαστούν και να κακοποιηθούν από οποιονδήποτε κρατικό λειτουργό διεξάγει έλεγχο στους δρόμους. Είναι ευάλωτα, γιατί ακόμα και τα νομιμοποιητικά τους έγγραφα δεν είναι «αρκετά» για να πειστεί το κράτος για την ταυτότητά τους.

Στεκόμαστε ενάντια στις κατασταλτικές μεθόδους περιορισμού της πανδημίας. Ο ιός θα νικηθεί με ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας, με ιατρικό/νοσηλευτικό προσωπικό, με τον κατάλληλο εξοπλισμό, με αρκετά κρεβάτια στις ΜΕΘ. Η πρόληψη είναι σημαντική. Η ατομική ευθύνη υπάρχει στον βαθμό που μας κρατά σε εγρήγορση, προκειμένου να φερόμαστε συλλογικά υπεύθυνα και να είμαστε αλληλέγγυα.

Στεκόμαστε πάντοτε δίπλα στα τρανς άτομα. Ειδικά στον καιρό της πανδημίας.