Γράφει η Λάλε Άλατλι

«Εδώ και μήνες παρακολουθώ και νιώθω τόσο ανίκανη. Πέρυσι περίπου τέτοια εποχή χάνει τη ζωή του ένα γνωστό μου παιδί (από αυτά που αποκαλούν οι ελληναράδες «λαθροπρόσφυγας») στον Έβρο, που επιχείρησε να έρθει στην Ελλάδα για να μπορεί να ζει. Γιατί στη χώρα του είχε ισόβια, επειδή είχε συμμετάσχει σε μια πορεία στο πανεπιστήμιο.
Έχω έναν μαθητή, παλιά έπαιζε κρουστά στο Grup Yorum, μέχρι να σπάσει η αστυνομία τον ώμο του. Τώρα πολιτικός πρόσφυγας (από αυτούς που αποκαλούν οι ελληναράδες «λαθρομετανάστης») στην Ελλάδα και θέλει να μάθει ελληνικά, κάνουμε προτάσεις μαζί. Ίσως μια μέρα μπορεί να τραγουδάει (για να ξαναπαίξει αδύνατον) στα ελληνικά. Μιλάμε για την κατάσταση στη γαλόπουλα. Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες, κι οι δύο είμαστε τα παιδιά της, κι οι δυο ερχόμαστε από τα ματωμένα χώματα…
Περνάνε οι μέρες εξακολουθώ να παρακολουθώ. Χάνουμε την Helin. Μιλάω γραπτώς με τη μητέρα της. Καταφέρνω να γράψω μόνο ένα ξερό συλλυπητήρια, θα ήθελα να πω πολύ περισσότερα, αλλά τι μπορείς να πεις σε μια γυναίκα που έχει χάσει το παιδί της και μάλιστα το παιδί της έχει φύγει για τις αξίες, που του είχε δώσει με τόση αγάπη η ίδια. Δεν καταφέρνω να της πω κάτι παραπάνω. Εμένα, με πονάνε ακόμα κι οι λέξεις, εκείνη ο θάνατος.
Μετά φεύγει ο Mustafa στη φυλακή με συνοδεία βασανιστηρίων και σήμερα ο İbrahim…
Εξακολουθώ να παρακολουθώ και να μην μπορώ να κάνω τίποτα. Νιώθω τύψεις που μπορώ να τρώω, να περπατάω, να αναπνέω, μπορώ να υπάρχω. Απόψε πονάει το στομάχι μου, το κεφάλι μου, όλο το σώμα μου μαζί με τη συνείδησή μου… Πονάω για τα τρυφερά παιδιά του Κρόνου, μερικά φύγαμε και μερικά πιο θαρραλέα ακόμα τον πολεμάνε μέχρι θανάτου…

*η τελευταία είδηση που διάβασα την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο: «Η εκδίκηση του τουρκικού κράτος συνεχίζεται μετά το θάνατό του. Δεν επιτρέπεται στη Sultan Gökçek, τη γυναίκα του, να παρευρεθεί στην κηδεία. Στα 5 χρόνια που υπήρξαν παντρεμένοι, τα 4 ήταν κι οι δυο φυλακισμένοι. Δεν μπόρεσαν να ειδωθούν ούτε στο δικαστήριο»».

*ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΣΧΕΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΜΑ, αλλά επειδή κάποιοι θίγονται από τη λέξη «ελληναράς», όπως μου γράφουν (ειδικά μάλλον που το ακούν από κάποιον που δεν είναι καν Έλληνας. Αλλά γιατί να θίγεσαι αν δεν είσαι; Τέλος πάντων… ας διευκρινίσω εγώ άλλη μια φορά).

Προσθέτω ένα μικρό σημείωμα: με τη λέξη «ελληναράς» εννοώ αυτόν που νομίζει ότι είναι κάτι ανώτερο, επειδή έχει γεννηθεί σε ένα συγκεκριμένο μέρος της γης και όχι αρκετά φτωχός ή με κατάλληλο μυαλό, ώστε να καταλάβει το τι γίνεται. Αντίστοιχα υπάρχουν και οι λέξεις τουρκαράς ή γερμαναράς κλπ. Το πρόβλημα δεν λύνεται στο να μην θέλουμε τους φτωχούς ξένους/πρόσφυγες από άλλη χώρα και να τους λέμε να κάτσουν να πολεμάν (Όπως αυτή τη στιγμή λένε σε πιο πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες για τους οικονομικούς μετανάστες από την Ελλάδα) -ειδικά σε μια χώρα, που με το να αναπνέεις διαφορετικά από τον αρχηγό πας στη φυλακή, σε μια χώρα που τρως ισόβια χωρίς δίκη αλλά με ομολογία του κάποιου- αλλά να ξυπνήσει ο κόσμος και να δει πως το πρόβλημα είναι ταξικό και όχι εθνικό. Με πολλή αγάπη σ’ αυτούς με αξίες και όχι εθνικότητες.