Y la culpa no era mía, ni dónde estaba ni cómo vestía

(Scroll down for English)

Γράφει η Τερέζα Βολακάκη

Χτες το απόγευμα (27/6/2020) γυρνούσα από τη θάλασσα. Ήμουν καλοδιάθετη, ηλιοκαμμένη και κάπως νυσταγμένη. Ήμουν ευδιάθετη και αμέριμνη. Περπατούσα από ένα κεντρικό σημείο της Μυτιλήνης (το γήπεδο), προς το σπίτι (στην περιοχή της Χρυσομαλλούσας).

Ήμουν μόνη και ήταν απόγευμα (περίπου 18.00), αλλά σε μια επαρχιακή γειτονιά δεν ένιωσα καμιά απειλή. Κακώς. Για πολλή ώρα ο δρόμος ήταν άδειος και ένας τύπος με ακολουθούσε κατά πόδας. Τον είχα προσέξει αλλά δεν έδωσα καν σημασία, διότι οι συνθήκες δεν μου προκάλεσαν άγχος για ενδεχόμενη επικινδυνότητα. Με πλησίασε πολύ και τότε άρχισα να ανησυχώ και να αντιλαμβάνομαι πως ο δρόμος ήταν έρημος. Ο τύπος άρχισε να με προσεγγίζει περισσότερο λέγοντάς μου χυδαιότητες. Ωστόσο είχε βρεθεί τόσο κοντά μου, που σχεδόν έτρεχα.

Μέσα στις χυδαιότητες που άκουσα ήταν και ότι φορούσα κοντό φουστάκι  και δεν φορούσα σουτιέν. Ο άγνωστος μάτσο τύπος, που από τύχη δεν με βίασε, με είπε πουτανάκι! Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν τόσο πολλά, αλλά πιο πολύ πως αν βρισκόμουν βιασμένη θα έφταιγα ΕΓΩ. Εγώ, το πουτανάκι, που προκάλεσα. Που δεν φόρεσα σουτιέν. Που φορούσα ένα κοντό φουστάκι. Τα ’θελε και τα έπαθε, άλλωστε.

Όπως η Σούζαν Ίτον, που βγήκε με φόρμα για τρέξιμο, και βρέθηκε βιασμένη και δολοφονημένη. Όπως η Ελένη Τοπαλούδη, που στη δίκη του βιασμού της αναρωτήθηκαν έντονα οι διάδικοι τι φορούσε το θύμα. Όπως η  μαθήτρια Λουσία Περές, που αφού ναρκώθηκε, βιάστηκε ομαδικά και δολοφονήθηκε. Όπως η Ζωή Δαλακλίδου, που αφού βιάστηκε στην πιλοτή της πολυκατοικίας όπου έμενε, ο δράστης την έκαψε ζωντανή. Όπως εσύ. Όπως εγώ.

Είμαστε όλες πουτανάκια. Φταίμε. Προκαλούμε. Τα θέλαμε. ‘Πρέπει να προσέχουμε’ μας λένε οι άντρες φίλοι/συνάδερφοι/γκόμενοι και μας προτείνουν να μας «προστατεύσουν». Είτε γιατί έχουν ‘εκπαιδευτεί από μικροί στον ρόλο του δυνατού που προστατεύει τους αδύναμους’. Είτε για να ‘εξαργυρώνουν’ κάποιες φορές την προστασία αυτή παρενοχλώντας μας οι ίδιοι.

Και κατά τα άλλα «αυτά συμβαίνουν», μου είπε ο φίλος. Εκείνος βέβαια με το αντρικό του προνόμιο δεν σκέφτεται τι φοράει, πού πάει και αν μπορεί να είναι επικίνδυνα. Επικίνδυνα είναι για μένα. Εγώ πρέπει να προσέχω. Να φροντίσω να πηγαίνω από πολυσύχναστους, φωτεινούς δρόμους. Να έχω τα στήθη και τα πόδια μου καλυμμένα. Να είμαι ‘σεμνή’. Γιατί αλλιώς μπορεί να με βιάσουν και να με σκοτώσουν και μετά ο βιαστής μου θα αθωωθεί. Έτσι πάει.

Το κείμενο αυτό είναι προσωπική κατάθεση, αλλά και πολιτική τοποθέτηση. Είμαστε εδώ: στο αντισεξιστικό κίνημα, στους δρόμους, η μία δίπλα στην άλλη για να σπάσουμε τα στερεότυπα που μας θέλουν δέσμιες και υποταγμένες. Είμαι εδώ για να μη φοβόμαστε. Είμαστε εδώ για να προσφέρουμε ασφαλείς χώρους απαλλαγμένους από ματσίλα και τοξική αρρενωπότητα. Πάνω από όλα είμαστε εδώ για να απενοχοποιούμε κάθε μέρα τα σώματά μας, τις επιλογές, τη θηλυκότητα ή μη και το φύλο μας το ίδιο.

Όσο η πατριαρχία είναι εδώ, τόσο θα είμαστε κι εμείς εδώ στους δρόμους. Να σπάσουμε την πατριαρχία, την τοξική αρρενωπότητα και κάθε σεξισμό.

The blame was not mine, no matter what I wore wherever I was!

Tereza Volakaki

Yesterday afternoon (27/6/2020) I was returning from the beach. I was in a good mood, sunburned and somewhat drowsy. I was cheerful and carefree. I was walking from a central point of Mytilene (the stadium), towards the house (in the area of ​​Chrysomallousa).

I was alone and it was afternoon (around 18.00), but in a provincial neighborhood I felt no threat. That was wrong. For a long time the road was empty and a guy was following me on foot. I had noticed him but I didn’t even pay attention, because the circumstances didn’t bother me about the possible danger. He approached me a lot and then I started to worry and realize that the road was deserted. The guy started approaching me more, telling me vulgarities. However, he was so close to me that I almost started running.

Among the vulgarities I heard was that I was wearing a short dress and not a bra. The unknown macho guy who, by chance, didn’t rape me, called me a slut! At that time I was thinking so much, but then I thought that if I get raped I would be to blame. The slut that was provocative. That didn’t wear a bra. That was wearing a short skirt. That was asking for it anyways.

Like Suzanne Eaton who came out in a running uniform and was found raped and murdered. Like Eleni Topaloudi, who was strongly questioned by the parties during the trial of her rape about what the victim (she) was wearing. Like the schoolgirl Lucia Perez who, after being drugged, was gang-raped and murdered. Like Zoe Dalaklidou who, after being raped by the pilot of her house, the perpetrator burned her alive. Like you. Like me.

We are all sluts. It’s our fault. We provoke . We were asking for it. “We have be careful” our male friends/colleagues/boyfriends tell us and they they suggest to “protect” us. Either because they have been trained from an young age in the role of «protector», or either because sometimes to «redeem» this protection by harassing us themselves.

And otherwise «these things happen» a male friend told me. Of course, with his masculine privilege, he does not think about what he is wearing, where he is going and if it can be dangerous. It is dangerous for me. I have to be careful. Make sure I walk from busy, bright streets. To have my breasts and legs covered. Be ‘modest’. Because otherwise they can rape me and kill me and then my rapist will be acquitted. That’s how it goes.

This text is a personal testimony but also a political statement. We are here: in the  antisexist movement, on the streets, side by side to break the stereotypes that want us captive and submissive. We are here not to be afraid. We are here to offer safe spaces free of machism and toxic masculinity. Above all, we are here to relieve our own guilt for our bodies,  our choices, our femininity or non-feminity, and our gender itself.

As long as the patriarchy is here, so we will be here on the streets. To break patriarchy, the toxic masculinity and every form of sexism.