«Λόγε, μην το παίρνεις στραβά που δανείζομαι λέξεις γεμάτες πάθος,

και μετά αγωνίζομαι να τις κάνω να δείχνουν ανάλαφρες»

Βισλάβα Σιμπόρσκα

Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Οι πορείες λοατκια+ υπερηφάνειας συνηθίζεται να είναι «χαρούμενες» – ας τις ονομάσουμε συμβατικά έτσι, παρόλο που ξέρουμε εξαρχής τους περιορισμούς μιας τέτοιας σύμβασης. Και αυτό γιατί συναισθανόμαστε πολύ καλά ότι κάτω από το γκλίτερ, τα χρώματα, τις κορδέλες και τα τούλια, πίσω από τις μουσικές και τα τύμπανα, υπάρχει ένας πόνος σιωπηλός.

Και είναι ο πόνος από το συλλογικό βίωμα των λοατκια+ ανθρώπων. Ένα βίωμα ποτισμένο από τον χλευασμό, την υποτίμηση, από το τσουβάλιασμα στο κοινωνικό περιθώριο, από την κακοποίηση με τα λόγια ή το βλέμμα, στην ψυχή, το μυαλό και το σώμα. Από την εξαναγκαστική ευθυγράμμιση με τα στερεοτυπικά σχήματα της ‘κανονικότητας’. Λοατκια+ άνθρωποι συχνά έχουν δολοφονηθεί, πληρώνοντας το πανάκριβο τίμημα της απόκλισης από αυτήν την πολύ προσεκτικά κατασκευασμένη –από άλλους- κανονικότητα. Κάθε πορεία υπερηφάνειας, λοιπόν, είναι ένα κάλεσμα για να πυκνώσουν οι γραμμές.

Είναι μια πορεία σκαλίσματος της μνήμης όλων αυτών που χάθηκαν. Είναι μια πορεία για όσ* δεν μπορούν να βγουν στους δρόμους. Είναι μια πορεία διεκδίκησης για όσα απομένει να κερδηθούν. Μια τέτοια πορεία ήταν αυτή του Σαββάτου, 27 Ιούνη 2020 στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο του 4^ου αυτοοργανωμένου Thessaloniki Pride.

Μια δύσκολη πορεία μέσα σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Οι χιλιάδες νεκροί παγκοσμίως λόγω της πανδημίας, ο φόβος και η ανασφάλεια, βάρυναν πάνω στην απόφαση για τη διοργάνωση του φετινού αυτοοργανωμένου Pride στη Θεσσαλονίκη. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, η πανδημία είχε διαμορφώσει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ βίας πάνω στις ζωές και τα σώματα γυναικών και λοατκια+ πλασμάτων, που αναγκάστηκαν να κλειστούν σε ένα σπίτι με τους ίδιους τους κακοποιητές τους, ομο/τρανσφοβικούς συγγενείς. Χωρίς τη δικλείδα ασφαλείας των συλλογικοτήτων, των safe spaces (ασφαλών για αυτά χώρων), χωρίς το νοιάξιμο και τη φροντίδα των ανθρώπων που τις/τα καταλαβαίνουν και στέκονται ανεπιφύλακτα στο πλευρό τους.

Αυτή η ανάγκη κρίθηκε ότι έπρεπε να εκφραστεί –ως άμεση προτεραιότητα. Και με όλα τα δυνατά προστατευτικά μέτρα κατάφερε να βρει διέξοδο. Ένα αυτοοργανωμένο Pride με τους περιορισμούς που επέβαλαν οι συνθήκες, προκειμένου να μη τεθούν σε διακινδύνευση ανθρώπινες ζωές. Χωρίς, για τον λόγο αυτό, την καθιερωμένη εβδομάδα δράσεων/εργαστηρίων που προηγείται. Χωρίς ένα μεγαλειώδες πάρτι, στο οποίο κορυφώνεται πάντα η κάθε διοργάνωση. Χωρίς όλες εκείνες τις εκδηλώσεις/δρώμενα, που θα προϋπέθεταν ή θα συνεπάγονταν συνωστισμό ή στενή σωματική επαφή.

Μικροφωνική και συγκέντρωση στο παρκάκι πίσω από το άγαλμα Βενιζέλου, drag δρώμενο, ξεσηκωτικές μουσικές από τα τύμπανα των Paranauê και τα χορευτικά των Dançauê, πορεία, και μία μόνο εκδήλωση σε ανοιχτό χώρο στα γρασίδια της Φιλοσοφικής στο Α.Π.Θ. Θέμα: Η διαπραγμάτευση της κανονικότητας, τόσο εκτός όσο και εντός του λοατκια+ φάσματος.

Μέσα σε αυτά τα ελάχιστα – σε σχέση με τη διοργάνωση των προηγούμενων ετών – βρήκαν έκφραση ο πόνος για τα χαμένα αδέρφια μας. Ο θυμός για την αστυνομική καταστολή. Η αλληλεγγύη μας προς τους εξεγερμένους ανθρώπους στη Χιλή το προηγούμενο διάστημα, στις ΗΠΑ τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Η απαίτηση για νομική κατοχύρωση δικαιωμάτων. Η δικαίωση της μνήμης της Ζάκι –ειδικά όταν βρεθήκαμε έξω από το αστυνομικό τμήμα του Λευκού Πύργου σε μια πολύ έντονα φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή. Η –κάθε φορά το ίδιο επώδυνη- υπενθύμιση «Ποτέ μην ξεχαστεί τι κάναν στην Ελένη-Καμία άλλη δολοφονημένη».

Ήταν όλα εκεί. Εκφρασμένα με συναίσθημα και οργή, με πολιτικό πρόταγμα. Βιωματικά και αλληλέγγυα. «Φύλο, φυλή, ζωή παγιδευμένη, η κανονικότητα με αίμα είναι βαμμένη» στο κεντρικό πανό. «Το νου σας βιαστές, είμαστε πολλές» ως αναφορά στην καθημερινή σεξιστική βία και ενάντια στην κουλτούρα βιασμού. «Black Trans Lives Matter» ως συμπαράσταση στην εξέγερση στις ΗΠΑ ενάντια στην αυθαιρεσία της αστυνομικής καταστολής. «Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία, αγώνας για τη γη και την ελευθερία» ως απάντηση στις περιβαλλοντοκτόνες κυβερνητικές πολιτικές ειδικά του τελευταίου διαστήματος. Μια πορεία που παλλόταν, με ζωντάνια και ενθουσιασμό από την αρχή ως το τέλος της.

Αγωνιστ(ρι)ες από οργανώσεις της Αριστεράς (Συνάντηση, δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ), από τον χώρο της αναρχίας. Πολλά νέα παιδιά από φοιτητικά σχήματα (ΑΡΕΝ, νΚΑ), ενώ παρουσία με εφημερίδες, με τραπεζάκια στη συγκέντρωση και διακίνηση στην πορεία είχαν το Ξεκίνημα και η εφημερίδα «Κόκκινη». Μια άψογα περιφρουρημένη πορεία από κορίτσια, αγόρια και πλάσματα που δεν αισθάνονται ούτε κορίτσια ούτε αγόρια, κάτω από έναν ανελέητο ήλιο μες το καταμεσήμερο!

Ξεχωριστό μπλοκ από τη συλλογικότητα Sylvia Rivera με δύο πανό «Η κανονικότητα είναι μια παγίδα/Ο πλανήτης είναι όλων μας πατρίδα» και το εμβληματικό «Θέλουμε ψωμί, τριαντάφυλλα και γκλίτερ. Κυρίως όμως μας θέλουμε όλες ζωντανές».

Το μπλοκ της Sylvia Rivera, στο τέλος της πορείας, πυκνώθηκε από αρκετό κόσμο και συνέβαλε στο να διατηρηθεί η ζωντάνια και ο δυναμισμός με ακατάπαυστα μαχητικά και πολιτικά συνθήματα:

«Ο έρωτας υπάρχει πέρα από τον νόμο, είμαστε, υπάρχουμε, βγαίνουμε στον δρόμο»,

«Στην Ομόνοια δεν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία»

«Ανοιχτά σχολεία, δίχως τρανσφοβία, θέλουμε τρανς άτομα στα διπλανά θρανία»

«Ακόμη κι αν φορέσω τη φούστα μου καπέλο, όταν λέω όχι σημαίνει ότι δεν θέλω»

Ο κόσμος, που στήριξε τις δράσεις του φετινού αυτοοργανωμένου pride, ήταν λιγότερος από πέρυσι. Λογικό και αναμενόμενο. Άνθρωποι ευπαθών ομάδων ή που ζουν σε ένα σπίτι με ευάλωτα πλάσματα με υποκείμενα νοσήματα –όσο κι αν ήθελαν- δεν θα μπορούσαν να ενώσουν τη φωνή τους μαζί με όσες και όσους κατεβήκαμε στον δρόμο. Απολύτως ανθρώπινη και σεβαστή επιλογή. Ξέρουμε, ωστόσο, ότι λοατκια+ και αλληλέγγυα πλάσματα υπάρχουν πολύ περισσότερα από όσα ακολούθησαν την πορεία το Σάββατο. Ξέρουμε πολύ καλά ότι στο μυαλό και την ψυχή τους ήταν μαζί μας και ξέρουμε ακόμα καλύτερα ότι θα είναι μαζί μας για να δώσουμε τις μάχες του επόμενου διαστήματος.

Κόντρα στην επίπλαστη ‘κανονικότητα’ της βίας και της καταπίεσης, των προσφυγικών καμπς της αθλιότητας και της ντροπής, της εκκένωσης καταλήψεων και στεκιών, της εργοδοτικής αυθαιρεσίας, της φασιστικής απειλής ή των εθνικιστικών κραυγών. Η κανονικότητα, που μας έχουν ετοιμάσει, είναι βουτηγμένη στο αίμα. 51 χρόνια μετά την πρώτη εξέγερση στο Στόουνγουόλ απαντάμε: «Αντεπίθεση – fight back».

Ακόμα και μέσα στις δυσκολότερες συνθήκες.

Ενάντια στη λήθη και την ομοφοβία, είμαστε εδώ για μια άλλη κοινωνία