Γράφει η Γιάννα Κουκά

Την Ιωάννα Τούνη δεν τη γνώριζα. Ούτε κι είχε τύχει να ακούσω τι είχε συμβεί τότε. Τι της είχε συμβεί. Τι της έκαναν. Ναι, τι της έκαναν κι όχι τι έκανε. Όχι επειδή είμαι «κουλτουριάρα» και δεν παρακολουθώ τέτοιου είδους εκπομπές, απλά δεν έτυχε. Δεν έτυχε.
Την Ιωάννα Τούνη και την ιστορία της την έμαθα τώρα τις τελευταίες μέρες και δεν χρειάστηκε να μάθω κάτι άλλο για εκείνη. Δεν έψαξα να βρω τι είχε «κάνει» κι αν είχε «μερίδιο ευθύνης». Δεν με ένοιαζε. Επειδή άκουσα προσεκτικά αυτά που είπε τώρα. Αυτό που της έκαναν. Ακριβώς. Αυτό που της έκαναν που δεν είχε κανένα μερίδιο ευθύνης. Κι άκουσα τη γυναίκα, άκουσα προσεκτικά τη γυναίκα θύμα, που έπεσε θύμα διαπόμπευσης και διασυρμού και σεξισμού από άνδρα. Από κάποιον που εμπιστευόταν. Κι άκουσα να λέει πως «ξαφνικά διέρρευσαν γυμνές μου φωτογραφίες από εκείνο το βράδυ, στις οποίες εγώ κοιμάμαι μετά τη συνουσία στο αυτοκίνητο και προφανώς δεν έχω επίγνωσή ότι με φωτογραφίζει κάποιος». Κι άκουσα να λέει «Το πόσο ξεφτίλα μπορεί να νιώσει κάποιος με το να δημοσιεύονται τόσο ιδιωτικές του στιγμές με τέτοιο τρόπο και από έναν άνθρωπο που δεν το περίμενες ποτέ.»
Κι άκουσα να λέει «Ένιωσα αβοήθητη. Πολλή αδικία».
Κι άκουσα όσα πολλές από εμάς σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό έχουμε αισθανθεί. Πως κάποιος θέλησε να εκμεταλλευτεί μια κατάσταση. Ευάλωτη περίοδο. Ευάλωτη στιγμή. Πως κάποιον λάθος εμπιστεύτηκες. Έκανες έρωτα μαζί του, έστειλες φωτογραφίες σου, τράβηξες βίντεο, ή σε τράβηξαν δίχως να ξέρεις. Με εκείνον εκεί τον λάθος άνθρωπο. Που κουβαλάς το άγχος της διάρρευσης των προσωπικών στιγμών. Επειδή ήταν όλος ένα λάθος και άλλο δεν τον εμπιστεύεσαι.
Άκουσα το βίωμα της, άκουσα τα τραύματά της, που μοιάζουν με πολλών άλλων γυναικών. Πως παρόλο που υπάρχεις θύμα κάποιου, πρέπει να ανταπεξέλθεις, ακόμη και σε σχόλια, σε ερωτήσεις, πρέπει να πείσεις, να γίνεις πιστευτή. Κι άκουσα τα βιώματά μας. Πως αυτό το κάτι που σου έχει συμβεί προσπαθείς να το εξαφανίσεις χρόνια, μα αυτό απλά γυρίζει και έρχεται και ξαναέρχεται. Επειδή τα θύματα πατριαρχίας, έμφυλης βίας και σεξισμού πρέπει σε όλη τη ζωή τους να αποδείξουν. Να αποδείξουν πως λένε την αλήθεια.Επειδή ο κόσμος δεν τα πιστεύει, επειδή ο κόσμος κι οι θύτες, τα κάνουν να φαίνονται ως φταίχτες. Πως τα ήθελαν, πως προκάλεσαν, πως ήξεραν. Επειδή τα θύματα πρέπει απεγνωσμένα να ζουν με αυτό σε όλη τη ζωή. Επειδή πάντα κάτι θα το θυμίζει. Επειδή κάτι θα το ενεργοποιεί. Επειδή σε κάνουν να πρέπει να αποδείξεις ποια είσαι, τι σου έκαναν, το δίκιο σου, την αλήθεια σου, την δική σου εκδοχή. Επειδή η ανάγκη να πεις την ιστορία σου, καλύπτεται από την ντροπή που σε έκαναν να αισθανθείς, τη ντροπή για το λάθος, τις ενοχές πως δεν κατάλαβες ποιος είναι δίπλα σου, που σε έκαναν να αμφισβητήσεις ακόμη και την ύπαρξή σου, επειδή σε έκαναν οι θύτες να αισθανθείς συνένοχη και σωπαίνεις. Επειδή σε έπεισαν πως γνώριζες.
Επειδή την άκουσα να λέει πως «Έπρεπε να το περάσω μόνη μου».

Καμιά μόνη της. Να μιλάμε. Να επικοινωνούμε τα τραύματα. Τις ματαιώσεις. Τις προσβολές που μας έκαναν. Τις πληγές που κάποτε αιμορράγησαν πολύ. Που κάποιες αιμορραγούν ακόμη οπότε κάτι θυμίζει ή ξύνει το τραύμα. Καμιά γυναίκα δεν πρέπει να ντρέπεται. Να ντρέπονται οι σεξιστές, οι κακοποιητές. Για όσα έκαναν σε πολλές από εμάς. Να μιλάμε. Όπως μπόρεσε κι η Ιωάννα που ακόμη και με τα δάκρυά της, δάκρυα που ακόμη κυλάνε, μίλησε. Και τα είπε όλα. Είπε τι της έκαναν.
Με την Ιωάννα φυσικά. Με κάθε Ιωάννα που κουβαλά τα τραύματά της. Που με τα τραύματά της, βρίσκει τη δύναμη και στέκεται μπροστά μας και λέει την ιστορία της και προχωρά. Σε πιστεύω.