Γράφει η Μαρία Λούκα

Στο τέλος της ημέρας όλα συναρθρώνονται στο πιο απλό και ριζικό ερώτημα, πως θέλουμε να ζήσουμε. Μόνοι και υπνωτισμένοι στη γυάλα της προσωπικής ευημερίας σ’ έναν ωκεανό δυστυχίας ή συνδεδεμένοι με χιλιάδες άλλους/ες ως κομμάτι του συλλογικού τραύματος αλλά και του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Οι παίχτες του NBA χθες απάντησαν. Έκαναν μια σπουδαία κίνηση συμπαράστασης στο κίνημα Black Lives Matter που πέρα από τον ισχυρό επικοινωνιακό αντίκτυπο και την αναταραχή που προκάλεσε, έστειλε ένα βροντερό μήνυμα ότι η ζωή δεν μπορεί να συνεχίζεται σαν κανονικά, όταν οι ζωές των μαύρων αδερφών μας δεν είναι προστατευμένες, ασφαλείς και αξιοσέβαστες. Η ζωή δεν μπορεί να συνεχίζεται σαν κανονικά, όταν δεν έχει αξία για όλους/ες, όταν κόβεται από σφαίρες, μπότες, μαχαίρια. Θα καταγραφεί στην ιστορία η πράξη τους, όπως καταγράφηκε η πράξη των Τομι Σμιθ, Τζον Καρλος και Πήτερ Νόρμαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968.

Το «Δεν ξέρω απ’ αυτά, δεν τα χω παρακολουθήσει, δε μπλέκω την πολιτική με τον αθλητισμό» που είθισται να δίνει ως απάντηση η πλειονότητα των Ελλήνων αθλητών όταν τους τεθεί ένα ζήτημα που δεν περιορίζεται στα χαρακτηριστικά ενός ματς ή στο πόσο νιώθουν σαν πατέρα τον πρόεδρο της ομάδας τους, η θλιβερή σιωπή τους για τη φτώχεια, το φασισμό, την αστυνομική βία ούτε ανεκδοτολογικά δε θα αποτυπωθεί. Είναι άξια μόνο κοινωνικής περιφρόνησης. Μακάρι όλοι αυτοί που συγχαίρουν τον Γιάννη σε κάθε ρεκόρ που σπάει, που θαυμάζουν το Λεμπρον για τα επιτεύγματα του, να παραδειγματιστούν λίγο από τη στάση τους. Να βρουν να πουν μισή κουβέντα για τα θύματα του φασισμού, για τις δολοφονικές απωθήσεις του ελληνικού κράτους εις βάρος προσφύγων σε Αιγαίο και Έβρο, για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για την ελληνική αστυνομία που επίσης δολοφονεί και βασανίζει.

*Το σχόλιο της Μαρίας Λούκα το αναρτήσαμε στην ΚΟΚΚΙΝΗ με την άδεια της.