Γράφει η Λάλε Άλατλι

Είχε φτάσει η ώρα να την επισκεφτώ. Ήταν μια εντυπωσιακή γυναίκα, λίγο πιο πάνω από τα τριάντα όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Προσπάθησα να συστηθώ, αλλά εκείνη δεν ήταν έτοιμη ακόμα μάλλον να με αντιμετωπίσει και δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή μου. Δεν ήθελε να με δει, ούτε καν να με σκεφτεί. Μ’ έκλεισε σ’ ένα αόρατο κλουβί.

Πολύ σπάνια συναντιόμασταν, κι αυτό μόνο όταν ένιωθε θλίψη. Κατά καιρούς μ’ άφηνε ελεύθερη να της σιγοτραγουδώ, αλλά για πολύ λίγο. Τρόμαζε όταν μ’ έβλεπε. Εγώ μπορούσα να ζω χωρίς εκείνη. Εκείνη όμως δεν μπορούσε χωρίς εμένα. Ήξερα πως μια μέρα θα με αναζητούσε. Περιμένοντάς την, μεγάλωναν τα φτερά μου, γινόμουν όλο και πιο δυνατή.

Τα χρόνια έρρεαν πιο γρήγορα κι από ποτάμι. Εκείνη είχε περάσει τη γέφυρα. Παντρεύτηκε. Αλλά ξέρετε οι γαμπροί είναι καλοί μέχρι το γάμο! Ήξερα πως πλησίαζε η ώρα μου. Εκείνη είχε περάσει πλέον τα σαράντα. Κάτι της έλειπε… Άρχισε να με βγάζει όλο και πιο συχνά από το κλουβί.

Μια μέρα πέταξα μακριά. Ήξερα πως αν της έλειπα θα με αναζητούσε. Τελικά επέστρεψα πιο σαγηνευτική. Όταν συναντηθήκαμε καθόταν με τον άνδρα της αμίλητη. Στην αρχή δεν με αναγνώρισε, μετά έλαμψε το βλέμμα της, γύρισε στον άνδρα της και του είπε: «Καλύτερα να χωρίσουμε, με περιμένει η μοναξιά».

Όντως! Την περίμενα.

Το κείμενο της συντρόφισσας Λάλε πρωτοδημοσιεύεται σήμερα στην ιστοσελίδα της ΚΟΚΚΙΝΗΣ

Ο πίνακας που εικονίζεται είναι η «Μελαγχολία» του Εντγκάρ Ντεγκά.