Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Στις 21 Οκτώβρη θα ξεκινήσει, με σοβαρή καθυστέρηση 2 ολόκληρων χρόνων, μια δίκη-ορόσημο για το αντισεξιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα. Κατηγορούμενοι θα είναι ένας νοικοκυραίος της διπλανής πόρτας και ένας οργανωμένος ακροδεξιός για «πρόκληση θανατηφόρου σωματικής βλάβης». Και όχι για ανθρωποκτονία. Και μόνο τέσσερις από τους εννιά αστυνομικούς που ενεπλάκησαν στο λιντσάρισμα και τη δολοφονία του Ζακ/της Zackie Oh. Σοβαρές ελλείψεις στη δικογραφία. Εξαφάνιση αποδεικτικών στοιχείων, με τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου να σκουπίζει ήσυχος τα γυαλιά της -βαμμένης από το αίμα ενός ανθρώπου- βιτρίνας του και μαζί όλα όσα θα μπορούσαν να ρίξουν φως στο γιατί στέρησαν την ανάσα από τον Ζακ την 21^η Σεπτέμβρη 2018. Απουσία μαρτύρων, για κάτι που συνέβη στο κεντρικότερο σημείο αυτής της χώρας μέρα μεσημέρι μπροστά σε εκατοντάδες θεατές. Έπρεπε να μαθευτεί ποιος ήταν το θύμα για να αρχίσει ένας τεράστιος αγώνας των δικών του ανθρώπων, του λοατκια+ φάσματος, του αντιρατσιστικού/αντιφασιστικού κινήματος, της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, κόντρα σε θεούς και δαίμονες για να δικαιωθεί η μνήμη του. Όχι, όμως, μόνο αυτή.

Η δίκη που ανοίγει στις 21 Οκτώβρη μας αφορά απολύτως όλες/όλ* και όλους. Θα κληθούμε να διαλέξουμε στρατόπεδο. Όπως ακριβώς συνέβη και με τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Και θα κριθούμε ανάλογα με την απάντηση που θα δώσουμε: Με το δικαίωμα ενός ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται και να εκφράζει το φύλο και τη σεξουαλικότητά του καταπώς επιθυμεί ή όχι; Με τους φορείς του ιού HIV που στιγματίζονται ή με όσους βρίσκονται απέναντι; Με τους/τις αντιφασίστ(ρι)ες ή με τη σκοτεινιά και τα ανθρώπινα κατακάθια της Ιστορίας; Με τον κόσμο της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης των κινημάτων ή με τον οχετό των συστημικών ΜΜΕ και των social media; Με όσες και όσους στέκονται στο πλευρό των αναγκεμένων ή με τους νοικοκυραίους που κοιτάνε το μαγαζάκι τους, τη ζωούλα τους, παγωμένοι και αδιάφοροι στα ανθρώπινα συντρίμμια γύρω τους; Με τους εκπροσώπους του (άδικου πολλές φορές) νόμου και της (απάνθρωπης) τάξης ή με όσους και όσες αντιμάχονται τη συστημική βία, τον θεσμικό ρατσισμό και σεξισμό, την αστυνομική καταστολή; Με όσους κανιβαλίζουν και τραυματίζουν ανθρώπινη σάρκα ή με τα θύματα των κανίβαλων; Αν υποτεθεί ότι τα ερωτήματα είναι γενικά, η απάντηση είναι πολύ-πολύ συγκεκριμένη.           

Μια δολοφονία που γαργάλησε τα αιμοχαρή -τα πιο ξένα με ό,τι ανθρώπινο- ένστικτα όσων ηδονίζονται με τη βία που στρέφεται στον πιο αδύναμο. Στο πρεζάκι, στο πουστράκι, στο τραβέλι, στον άρρωστο. Συνειδητά και σκόπιμα οι παραπάνω λέξεις δεν μπαίνουν εντός εισαγωγικών. Γιατί, για όσους παρακολουθούσαν αμέτοχοι μια δολοφονία να εκτελείται –κυριολεκτικά- μπροστά στα μάτια τους, αυτή είναι η κανονικότητα (τους). Αυτή είναι –ή θα έπρεπε να είναι- η μοίρα των ανώμαλων, των μη κανονικών. Έτσι ξεκαθαρίζει η κοινωνία από τα πιο αδύναμα μέλη της. Έτσι ξεκαθαρίζει ποιες ζωές αξίζει να βιωθούν και ποιες όχι.     

Μια κανονικότητα στηριγμένη στη μαγκιά, στη δύναμη και στη βία και συντεθειμένη επιμελώς μέσα στη διάρκεια αιώνων καταπίεσης από χλευασμό για τα ευάλωτα, τα «διαφορετικά» πλάσματα. Μια κανονικότητα αποκρουστική, που εξοβελίζει όσες και όσους την αντιστρατεύονται.  

Όπως δεν είχαμε αυταπάτες και στην περίπτωση της δίκης της ΧΑ για την εκρίζωση του ναζιστικού κινδύνου, έτσι και εδώ ξέρουμε ότι η ομοφοβική και τρανσφοβική βία δεν θα εκλείψει μέσα από μια δικαστική απόφαση. Ακριβώς γιατί είναι σάρκα από τη σάρκα αυτού του καταπιεστικού συστήματος. Η συζήτηση όμως που θα ανοίξει, το φως που θα ρίξει πάνω στο βίωμα ανθρώπων που ζουν στον φόβο, την ανασφάλεια και το περιθώριο, οι άνθρωποι που θα βγάλει στους δρόμους, τα συνθήματα που θα χτίσουν γέφυρες με έναν κόσμο πρόθυμο να ακούσει και να προστρέξει σε βοήθεια συμπαραστεκόμενος, τα κινήματα που θα αναπτύξει, είναι το λάδωμα των σκουριασμένων γραναζιών για την αλλαγή αυτού του κόσμου. Είναι όλα αυτά που θα βοηθήσουν να πλάσουμε έναν κόσμο χωρίς ταμπέλες που πληγώνουν, χωρίς ετικέτες που περιθωριοποιούν, χωρίς κανίβαλους που τρέφονται από ανθρώπινες σάρκες. Έναν κόσμο χωρίς κανονικότητες που δολοφονούν όσα πλάσματα στέκονται έξω από την ομπρέλα μιας τέτοιας επίπλαστης κανονικότητας.

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή όπου η Δεξιά προσπαθεί να συσπειρώσει τον κόσμο της, μικροϊδιοκτήτες της διπλανής πόρτας, ταγούς της στασιμότητας, του συντηρητισμού και του σκοταδισμού, παίζοντας το χαρτί της μισαλλοδοξίας, της ρατσιστικής και σεξιστικής βίας. Προσπαθεί να φτιάξει ένα συμπαγές μέτωπο ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστριες, με ένα έξαλλο πλήθος ρατσιστών που επιχαίρει τις επαναπροωθήσεις, που αλυχτά απέναντι σε παιδάκια και ξερνά πάνω τους όλο το αντιδραστικό ξενοφοβικό μίσος. Ενάντια στους Ρομά που δικαιολογημένα εξεγείρονται, γιατί βαρέθηκαν να μπαίνει στο ζύγι η ζωή τους από τη μια και η ιδιοκτησία από την άλλη. Ενάντια στον κόσμο της Αριστεράς, της αναρχίας και των κινημάτων που έρχονται να αποδομήσουν το δόγμα του «ησυχία, τάξη κι ασφάλεια». 

Σε μια στιγμή, λοιπόν, σαν αυτή που μόλις περιγράφηκε έχουμε να δώσουμε μια σκληρή μάχη. Θα είναι ένας αγώνας αντοχής. Για να δικαιώσουμε όλα όσα ο Ζακ υπερασπιζόταν καθημερινά, ανοιχτά και δημόσια, με τεράστιο τίμημα. Πανάκριβο κόστος, ίσο με αυτή την ίδια τη ζωή του. Ένας γλυκός και χαρισματικός άνθρωπος έγινε άθελά του σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά αγωνιστ(ρι)ών του λοατκια+ φάσματος -και όχι μόνο- που βγήκε οργισμένη και πληγωμένη στον δρόμο. Θα δώσουμε αυτή τη μάχη. Για τον Ζακ και για κάθε Ζακ που δεν γνωρίσαμε. Θα δώσουμε αυτή τη μάχη κόντρα σε όσους πρεσβεύουν μια απάνθρωπη δολοφονική κανονικότητα, ήδη θρυμματισμένη. Θα δώσουμε αυτή τη μάχη πατώντας πάνω σε αυτά ακριβώς τα θρύψαλα κόντρα σε φασίστες, σε νοικοκυραίους, σε ομο/τρανσφοβικά ανθρώπινα σκουπίδια.

Κι ας χαθεί ο κόσμος όλος.

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο νέο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (φ. 10, Οκτώβρης 2020), που κυκλοφόρησε μόλις χθες στην αντιπατριαρχική πορεία για τον Ζακ/τη Ζάκι στη Θεσσαλονίκη.