Γράφει η Τερέζα Βολακάκη

Σήμερα, μετά από μία μικρή περίοδο παύσης των ενεργειών τους, το κράτος έστειλε ΜΑΤ για να εκκενώσουν το προσφυγικό καμπ ΠΙΚΠΑ στη Μυτιλήνη. Πρόκειται για μια παιδική κατασκήνωση του Δήμου, που έχει χρησιμοποιηθεί για τη στέγαση προσφύγων, αιτούντων διεθνή προστασία. Το ΠΙΚΠΑ είναι ένα μέρος όπου θα ήθελες να μείνεις. Έχει χρώματα, παιδικές χαρές και χαμογελαστούς ανθρώπους. Σου θυμίζει κάτι από τα παλιά.

Πέραν όλου του συγκινησιακού, στην κατασκήνωση αυτή φιλοξενούνταν άτομα υψηλής ευαλωτότητας, που για ιατρικούς/ψυχιατρικούς/ψυχολογικούς/κοινωνικούς λόγους ήταν αδύνατο να μείνουν στο  αχανές καμπ της Μόριας. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν σοβαρότατα προβλήματα υγείας, μετατραυματικό στρες από βίαια γεγονότα της ζωής τους ή κατάθλιψη. Είναι θύματα βασανισμού/βιασμού ή άτομα που έχουν υποστεί επιθέσεις στη Μόρια, όπως μόνες γυναίκες (με ή χωρίς ανήλικα παιδιά) και λοατκια+ άνθρωποι. Το ΠΙΚΠΑ ήταν ένας χώρος ασφάλειας για αυτά τα πλάσματα. Ένα safe space, που περιβάλλεται από δέντρα και πολύχρωμα ξύλινα σπιτάκια, όπου μέσα φυλούσαν όλα τους βάσανα.

Το ΠΙΚΠΑ το είδα για πρώτη φορά στις αρχές Οκτωβρίου, όταν επρόκειτο να εκκενωθεί. Όλος ο κινηματικός κόσμος του νησιού έδειξε την αλληλεγγύη του με κάθε τρόπο. Είναι ένα πολύ οικείο περιβάλλον, όπου οι εργαζόμενοι, οι αλληλέγγυοι, οι εθελοντ(ρι)ες και οι πρόσφυγες ζουν μαζί. Σαν μία κοινότητα. Ο ένας ξέρει που μένει η άλλη. Νοιάζονται για το αν είσαι καλά και σου προσφέρουν φαγητό, γιατί είναι το σπίτι τους και θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις σαν στο σπίτι σου. Δεν είδα έριδες ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικής εθνοτικής καταγωγής ούτε ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες. Δεν είδα εντάσεις ούτε αυτή την πολύ εύγλωττη ανησυχία που βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων στα υπερπληθή καμπ των νησιών της πρώτης γραμμής που υποδέχονται πρόσφυγες. Οι άνθρωποι εκεί ζούσαν ανθρώπινα. Αλλά αυτό δεν άρεσε σε κάποιους.

Χτες πήγα στο ΠΙΚΠΑ και μίλησα με τους ανθρώπους εκεί. Ήταν ανήσυχοι και αγχωμένοι. Δεν ήθελαν να αφήσουν τα σπίτια τους και να φύγουν. Το μέρος αυτό είναι το σπίτι τους. Οι εργαζόμενοι είναι οι φίλοι και η οικογένειά τους. Ανησυχούν, γιατί γνωρίζουν πως πρόκειται να μεταφερθούν σε κάποιο μεγάλο καμπ με κακές συνθήκες διαβίωσης και πιθανότατα χωρίς υπηρεσίες ψυχοκοινωνικής στήριξης. Πρόκειται να μεταφερθούν στο (παλιό) Καρά Τεπέ, στο οποίο οι συνθήκες δεν μοιάζουν σε καμία των περιπτώσεων με τη Μόρια ή με το νέο καμπ, αλλά σταδιακά και μετά τη φωτιά στη Μόρια και τα μέτρα COVID-19 υπάρχουν συχνά εντάσεις με θύματα ευάλωτους πληθυσμούς.

Σήμερα, μπήκαν ΜΑΤ στο ΠΙΚΠΑ. Δεν μπορώ να μπω στη λογική κάποιου που στέλνει ΜΑΤ σε ένα καμπ με φοβισμένους ευάλωτους ανθρώπους. Το αστικό κράτος, όμως, λειτουργεί πάντα και παντού με μηχανισμούς καταστολής. Γιατί «έτσι πρέπει». Να προκαλείς φόβο και δέος. Ακόμα και στους πιο φοβισμένους. Τους είπαν «θα πάτε σε ένα μέρος καλύτερο…». Δεν υπάρχουν λόγια ούτε περιγραφές ούτε καν συναισθήματα. Το ΠΙΚΠΑ είναι ιδέα και πρότυπο καμπ, και οι ιδέες δεν εκκενώνονται.

Θέλουμε δομές φιλοξενίας ανθρώπινες και συμπεριληπτικές για τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες. Θέλουμε ένταξη στον κοινωνικό ιστό των πόλεων ή των χωριών. Θέλουμε να νιώθουν ηρεμία και ασφάλεια. Να ζουν και να δουλεύουν όπου επιλέξουν οι ίδιοι/ίδιες. Ή να μετακινηθούν σε άλλη χώρα εάν αυτό επιθυμούν. Αυτό αξίζουν όλοι οι άνθρωποι. Ιδιαίτερα οι πιο ευάλωτοι, οι πιο πονεμένοι, όσοι και όσες έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν μέσα σε μια νύχτα τα σπίτια και τη ζωή τους.

Αλληλεγγύη στους ανθρώπους του ΠΙΚΠΑ