Γράφει η Λάλε Άλατλι

Βυθός

Η λέμβος χάθηκε μια νύχτα στη μέση του Αιγαίου
Από τότε πέρασαν πολλά καλοκαίρια και χειμώνες,
ακόμα περιμένουμε το λιμενικό
Ξεθωριασμένη η φωτογραφία από τη Δαμασκό
Αχνά θυμάμαι, είχαμε κάποτε ρούχα, σπίτι και ζωή
Λέω στον αδερφό μου λίγο ακόμα να περιμένουμε,
δυσκολεύομαι όμως να αναπνέω μέσα στο νερό.
Εκείνος όμως μοιάζει χαρούμενος πολύ,
έχει ήδη υιοθετήσει ένα ψάρι
και το βγάζει βόλτα με λουρί.
«Μου αρέσει αυτό το υδάτινο σπίτι», λέει
«δεν θα γκρεμιστεί από τα σιδερένια πουλιά».

————————-

Dip

Ansızın kayboluverdi botumuz Ege’nin ortasında.
Çok mevsimler geçti üzerinden,
biz sahil güvenliği bekliyoruz hâlâ.
Şam’dan tozlu bir fotoğraf.
Hayal meyal hatırımda
bir zamanlar sahip olduğumuz giysiler, ev ve hayat.
Zorlanıyorum soluk almakta suyun altında
azcık daha bekleyelim derken kardeşime.
O ise çok mutlu
şimdiden sahiplendiği balığı
tasmayla gezdirirken.
“Seviyorum bu sudan evi,” diyor
“demirden kuşların yerle bir edemeyeceği”.

*Πρώτη δημοσίευση: Fractal λογοτεχνικό περιοδικό, 18/11/2020