Γράφει ο Γιώργος Μολέσκης

Στις 28 Νοεμβρίου κλείνουν δέκα χρόνια από τον θάνατο του φίλου Τουρκοκύπριου ποιητή Φικρέτ Ντεμιράγ. Τότε οι καιροί ήταν άλλοι. Τον αποχαιρετήσαμε με μια φιλολογική εκδήλωση την παραμονή της κηδείας του, την επομένη τον συνοδεύσαμε στην τελευταία του κατοικία. Στα χρόνια που ακολούθησαν συμμετείχαμε σε εκδηλώσεις μνήμης στο χωριό που γεννήθηκε, τη Λεύκα, με την Εμινέ, τον Ζεκί, τον Τάμερ, τη Νεσιέ, τον Γιασιάρ, τον Οσμάν, τη Μαρία, τη Λίλη, τον Χρίστο, τον Γκουργκέντς, τον Ζιενάν, τον Αχμέτ, τον Εργκεντς και πολλούς άλλους. Φέτος οι καιροί δεν μας το επιτρέπουν, ούτε και μας αφήνουν να καλλιεργούμε τις παλιές μας ελπίδες. Τα λέμε, λοιπόν, μ’ ένα ποίημα πικρό.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΦΙΚΡΕΤ ΝΤΕΜΙΡΑΓ

Ερημώνει ο τόπος, Φικρέτ, στεγνώνουμε ολοένα,
δεν έρχονται βροχές, ξεραίνονται τα δέντρα,
πνιγόμαστε στη σκόνη και στα κάθε λογής αέρια.
Αλλάζει το κλίμα, αλλάζει κάθε μέρα
μπροστά στα μάτια μας… άλλαξε κιόλας,
σε αλλαγμένο κλίμα ζούμε,
σε επικίνδυνο πεδίο πορευόμαστε.

Φτωχαίνουμε, φτωχαίνουν τα τραγούδια μας,
δεν γράφουμε πια όπως τότε, δεν έχουμε τι να πούμε.
Στεγνώνουν οι ελπίδες μας,
ξεραίνονται οι προοπτικές μας,
αδειάζουν οι στέρνες
με τις παρακαταθήκες της υπομονής μας.
Πόσο θ’ αντέξουμε δίχως τον ήλιο της ελπίδας μας,
δίχως το φεγγάρι της ονειροπόλησής μας.
Κι η θάλασσα κλειστή για να επιχειρήσουμε
κάποιο καινούργιο ταξίδι.

Φεύγουν οι μέρες που βγαίναμε στις πλατείες
κι ανεμίζαμε τα φλάμπουρά μας. Έρχονται άλλες,
επιστρέφουν από το παρελθόν σαν ερινύες
κουβαλώντας τους δαίμονες και τους εφιάλτες μας
και μας χλευάζουν, και μας περιγελούν.

Να διαβάσουμε, λοιπόν, τα ποιήματά σου
για να δούμε λευκά περιστέρια να σηκώνονται
από τις κορυφές των μεταλλείων της Λεύκας
και να πετούν στον ουρανό μας δίχως σύνορα,
να διασχίζουν τους πορτοκαλεώνες του Μόρφου
και τις πεδιάδες της Μεσαορίας,
να πετούν πάνω από τα κοιμητήρια
και να παρηγορούν τις χαροκαμένες μανάδες,
να μπαίνουν σε ερημωμένα σπίτια
και να δίνουν κουράγιο
στις μαυροφορεμένες γυναίκες που ασπρίζουν
μέσα στις αυλές τους με τα μαραμένα λουλούδια.

Να διαβάσουμε, λοιπόν, τα ποιήματά σου
για να τραγουδήσουμε μαζί σου
τον ήλιο και τη θάλασσά μας
σε ρυθμούς της Μεσογείου,
να ξορκίσουμε τον καιρό να φέρει βροχή,
να φυτέψουμε ελιές, πορτοκαλιές και γιασεμιά,
να σπείρουμε στάχυα και μαργαρίτες
να σκεπάσουμε τους κάμπους του αίματος.

Να κατεβούν τα περιστέρια στις πλατείες
να τσιμπολογούν το σιτάρι της αγάπης μας.

Γιώργος Μολέσκης
Νοέμβριος 2020

Ο Γιώργος Μολέσκης γεννήθηκε το 1946 στο χωριό Λύση της επαρχίας Αμμοχώστου. Φοίτησε στο Αγγλικό Κολέγιο Λευκωσίας και στο Κρατικό Πανεπιστήμιο Μόσχας-Λομονόσοφ. Εργάστηκε στις Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και στο Ίδρυμα Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου. Διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, της Εθνικής Επιτροπής Κύπρου για το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Δημοσίευσε μελέτες και δοκίμια για τη λογοτεχνία και εξέδωσε δεκατρείς ποιητικές συλλογές, τρία βιβλία πεζογραφίας και πέντε βιβλία με μεταφράσεις ποίησης. Βιβλία του μεταφράστηκαν και εκδόθηκαν σε διάφορες χώρες. Τιμήθηκε με Κρατικό έπαινο και Κρατικό βραβείο ποίησης της Κύπρου, με το Μετάλλιο Πούσκιν της Ένωσης Ρώσων Συγγραφέων και με το Βραβείο Γ.Φ. Πιερίδης της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου. Είναι Επίτιμο Μέλος της Κρατικής Ακαδημίας Σλαβικού Πολιτισμού της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας-Κύπρου.