Γράφει η Δώρα Νεστορίδου

Δουλεύω σε ένα πρόγραμμα όπου στηρίζουμε ασυνόδευτα ανήλικα στην πορεία προς την ενηλικίωση τους. Τα παιδιά μένουν, τέσσερα μαζί, σε σπίτια στην πόλη. Όταν ψάχναμε σπίτια για το πρόγραμμα, ακούσαμε χίλιες δυό ρατσιστικές μπούρδες από ιδιοκτήτες. Ότι “αυτοί” δεν χρησιμοποιούν κωλόχαρτο γιατί τους το απαγορεύει ο Αλλάχ και κάνουν χαμάμ και χαλάνε τα πλακάκια του μπάνιου. Μία άλλη μου είχε πει πως έχει έναν ωραίο βιοτεχνικό χώρο στην Σταυρούπολη που χωράνε όλοι μαζί, θέλει να φτιάξουμε μόνο τα τζάμια.

Στο πρώτο σπίτι που μπήκαμε, η γειτόνισσα από κάτω, μας είπε ότι τρόμαξε το εγγόνι της που είδε ένα μαύρο και κάτι πρέπει να κάνουμε. Δεν είχε ξαναδεί μαύρο άνθρωπο από κοντά. Μετά από λίγο καιρό, άφησε ένα γεμάτο απέχθεια και φόβο σημείωμα στον καθρέφτη του ασανσέρ. Ότι “τα παιδιά γελάνε δυνατά” και ενοχλείται. Τα παιδιά ΓΕΛΑΝΕ δυνατά.

Ο καιρός περνάει και τα παιδιά μένουν, μήνες πια, σε διαμερίσματα σε όλη την πόλη. Οι γείτονες δεν ασχολούνται πια, μπορεί και από συνήθεια. Δεν είναι τα βρωμιάρικα, τα μεταναστάκια, αυτά που αύριο θα τους κλέψουν τη δουλειά. Στο ένα σπίτι, η γειτόνισσα του δεύτερου τους φέρνει κάθε μέρα φαγητό και καραμέλες, και ας έχουν τα παιδιά φαγητό. Είναι παιδιά και μπορεί να μην έχουν και για καραμέλες, σκέφτεται μάλλον. Στο άλλο σπίτι, ο γείτονας του πρώτου μάλωσε τη γειτονιά που τους είπε “βρωμοπακιστανούς” γιατί είναι τα παιδιά της πολυκατοικίας του και τα προσέχει και δεν θα αφήσει να τα πειράξουν. Σε ένα άλλο, ο διαχειριστής ανέβηκε στο σπίτι να τους βοηθήσει που βούλωσε το λούκι του μπαλκονιού. Και στο παράλλο, πλέον βάζουν ανακοινώσεις για την υποχρεωτική μάσκα και στα αγγλικά και τα γαλλικά για να τις καταλαβαίνουν όλοι.

Γιατί έτσι συμβαίνει και έτσι θα γίνει. Οι μετανάστριες και οι πρόσφυγες θα μένουν μαζί μας και θα ξεφτίσει το μίσος, είτε από συνήθεια είτε από ντροπή. Και δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε όσο ζούμε από την αγάπη. Θα αγωνιζόμαστε και θα νικάμε λίγο, μέρα με τη μέρα. Θα φωνάζουμε δυνατά μαζί με όλα τα παιδιά του κόσμου και θα τσακίζουμε μια χούφτα τέρατα που τρέμουν τα γέλια των παιδιών του κάθε Ωραιοκάστρου.

{Το κείμενο της Δώρας Νεστορίδου ανέβηκε πρώτη φορά χτες βράδυ στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook. Το ανεβάζουμε σήμερα το πρωί στην ιστοσελίδα της ΚΟΚΚΙΝΗΣ με την άδειά της}