ΟΧΘΕΣ

Είδα και θαύμασα τους κόπους των ανθρώπων,
με πόσες λέξεις και τι τρόπους επινόησαν
να ονοματίσουνε το ίδιο πράγμα.

Μα δε με νοιάζει
πώς το λεν το σ’ αγαπώ στην άλλη όχθη,
μου φτάνει να το νοιώθουν.

Αν κάνουν το σταυρό τους δε με νοιάζει
αφού ένα Θεό φοβούνται.

Πώς κλαίνε και θρηνούν και γονατίζουν,
μου φτάνει που στις φλέβες τους τρυπώνουν ίδιοι πόνοι.

Πώς χαίρονται και στήνουν το χορό,
και πώς γελούν τη μέρα η τη νύχτα,
μου φτάνει που χαρές τους πυρπολούν τα στήθια.

Είδα και θαύμασα
που ίδια σχοινιά μας λύνουν και μας δένουν,
στο ίδιο κρασί μεθάμε
και στο ίδιο όνειρο σηκώνουμε πανιά!

Και μόνο στ’ όνειρο αξίζει να ορκιστούμε
«Να μην υπάρχουν πια όχθες να χασομερούμε!»

Ευαγγελία Αντωνακούδη

Γεννημένη λίγες μέρες πριν το θάνατο του αγαπημένου μου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, κοντά στην πόλη που γεννήθηκε.

Άρχισα να παίζω με τις λέξεις, τους ήχους και τα χρώματά τους, από τα οκτώ μου. Έγραφα πάνω σε ό,τι χαρτί έβρισκα μπροστά μου, ακόμη και στο μπράτσο μου. Στην τρίτη Λυκείου είχα κιόλας μια πλούσια συλλογή ποιημάτων και μικρών τραγουδιών, ένα μικρό θησαυρό!

Είχα πια βρει τον αγαπημένο μου τόπο και τρόπο να επιβιώνω, τη μουσική και την ποίηση. Έμειναν και τα δυο από τότε τα πιο ισχυρά φίλτρα. Οι αγώνες, η μητρότητα, οι απώλειες, οι ανησυχίες, όλα μα όλα περνούν μέσα από αυτά τα φίλτρα.

Η εικοσάχρονη ενασχόληση με τα τοπικά πολιτιστικά κι αυτή μέσ’ από αυτό το φίλτρο λειτούργησε και εμπνεύστηκε. Αγαπημένοι συγγραφείς και ποιητές, συνθέτες και στιχουργοί είναι όλοι αυτοί οι τροφοδότες δημιουργοί που άγγιξαν, καθοδήγησαν την πένα της ψυχής μου, και την πυροδότησαν, συχνά δίχως έλεος.

Καταδικασμένη να αναπνέω μέσα απ’ την πένα μου δηλώνω. Κι αποφεύγω συνειδητά την αποφυλάκισή μου.