ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΥΖΥΓΟΚΤΟΝΙΕΣ

Αυτό το ποίημα δεν είναι για παιδιά.
Κι αυτή η ζωή, έτσι όπως τη φτιάξαμε,

αναρωτιέμαι, είναι για παιδιά;

—————————————–

Ξαπλώνω. Λέω να κοιμηθώ. Ύπνο ελαφρύ, θα λέγαμε.
Κλείνω τα μάτια μου. Μα έρχεσαι πάλι, Melek.
Έρχεσαι πάλι, Melek Ipek, μπροστά μου.
Το πρόσωπό σου το σακατεμένο
Το πρόσωπό σου, Άγγελε Μεταξένιε,
Το πρόσωπό σου, abla, θα θελα να επουλώσω
Ανοίγω τα μάτια.
Δίπλα μου ανασαίνει βαριά ένας τετράχρονος γιος.
Κλείνω τα μάτια και είμαι η Ellen στη Σκωτία,
κάπου στα 1860 ο άντρας μου ο Bury με τελειώνει
Κλείνω τα μάτια και ο William o Burroughs
ως άλλη Joan, μεθυσμένος με σκοτώνει.
Κλείνω τα μάτια. Είμαι η Barbara το ’92
και τρώω μαχαιριές, ακούς;
Ακούς το λεπίδι στη σάρκα μου 37 φορές;

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

Κλείνω τα μάτια. Πίσω από μια πόρτα
σ’ ένα υπόγειο στην Καλαμαριά τρώω κλωτσιές.
Κλείνω τα μάτια, κείτομαι νεκρή 1947, Detroit, μόνη,
και ο James Hartford, φορώντας το αίμα μου και σκόνη,
στους δρόμους καμαρώνει.
Ανοίγω τα μάτια. Ένας τετράχρονος γιος
ανασαίνει βαριά δίπλα μου.
Κλείνω τα μάτια. Δεν είμαι η Barbara, η Ellen,
η Joan, η Lisa Riley.
Είμαι η Μelek απόψε.
Τουμπανιασμένη, παραμορφωμένη μα ζωντανή.
Άγγελος Μετάξι.
Κλείνω τα μάτια μου. Με παίρνει ο ύπνος.
Να ‘ναι ελαφρύς;
Το φανελάκι μου φοράει το αίμα σου,
το πρόσωπο μου τις μελανιές σου,
το σώμα μου τις μαχαιριές σου.
Πώς να ‘ναι ο ύπνος μου ελαφρύς;
Κι εσύ, τετράχρονέ μου γιε,
που ανασαίνεις δίπλα μου βαριά,
κάνε σήμερα ύπνο ελαφρύ, μα αύριο,
αύριο-μεθαύριο το νου σου!

Νάστα

Απόδοση στα τουρκικά: Λάλε Άλατλι

UYARI: KADIN CİNAYETLERİ İÇERİR

Bu şiir çocuklar için uygun değildir.
Getirdiğimiz bu haliyle hayat da

uygun mudur acaba çocuklara?

Uzanıyorum. Uyumaya çalışıyorum. Hafif bir uykuya dalıyorum.
Kapatıyorum gözlerimi. Yine sen geliyorsun, Melek.
Karşımdasın yine, Melek İpek.
Yaralı yüzün,
Senin yaralı yüzün, İpekten bir Melek,
Yüzün, abla, acını dindirebilmek isterdim.
Açıyorum gözlerimi.
Yanı başımda dört yaşında bir güneş soluk alıp veriyor.
Kapatıyorum gözlerimi. Yıl 1860, İskoçya,
ben Ellen, kocam Bury bitiriyor işimi.
Kapatıyorum gözlerimi, Williams Burroughs,
sarhoş, öldürüyor beni. Ben Joan.
Kapatıyorum gözlerimi. Yıl 1992, ben Barbara,
bıçaklanıyorum, duyuyor musun?

Duyuyor musun, tam 37 bıçak darbesi bedenimde?

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

Kapıyorum gözlerimi. Selanik’te bir bodrum,
tekmeleniyorum kapının arkasında.
Kapıyorum gözlerimi, yıl 1947, Detroit, yalnız ve ölüyüm,
James Hartford, üstü başı toz ve benim kanımla kaplı,
gururla yürüyor sokaklarda.
Açıyorum gözlerimi.
Yanı başımda dört yaşında bir güneş soluk alıp veriyor.
Kapıyorum gözlerimi. Barbara, Ellen,
Joan ya da Lisa Riley değilim.
Bu akşam Melek’im.
Yüzüm şiş, yaralı ama hayattayım.
İpekten bir Melek.
Kapıyorum gözlerimi. Uykuya dalıyorum.
Derin mi acaba uykum?
Fanilamda kanın,
yüzümde morlukların,
bedenimde bıçak yaraların.
Nasıl derin olsun ki uykum?
Ve sen, dört yaşındaki evladım,
şimdi derin soluğun yanı başımda,
rahat uyu bu gece ama yarın,
yarın-öbür gün sakın çıkmasın aklından yaralarım!

Nasta

Yunanca aslından çeviri: Lale Alatlı