ΟΤΑΝ Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ

Γράφει η Τερέζα Βολακάκη

Όταν κάποιες φορές αναρωτιέσαι τι είναι χειρότερο, υπάρχουν πιθανά σενάρια να σκεφτείς. Ωστόσο το σκηνικό στον προσφυγικό καταυλισμό του Καρά Τέπε (Μαυροβούνι), βαίνει ολοένα επί τα χείρω ωθώντας τους ανθρώπους που διαβιούν εκεί σε καταστάσεις απελπισίας, καθώς είναι ξεχασμένοι από όλους.

Στις 21/02/2021 μια νεαρή γυναίκα, έγκυος στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της και μητέρα άλλων τριών παιδιών αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της, αφού μετά από πολλές μάταιες προσπάθειές της η μεταφορά της ίδιας και της οικογένειάς της στη Γερμανία αναβλήθηκε. Η ίδια αποφάσισε να αυτοκτονήσει και έχοντας βρεθεί σε απόλυτο αδιέξοδο απομάκρυνε τα παιδιά της και, αφού ενημέρωσε τους γείτονες, έβαλε φωτιά στη σκηνή της με σκοπό να καεί η ίδια. Η φωτιά δεν πήρε έκταση και κατασβήστηκε άμεσα με μικρή ποσότητα νερού από τους γείτονες που έσπευσαν να βοηθήσουν. Η κοπέλα βρέθηκε από τους πυροσβέστες, που έφτασαν στο καμπ αργότερα, σε τρομερό στρες και με σοβαρά εγκαύματα σε όλο της το σώμα και το πρόσωπο. Κατόπιν, έδωσε ως μάρτυρας κατάθεση στο νοσοκομείο όπου και μεταφέρθηκε. Η κατηγορία που τη βαραίνει: εμπρησμός και φθορά ξένης ιδιοκτησίας.

Όπως τόνισε πολλές φορές, οι συνθήκες είναι οι πλέον ακατάλληλες μέσα στο καμπ για όλους τους αιτούντες/πρόσφυγες και μεταναστ(ρι)ες που διαβιούν εκεί. Πολλώ δε μάλλον για μια γυναίκα που είναι έγκυος σε προχωρημένο στάδιο και χρειάζεται, όπως κάθε έγκυος γυναίκα, να έχει πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής (που -όπως με διαβεβαίωσε- δεν ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει), σε γιατρούς, σε ένα ασφαλές, ζεστό μέρος για να διαμένει με το κατάλληλο φαγητό και τα απαραίτητα φάρμακα. Η ίδια είχε ήδη τρία παιδιά. Είναι έγκυος στο τέταρτο, και -όπως τόνισε- δεν είχε καμία πρόθεση να κάνει τέταρτο παιδί. Δεν μπόρεσε να αποφύγει την εγκυμοσύνη, αλλά ούτε είχε τη δυνατότητα για μια ασφαλή άμβλωση.

Το πολύ σημαντικό για εκείνη είναι πως θα βίωνε ξανά μια πολύ δύσκολη κατάσταση υγείας, μετά από την τέταρτη καισαρική της, με έντονους πόνους. Μια ιδέα στην οποία δεν άντεχε καν, έχοντας περάσει μια εφιαλτική εγκυμοσύνη μέσα στο καμπ. Η σκηνή της, όπως μου επανέλαβε πολλάκις, βρισκόταν στην άκρη του καταυλισμού, εκτεθειμένη σε όλο το κρύο και την υγρασία, μακριά από κάθε αναγκαίο μέσο για μια έγκυο γυναίκα. Η τουαλέτα, το ντους και οι γιατροί απέχουν περίπου δέκα λεπτά, σε δύσκολο δρόμο. Με αφόρητους πόνους είναι αδύνατο να φτάσει ως εκεί. Τον τελευταίο μήνα οι συνθήκες χειροτέρευαν ακόμα περισσότερο λόγω των καιρικών συνθηκών, καθώς το κρύο, η υγρασία και το χιονόνερο καθιστούσαν εντελώς απαγορευτικές τις διαδρομές αυτές.

Η νεαρή αναγνωρισμένη προσφύγισσα, μόλις μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, βρέθηκε σε «κράτηση» από αξιωματικούς της πυροσβεστικής, αφού κατηγορείται για εμπρησμό του καμπ και φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Με σοβαρότατα εγκαύματα, στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της και ολομόναχη βρέθηκε σε άτυπη κράτηση μέσα στο νοσοκομείο, καθώς -όπως η δικογραφία μάς ενημέρωσε- «έβαλε τη ζωή άλλων σε κίνδυνο». Στο νοσοκομείο και βλέποντας μια γυναίκα σε άσχημη κατάσταση, το μόνο λογικό είναι να νοιαστεί κανείς για την ανάρρωση και τη φροντίδα αυτής της ταλαιπωρημένης γυναίκας. Αντιθέτως, ο διοικητής του νοσοκομείου υποστήριξε πως η κυρία διέπραξε κακούργημα και -ως ορίζει ο ελληνικός ποινικός νόμος- πρέπει να δικαστεί. Αφού η Δικαιοσύνη θα κάνει σωστά τη δουλειά της…

Η Δικαιοσύνη και το Αστικό Κράτος ‘κάνουν καλά τη δουλειά τους’. Ιδίως όταν πρόκειται για ταλαιπωρημένους, απελπισμένους, φτωχούς, μετανάστ(ρι)ες και ανήμπορους. Τους καταδικάζουν, χωρίς να εξετάσουν πώς και τι συνέβη. Γιατί ποτέ κανένας εισαγγελέας ή ανακριτής δεν τη ρώτησαν τι ένιωσε. Τι ένιωθε όλο αυτό τον καιρό που ζούσε αυτό τον εφιάλτη του να είσαι γυναίκα έγκυος με τρία παιδιά μέσα στο καμπ του Καρά Τεπέ. Της είπαν μόνο πως είναι μια μάνα ανεύθυνη, που πάει να αυτοκτονήσει παρατώντας τα παιδιά της. Το κράτος και η πολιτεία δεν είναι ανεύθυνη. Εκείνη είναι. Γι’ αυτό θα δικαστεί για κακούργημα. Η έγκυος αυτή, που βρέθηκε σε αυτή την απελπισία, αποτελεί απειλή για τη δημόσια τάξη και το αστικό κράτος, γιατί δεν έχει δικαίωμα ούτε να είναι σε απελπισία.

Θυμώνω και πεισμώνω με αυτές τις καταστάσεις, γιατί οι συνθήκες γίνονται όλο και χειρότερες για τους καταπιεσμένους. Δεν θα πω πως ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Θα πω πως όλ@ μας είμαστε εδώ για να τον αλλάξουμε μαζί.

Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στις προσφύγισσες, στους μετανάστες και τις μετανάστριες

*Η Τερέζα Βολακάκη είναι μία από τους συνηγόρους υπεράσπισης της Αφγανής προσφύγισσας Μ.Μ.

Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο μεταφρασμένο στα αγγλικά εδώ