Με αφορμή τη σημερινή 8η Μάρτη.

Γράφει η Χλόη Κουτσουμπέλη

(Τι θα γινόταν άραγε, αν ο Νώε δεν έπαιρνε μαζί του στην Κιβωτό, την Εμζάρα, τη νόμιμη σύζυγό του, αλλά μία νεαρή κοπέλα, τη Σιγκάλ, κατάλληλη για τεκνοποίηση, για να κυοφορήσει στα σπλάχνα της τον γιο του στον Καινούργιο Κόσμο; Και αν με κάποιο τρόπο διασώζονταν τα γράμματα που έστελνε αυτή η νεαρή γυναίκα στην Εμζάρα, ως γυναίκα προς γυναίκα; Σ’ αυτό τον επιστολικό μονόλογο της Σιγκάλ, παρακολουθούμε τη βαθμιαία συνειδητοποίηση της γυναίκας που γίνεται αντικείμενο της ανδρικής εξουσίας, που το κορμί της χρησιμοποιείται ως δοχείο μέσα στις δομές μιας πατριαρχικής κοινωνίας, που χαρακτηριστικά της νοοτροπίας της επιβιώνουν μέχρι σήμερα)

Απόψε ο Νώε ήταν πολύ καταδεκτικός μαζί μου. Πολύ στοργικός. Μου χάιδεψε το μάγουλο. Κάποια πράγματα είναι πολύ μεγάλα, μου λέει, για να χωρέσουν στο στενό μυαλό μιας γυναίκας. Αλλά θα προσπαθήσει να μου εξηγήσει. Ναι, θυσίασε την αγαπημένη του γυναίκα, για το καλό όμως της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει λεπτό που να μη τη σκέφτεται, λεπτό που να μη θρηνεί γι’ αυτή. Άλλο αν το κρύβει, γιατί είναι σιωπηλός τύπος και δεν του αρέσουν τα πολλά λόγια. Γιατί νομίζω, άλλωστε, ότι πίνει τόσο πολύ κρασί; Νομίζω ότι είναι μέθυσος; Ότι δεν μπορεί να κυριαρχήσει στον εαυτό του; Όχι βέβαια. Από νοσταλγία πίνει. Και από ενοχές. Που άφησε την αγαπημένη του σύζυγο με την οποία έζησαν μαζί τόσες λύπες και χαρές και μεγάλωσαν τρία παιδιά. Και φυσικά, δεν μπορώ εγώ, η άμυαλη παιδούλα, να πάρω τη θέση σου, Εμζάρα, σύζυγε του Νώε. Εμένα με πήραν μαζί τους στην Κιβωτό για να εκπληρώσω έναν άλλο σκοπό. Να γίνω το Δοχείο, που μέσα του θα μεγαλώσει ο καινούργιος άνθρωπος. Γι’ αυτό πρέπει να του δίνω πρόθυμα το σώμα μου, γιατί δεν είναι πια δικό μου, του ανήκει, είναι το σκεύος του Θεού. Να καταλάβω, λέει, ότι δεν με επέλεξε μόνο για τις καμπύλες και τα στητά μου στήθη, αν και αυτό βοήθησε βέβαια, γιατί τόσο γέρος που είναι πρέπει να βλέπει ένα νεανικό σώμα για να ερεθιστεί. Και να τον βοηθώ, να ερεθίζεται με κάθε τρόπο. Τίποτε δεν είναι αμαρτωλό στα μάτια του Θεού. Όλα αυτά αποσκοπούν στην τεκνοποίηση. Δεν έχει να κάνει με τις μικρές, ασήμαντες ζωές μας. Έχει να κάνει με το Θεϊκό Σχέδιο, τον Θεϊκό σκοπό. Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε είπε ο Θεός και αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε.

*Απόσπασμα από το θεατρικό μονόλογο ‘Το ιερό δοχείο’, εκδόσεις ΘΙΝΕΣ, 2015

**Το αναδημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα της «Κόκκινης» με την άδεια της Χλόης Κουτσουμπέλη.