«Να αξίζεις τ’ όνειρό σου!» // Οκτάβιο Πας

Η διαδήλωση της 8ης Μάρτη στη Θεσσαλονίκη ήταν η μαζικότερη φεμινιστική πορεία που έγινε ποτέ. Και αυτό, παρά την πολύ δύσκολη συνθήκη της πανδημίας.

Σχεδόν 2.000 διαδηλωτ(ρι)ες ξεκινήσαμε από το άγαλμα Βενιζέλου. Στη συντριπτική πλειονότητα πολύ νέοι άνθρωποι. Φεμινιστικές και λοατκια+ συλλογικότητες, πολιτικές οργανώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι. Αντιπατριαρχικά/αντισεξιστικά, εργατικά, αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά συνθήματα με αμείωτη ένταση. Για τις εργαζόμενες, για τις μετανάστριες, τις προσφύγισσες, για τις λεσβίες και τις τρανς. Για όλες τις καταπιεσμένες. Παθιασμένα συνθήματα ενάντια στην αστυνομική βία και καταστολή.

Στο κοινό μπλοκ της Κιουρί@ και της Sylvia Rivera -μέσα σε όλα τα άλλα συνθήματα- φωνάξαμε με πάθος και για τη δικαίωση του αιτήματος του απεργού πείνας. Να νικήσει η ζωή. Και όχι το εκδικητικό μένος της κυβέρνησης.

Η φεμινιστική πορεία της 8ης Μάρτη έγινε η αφορμή για μια συνολική πολιτική αντιπαράθεση στο δρόμο. Ακριβώς γιατί οι αγώνες δεν είναι απομονωμένοι, αποκομμένοι. Διασταυρώνονται. Αυτό το σταυροδρόμι έγινε πολύ εμφανές στη χθεσινή διαδήλωση.

Μετά την πορεία ισχυρές αστυνομικές αστυνομικές δυνάμεις επιχείρησαν να «σπάσουν» την κατάληψη της Πρυτανείας στο Α.Π.Θ. Δεν τα κατάφεραν. Έριξαν χημικά σε φοιτητ(ρι)ες που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν τον χώρο των πανεπιστημίων σε αλληλεγγύη με όσους/όσες βρίσκονταν ήδη εκεί.

Δεν μας εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο η αστυνομία θέλησε να ‘γιορτάσει’ την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας. Με τον μόνο τρόπο που ξέρει. Την ωμή βία.

«Το μέλλον μας δεν είναι ο σεξισμός κι η βία, όλες μαζί για μια άλλη κοινωνία»