Η κλιμάκωση της καταστολής από την πλευρά της κυβέρνησης και του συστήματος που εκπροσωπεί ήταν αναπόφευκτο να οδηγήσει σε ξεσπάσματα όπως το σημερινό. Η λοατκια+ κοινότητα, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς, έχει θρηνήσει τη δολοφονία του Ζακ από λιντσάρισμα εν ψυχρώ στη μέση του δρόμου. Παρόλο που κάθε λιντσάρισμα που προβάλλεται λάιβ στις οθόνες μας επαναφέρει τον πόνο που νιώσαμε τότε, η μεγάλη διαφορά είναι πως το σημερινό συνέβη εν θερμώ, σε συνθήκες συσσώρευσης της οργής για την επίθεση που δέχονται από το σύστημα τα κινήματα, αλλά και όλη η κοινωνία.

Η κυβέρνηση, δρώντας στο όνομα της ολιγαρχίας των μεγαλοαστών, επιχειρεί από την πρώτη στιγμή που κέρδισε τις εκλογές του 2019 να πάρει τη ρεβάνς απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που συνέβαλαν καθοριστικά στις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης και διεκδίκησαν με αξιώσεις την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού την περίοδο 2008-15. Θέλουν να εξαλείψουν οποιαδήποτε οργανωμένη αντίσταση στην αντικοινωνική και αντεργατική πολιτική τους. Δεν είναι μόνο ο νόμος που ψήφισαν το καλοκαίρι με τις πρωτοφανείς διατάξεις περιορισμού, έως και απαγόρευσης, των διαδηλώσεων. Είναι όλες τους οι κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Το σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη των λίγων. Το καλοκαίρι άνοιξαν τα σύνορα στον τουρισμό, χωρίς καμία ουσιαστική προετοιμασία του συστήματος υγείας. Ήταν αναπόφευκτο ότι θα ξεσπάσει το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Κι όμως η κυβέρνηση δεν έκανε ούτε μια πραγματική επίταξη ιδιωτικής κλινικής ούτε φυσικά προσέλαβε το απαραίτητο προσωπικό στα δημόσια νοσοκομεία.

Το σύστημα, πανικόβλητο για το τρίτο πλέον κύμα της πανδημίας, επέβαλε πριν μία βδομάδα απαγόρευση μετακίνησης πέρα από τα δύο χιλιόμετρα από την κατοικία των πολιτών. Και φτάσαμε στα προχτεσινά γεγονότα της Νέας Σμύρνης. Τα σώματα καταστολής της αστυνομίας δρουν τόσο «αυταρχικά», ακριβώς γιατί ξέρουν πως το σύστημα θέλει να εκριζώσει οτιδήποτε μπορεί να θυμίζει μεταπολίτευση. Πριν το 1974 (και όχι μόνο κατά τη διάρκεια της χούντας) οι χωροφύλακες και οι αστυνομικοί είχαν το ελεύθερο να ορίζουν τις ζωές των πολιτών. Σε αυτή τη συνθήκη θέλει να μας γυρίσει η κυβέρνηση. Αν ο αστυνομικός, χωρίς κανένα λόγο, μας διατάζει να φύγουμε από το παγκάκι στο οποίο καθόμαστε, εμείς δεν πρέπει καν να απαντήσουμε, παρά μόνο να φύγουμε με σκυφτό το κεφάλι.

Έχουν σπείρει ανέμους και έφτασε η στιγμή να θερίσουν θύελλες. Το προμηνύματα ήταν αρκετά. Παρά την κλιμακούμενη καταστολή, γίνονταν και γίνονται όλο και μεγαλύτερες διαδηλώσεις ενάντια στον νόμο που υποβαθμίζει τη δημόσια παιδεία και φυτεύει μέσα στα πανεπιστήμια μόνιμα σώματα αστυνομίας για την καταστολή. Το ίδιο μαζικοποιούνται και οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον απεργό πείνας ΔΚ που μάχεται για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Χτες η κυβέρνηση προσπάθησε να εισβάλει στη μαζική κατάληψη της πρυτανείας του ΑΠΘ λίγο πριν τις 9, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την απαγόρευση κυκλοφορίας. Η άμεση απάντηση των φοιτητών με πορεία προς το πανεπιστήμιο έβαλε τέλος στα σχέδιά τους να κυριεύσουν το κέντρο αγώνα ενάντια στη μετατροπή των πανεπιστημίων σε άσυλο αυθαιρεσίας του συστήματος. Η μαζική μεταμεσονύχτια συνέλευση 300 φοιτητών στην πρυτανεία μετά την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων συμβόλισε την ήττα του φόβου μπροστά στην ανάγκη να ζήσουμε με δικαιώματα και ελευθερίες.

Οι εκρηκτικές αντιστάσεις στα σχέδια της κυβέρνησης είναι σίγουρο ότι θα συνεχιστούν.

Η ομάδα μας έχει κάνει από την ίδρυσή της την επιλογή να μην κλείνει τα μάτια μπροστά στην ένταση της καταστολής. Αν μη τι άλλο, ο κυβερνητικός αυταρχισμός και συντηρητισμός επηρεάζει άμεσα τις ζωές των λοατκια+ ατόμων. Δε μας αρκεί να μιλάμε μόνο για τα λοατκια+ δικαιώματα, όταν περιορίζεται σε σημείο εξαφάνισης το δικαίωμα διαδήλωσης για να τα διεκδικήσουμε. Ή όταν κατοχυρώνεται για τους αστυνομικούς δικαίωμα τυφλής υπακοής των πολιτών στις πιο παράλογες εντολές τους.

Το «μεταμοντέρνο» πισωγύρισμα στις δεκαετίες του ’50 και ’60 δε θα περάσει.

«στον δρόμο – στον δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο»

ομάδα Sylvia Rivera – για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride