Γράφει η Λάλε Άλατλι
20 Μαρτίου 2021.
Από σήμερα αρχίζει ένας βαρύς χειμώνας χωρίς τέλος,
οι αρπακτικές νύχτες όλο και περισσότερο θα μεγαλώνουν.
Οι κραυγές θα χάνονται μες την ομίχλη κάτω από το πάπλωμα.
Οι απειλές θα κρέμονται από τους τοίχους.
Τις πληγές θα τις χαϊδεύουν παιδικά χέρια.
Είμαι εκείνη η γυναίκα που καθόταν απέναντί μου, στο λεωφορείο για Καντίκιοϊ, κάποια Πέμπτη, μ’ ένα μάτι μελανιασμένο και στα ταλαιπωρημένα από χλωρίνη χέρια, μια σακούλα με λίγη μαραμένη ρόκα. Το πρωί, όταν η κυρία Χ. άνοιξε την πόρτα, δεν πέρασε από τον νου της να με ρωτήσει γιατί το ένα μου μάτι ήταν μισόκλειστο. Ίσως δεν είχε κοιτάξει το πρόσωπό μου. Πέρασα κατευθείαν στο μικρό δωμάτιο, όπου ήταν τα ασιδέρωτα ρούχα τους και η σιδερώστρα. Έβαλα γρήγορα την πρόχειρη φόρμα μου, έπιασα τη σκούπα και όλη μέρα δεν σταμάτησα παρά για να φάω τα ντολμαδάκια, που είχα φέρει από το σπίτι. Την ώρα που έπαιρνα το αφημένο στο έπιπλο δίπλα στην πόρτα μεροκάματό μου, η κυρία Χ. μού έδωσε μια σακούλα και μου είπε «Πάρε αυτά για να έχετε κάτι να φάτε στο σπίτι». Πήρα τη σακούλα με τη ρόκα χωρίς να πω κάτι κι έφυγα. Έπρεπε να προλάβω το ντολμούς για το καραβάκι για να μη χάσω το λεωφορείο για το σπίτι, όπου με περίμενε ο άνδρας μου, αγκαλιά μ’ ένα μπουκάλι Yeni ρακί.
Είμαι εκείνο το εφτάχρονο κοριτσάκι, που το είδα στον δρόμο από το παράθυρο του λεωφορείου, να κοιτά διστακτικά τα αγοράκια που έπαιζαν ποδόσφαιρο μέσα σ’ ένα σύννεφο κόκκινης σκόνης. Χθες, την ώρα που πήγα να πω στη μαμά ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιρίστρια, εκείνη μου είπε ότι πλέον έγινα γυναίκα. Ο μπαμπάς είπε ότι πρέπει να μάθω να σέβομαι τη μαντίλα που φοράω και τους άνδρες που συναντάω και ότι σε λίγα χρόνια θα έρχονται οι γαμπροί να με βλέπουν και ότι θα παντρευτώ. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Σήμερα χαιρέτησα από μακριά τους φίλους μου.
Είμαι εκείνο το θλιβερό πρόσωπο που έβλεπα στο παράθυρο του περιπολικού, μ’ ένα κουρασμένο αλλά ελεύθερο βλέμμα. Με πονάνε οι χειροπέδες στα χέρια. Στα δεκαπέντε μου, σύμφωνα με τον νόμο περί βιασμού, οι γονείς μου με έδωσαν στον βιαστή μου. Κι έτσι η φυλακή και τα βασανιστήρια που γλύτωσε εκείνος, έγιναν δικά μου. Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Μετά από πέντε χρόνια, χθες, δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγινε στο σπίτι, αλλά σήμερα νιώθω ότι η κρύα φυλακή θα είναι η ζεστή μου φωλιά και ότι για 11 χρόνια και 8 μήνες τουλάχιστον θα είμαι ασφαλής εκεί.
Είμαι εκείνη που κοιμάται μέσα στο χώμα. Τα τελευταία μου λόγια ήταν ένα σκέτο «όχι» στον πρώην φίλο μου.
Η λάσπη που πιτσιλούν οι νόμοι που περνούν με ταχύτητα, μένει ανεξίτηλη στη συνείδηση ολωνών μας.
Υ.Γ.1 Την Παρασκευή, 20 Μαρτίου 2021, η Τουρκία, δυνάμει προεδρικού διατάγματος που δημοσιοποιήθηκε, αποσύρθηκε από τη διεθνή σύμβαση η οποία υποχρεώνει τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να καταβάλλουν προσπάθειες για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης (2011) προέβλεπε ότι οι κυβερνήσεις θα καταρτίζουν νομοθεσία για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας και παρόμοιων εγκλημάτων, όπως ο βιασμός εντός γάμου ή ο ακρωτηριασμός των γυναικείων γεννητικών οργάνων.
Συντηρητικοί πολιτικοί ερίζουν πως το κείμενο αυτό ‘βλάπτει την οικογένεια, ενθαρρύνει τα διαζύγια’, αλλά και ότι ‘οι αναφορές του στην ισότητα χρησιμοποιούνται από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα για να επιτύχει ευρύτερη κοινωνική αποδοχή’.
Το Σύνταγμα και η νομοθεσία της Τουρκίας «εγγυώνται» την προστασία «των δικαιωμάτων των γυναικών», δήλωσε η Ζεχρά Ζουμρούτ Σελτσούκ, υπουργός Οικογένειας, Εργασίας και Κοινωνικών Υπηρεσιών, μέσω του επίσημου πρακτορείου ειδήσεων ‘Ανατολή’.
Υ.Γ.2 Η ενδοοικογενειακή βία και οι γυναικοκτονίες παραμένουν οξύ πρόβλημα στην Τουρκία. Πέρυσι δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 300 γυναίκες (συν 171 ύποπτοι θάνατοι γυναικών).
http://kadincinayetlerinidurduracagiz.net/veriler/2949/2020-report-of-we-will-end-femicide-platform
Υ.Γ.3 Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας (Council of Europe Convention on preventing and combating violence against women and domestic violence)
Η ΚΟΚΚΙΝΗ 