Γράφει η Άννα Ντίντα

Χθες ήμουν και πάλι στην πλατεία της γειτονιάς μου, στην πλατεία Νέας Σμύρνης.

Έχουν περάσει σχεδόν δυο μήνες από τότε που στην πλατεία μας είδαμε να εκτυλίσσονται σκηνές χάους και βίας. Η εικόνα της σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα τις μέρες εκείνες.

Η εικόνα της Νέας Σμύρνης σήμερα είναι κανονική. Κανονική για ποιων τα δεδομένα, όμως; Πώς άραγε μεταφράζουμε μια εικόνα και τη χαρακτηρίζουμε και κανονική;

Κανονικότητα για εμάς είναι να βγαίνουμε από το σπίτι μας δίχως φόβο.

Κανονικότητα για τα παιδάκια είναι να παίζουν δίπλα στα σιντριβάνια με τα χώματα και οι γονείς τους να πίνουν καφέ με τους γείτονες. Κανονικότητα για τους εφήβους είναι να κάνουν ασταμάτητα κύκλους την πλατεία και να συναντούν τους φίλους τους από όλα τα σχολεία της περιοχής. Κανονικότητα για τους φοιτητές είναι να κάθονται στα παγκάκια με την παρέα τους, να ακούν μουσική και να συζητούν. Κανονικότητα για τους παππούδες μας είναι να κάνουν την καθημερινή τους περατζάδα-άθληση μπροστά από τα καφέ λίγο πριν δύσει ο ήλιος.

Μα μήπως παρα-είναι ειδυλλιακή αυτή η εικόνα; Εννοείται πως ναι.

Μια καθημερινή μέρα στην πλατεία σίγουρα έχει και πολλά αρνητικά. Οι παραπάνω όμορφες στιγμές, όμως, είναι επίσης πραγματικότητα. Είναι μια πραγματικότητα που δεν υπάρχει τυχαία. Μα έχει διεκδικηθεί και εδραιωθεί από τους ντόπιους.

Η Νέα Σμύρνη έχει τσαμπουκά.

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που αποδεικνύεται επανειλημμένα ανά τα χρόνια, ακόμα και αν το ξεχνάμε πού και πού. Όταν ξυλοκοπήθηκε ο νέος στην πλατεία, αν και (παραδόξως) ξαφνιαστήκαμε όλοι με εκείνη την απροκάλυπτη έκφραση αστυνομικής βίας, οι «της Νέας Σμύρνης» δεν ξαφνιάστηκαν από την άμεση και αποφασιστική αντίδραση του κόσμου.

Στην περιοχή υπήρχε πάντοτε ένας αγωνιστικός πυρήνας συναποτελούμενος από προοδευτικούς ανθρώπους διαφόρων τάσεων και παρατάξεων, έτοιμος να σταθεί απέναντι σε κάθε δυστοπία. Υπάρχει μια κοινότητα που σε διαβεβαιώνει πως εάν σε βρει κακό, δεν είσαι μόνος. Διαδηλώσεις και καταλήψεις ενάντια σε εργασιακά και εκπαιδευτικά μέτρα που μόνο κακό θα έφερναν. Συζητήσεις, εκδηλώσεις και δράσεις για δεινά που θα έπλητταν τους «της περιοχής» και όχι μόνο, σχηματίζουν συνεχόμενα μια εικόνα αλληλεγγύης πολύ γνωστή σε εμάς.

Όταν, λοιπόν, έδρασε βίαια η αστυνομία στην πλατεία μας, το μόνο αναμενόμενο και φυσικό ήταν η αντίδραση του κόσμου.

Σχεδόν όμως δυο μήνες μετά, και με τα πράγματα στα μάτια μας να είναι «ως συνήθως», τι είναι αυτό που απασχολεί ακόμα τις σκέψεις μας;

Θέλουμε την πλατεία μας, και κάθε πλατεία, πιο γεμάτη και ενεργή από παλιά.

Αυτή την υπέροχη συνηθισμένη εικόνα έχει έρθει η στιγμή να την αναβαθμίσουμε. Η όλο και χειρότερη κατάσταση στη χώρα, που προκύπτει από μια διεφθαρμένη κυβέρνηση ενός βάρβαρου συστήματος, αναδεικνύει την αναγκαιότητα οργάνωσης και επαγρύπνησης των «από κάτω».

Διψάμε για συζήτηση και δράση.

Είναι τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά η στιγμή να γεμίσουν οι πλατείες μοιράσματα, τραπεζάκια, συζητήσεις και εκδηλώσεις. Όλοι αναζητούν εστίες ενεργοποίησης που θα αγκαλιάσουν τον κόσμο που «δεν ξέρει απ’ αυτά». Τις εστίες αυτές εμείς καλούμαστε σήμερα, τώρα, να τις δημιουργήσουμε. Είναι σημαντικό να μην υποτιμηθεί καμιά πρωτοβουλία. Να είμαστε όλοι παρόντες και παρούσες σε κάθε δράση. Ας διαφωνήσουμε, ας συμφωνήσουμε, ας μην πάνε τα πράγματα όπως ακριβώς τα ονειρευτήκαμε. Αλλά να μην περάσει αυτό το διάστημα χωρίς να έχουμε παλέψει για κάτι καλύτερο.

Να είναι οι πλατείες μας γεμάτες συζητήσεις κάθε μέρα.

Στη Νέα Σμύρνη έχουμε τώρα ακόμα έναν λόγο να κάνουμε τα παραπάνω πράξη. Οι συμπολίτες μας, Άρης Παπαζαχαρουδάκης και Ο.Μ. μηνύουν την Αντιτρομοκρατική για τους βασανισμούς που υπέστησαν. Η απόφαση αυτή, που αναμφίβολα απαιτεί περίσσιο θάρρος, πρέπει να βρει την υποστήριξη όλων μας και να γίνει κεντρικό θέμα κάθε κουβέντας. Η μήνυση αυτή ανοίγει μια μεγάλη, ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και απαραίτητη συζήτηση, στην οποία καλούμαστε να συμμετέχουμε όλοι και όλες με τις δράσεις υποστήριξής μας.

Να σταθούμε με θάρρος και αγωνιστικότητα δίπλα στους βασανισθέντες. Να αποδείξουμε ακόμα μια φορά πως απέναντι στην αδικία δεν θα είναι κανείς μόνος.

Τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης μάς δίδαξαν πολλά μαθήματα. Και εξακολουθούν να μας διδάσκουν. Η πυγμή του κόσμου οδήγησε στην αναχαίτιση των απάνθρωπων πρακτικών της αστυνομίας για ένα διάστημα. Το θάρρος που βρήκαν τα παιδιά που μηνύουν την Αντιτρομοκρατική, το βρήκαν μέσα από την υποστήριξη της κοινότητάς τους. Από τα παιδιά αυτά, επίσης διδασκόμαστε πολλά.

Οι απλοί άνθρωποι «της διπλανής πόρτας» είμαστε αυτοί που ενωμένοι κατακτάμε νίκες και αλλάζουμε τον ρου των πραγμάτων. Μην το ξεχνάμε αυτό.

*To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Η ΚΟΚΚΙΝΗ, φύλλο 11ο, Μάης 2021 που κυκλοφορεί.