Γράφει η Γιάννα Κουκά

«Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας που κάνουν τα καλάμια να λυγίζουν»

Συγκλονισμένοι, λέει, δηλώνουν από την αυτοκτονία του. Συγκλονισμένοι. Εκείνοι που φώναξαν τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι, τι θέλουν στον τόπο μας οι μαύροι, πόλεμο έχουν; Συγκλονισμένοι δηλώνουν από την αυτοκτονία του.

Δεν το περίμεναν εκείνοι που αποκάλεσαν ανθρώπους σαν τον Σεϊντ Βιζίν «Λάθρο», που απαίτησαν να γυρίσουν πίσω στις χώρες τους. Συγκλονισμένοι κι εκείνοι που φτιάχνουν εμπόδια να μην περάσουν οι πρόσφυγες, που σπρώχνουν τις λέμβους τους στα βαθιά να μην πιάσουν λιμάνι, που διώχνουν τα προσφυγόπουλα από τα σχολεία, που υψώνουν τείχη.

Δεν άντεξε. Ο μικρός λύγισε. Λύγισε. Είχε αφήσει ένα γράμμα στην ψυχολόγο και τους φίλους του. Που έγραφε:«Όπου και να πάω, όπου και αν βρίσκομαι, αισθάνομαι το βάρος των σκεπτικών, προκατειλημμένων, αηδιασμένων και φοβισμένων βλεμμάτων από ανθρώπους. Κατάφερα να βρω δουλειά από την οποία έπρεπε να φύγω επειδή πολλοί άνθρωποι, ειδικά μεγαλύτερης ηλικίας, αρνούνταν εξυπηρέτηση από μένα. Σαν να μην έφτανε αυτή η δυσκολία, με κατηγορούσαν ότι είμαι υπεύθυνος επειδή αρκετοί νεαροί και λευκοί Ιταλοί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.»

Ο Σεΐντ Βιζίν ήταν από την Αιθιοπία. Υιοθετήθηκε μικρός, ζούσε και μεγάλωνε στην Ιταλία. Ήταν κάποτε ποδοσφαιριστής. Έπαιζε στην ομάδα νέων της Μίλαν. Δεν είναι πια. Δεν είναι τίποτα πια. Επειδή αυτοκτόνησε. Τελείωσε. Στα είκοσι. Επειδή απλά ήταν μαύρος. Και δεν άντεξε τον ρατσισμό.

Ήταν απλά ένα μαύρο αγόρι που πολλοί δεν ήθελαν να τους εξυπηρετήσει επειδή ήταν μαύρος. Αυτοκτόνησε επειδή έφτασε σε σημείο να ντρέπεται για το χρώμα στο δέρμα του. Μαύρος. Ήταν απλά μαύρος. Κι ο κόσμος δεν τον χώρεσε.

Ο Σεΐντ Βιζίν δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Τον Σεϊντ τον αλυσόδεσε ο κόσμος. Τον μπόδισε αυτός ο κόσμος να βαδίσει. Αυτός ο κόσμος που δεν αντέχει τα μαύρα αγόρια από την Αιθιοπία. Τα αγόρια που γεννήθηκαν όμορφα σαν έβενοι και απλά έπαιζαν μπάλα.