Γράφει η Τερέζα Βολακάκη

Το ακούμε κάθε μέρα «το προσφυγικό είναι μία τεράστια μπίζνα», «ΜΚΟ και κράτος εισπράττουν για λογαριασμό των προσφύγων τεράστια χρηματικά ποσά στις πλάτες των προσφύγων». Ακούσαμε πως «τους βάζουμε στα σπίτια μας και τους δίνουμε και επιδόματα». Ακούσαμε πως «τους ταΐζουμε και τους παρέχουμε γιατρούς και δικηγόρους δωρεάν». Και αυτοί οι απολίτιστοι τι κάνουν; Ακούσαμε πως «μας κλέβουνε τα σπίτια και μας βιάζουν τις γυναίκες».

Στην πραγματικότητα, δεν τους παρέχουμε τίποτα παρά μία σύγχρονη, ευρωπαϊκή -θα μπορούσε να πει κανείς- μορφή σκλαβιάς. Φυσικά, όταν η ευρωπαϊκή Οδηγία αναφέρεται σε στέγαση δεν εννοεί την πλαστική σκηνή πάνω στη θάλασσα (βλ. καμπ «Μαυροβούνι/Καρά Τεπέ»). Και όταν λέει οικονομικό βοήθημα δεν εννοεί τα 70 ευρώ το μήνα (ας σημειωθεί πως το παράβολο έκδοσης ταξιδιωτικών εγγράφων είναι σχεδόν 90 ευρώ). Την ίδια στιγμή, ξενοφοβικές φωνές ωρύονται primo secondo ότι οι πρόσφυγες παίρνουν παχυλά επιδόματα («400-500-600 ευρώ», ακούσαμε), «περισσότερα από τους Έλληνες ανέργους» και «τους βολεύει να κάθονται και να τρώνε τα ευρωπαϊκά λεφτά». Μη σας πω πως έρχονται γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό!

Κι εκεί που λέμε πως τελείωσε ο παραλογισμός, συνεχίζει. Τους παρέχεται ολόκληρο, τεράστιο καμπ στη Μυτιλήνη, με ωραιότατες πλαστικές σκηνές, που μπάζει ζέστη, κρύο, υγρασία, πόνο, αγωνία, θλίψη. Ακούμε πως τους ταΐζουμε, μη σας πω και δυο φορές κάθε μέρα. Απλώς οφείλουν να περιμένουν ατελείωτες ώρες να παραλάβουν φαγητά χαλασμένα, που συχνά δεν σέβονται τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και με μερίδες που αφορούν σε ποσότητα μάλλον μόνο τα ανήλικα παιδιά.

Μας είπανε κι άλλα, ότι δηλαδή τους παρέχουν πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ως ο νόμος ορίζει. Ο νόμος μάς λέει συγκεκριμένα πως το ελληνικό κράτος οφείλει να παρέχει περίθαλψη αντίστοιχη με αυτή των ημεδαπών εντός της επικράτειάς του σε κάθε πολίτη τρίτης χώρας ανεξάρτητα από τα έγγραφα και τη νομιμότητα της παρουσίας τους στην επικράτεια αυτή. Σαφέστατα, εντός του περιβόητου «Καρά Τεπέ» παρέχουν «πλήρη» ιατρική περίθαλψη σπανίως το κλιμάκιο του ΕΟΔΥ, συχνότερα οι ελάχιστες (τρεις;) ιατρικές ΜΚΟ που εργάζονται εντός του καμπ και καλύπτουν μηδαμινό ποσοστό των τεράστιων αναγκών του συνολικού προσφυγικού. Χωρίς τον αναγκαίο ιατρικό εξοπλισμό, χωρίς μηχανήματα για σύνθετες ιατρικές εξετάσεις, συχνά χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό (καθώς απασχολούν γενικούς γιατρούς και νοσοκόμους). Παράλληλα, ξέρουμε καλά πως τα φάρμακα που παρέχονται ΔΩΡΕΑΝ είναι η γνωστή παρακεταμόλη, που μπορεί να δοθεί ως γνωστόν για πονοκέφαλο μέχρι καρκίνο του στομάχου. Για να μην αναφερθούμε στο φαινόμενο του δημόσιου νοσοκομείου (με συστηματικές προσβολές, μαζικά ρατσιστικές πρακτικές, μαζική αδιαφορία και πλημμελής φροντίδα των αναγκών των αιτούντων, με αποτέλεσμα σοβαρά ιατρικά λάθη που συχνά κόστισαν τη ζωή των ανθρώπων, για την οποία βεβαίως δεν νοιάζεται κανείς) και του πάγιου τοπικού ρατσισμού της τοπικής κοινότητας της Μυτιλήνης.

Παράλληλα, μας είπαν πως μέχρι και δικηγόρους τούς παρέχει το κράτος και δεν εκτιμάνε τίποτα. Να σημειωθεί πως οι δικηγόροι του Μητρώου (αυτοί δηλαδή που διορίζει το Υπουργείο Μετανάστευσης σε συνεργασία με την Υπηρεσία Ασύλου) είναι δικηγόροι από όλη την Ελλάδα, που με ορισμένα κριτήρια εγγράφονται στη λίστα αυτή. Είναι δικηγόροι οποιασδήποτε ειδικότητας, συνήθως χωρίς καμία γνώση και τριβή με το προσφυγικό και καμία ουσιαστική ευαισθησία για τις «υποθέσεις» των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, «οφείλουν να τους συναντήσουν» τουλάχιστον μία φορά, το οποίο μοναδικό ραντεβού θα είναι καθοριστικό για τους ίδιους, τις υποθέσεις και τις ζωές τους και που οφείλουν να έχουν όλα τα έγγραφά τους και να είναι έτοιμοι να εμπιστευτούν αυτό τον άγνωστο μέσα από μια οθόνη, καθώς δεν έχουν καμία άλλη επιλογή. Αυτοί οι άνθρωποι χειρίζονται τις υποθέσεις των αιτούντων και πληρώνονται αδρά για μαζικά αποτυχημένες νομικές ενέργειες, που όλοι εμείς οι ελαφρώς πιο καταρτισμένοι είμαστε εξοικειωμένοι αλλά και προσπαθούμε μαζικά για τα ελάχιστα.

«Μας κλέβουν και μας βιάζουν τις γυναίκες» είπαν. Δεν ξέρω τελικά ποιος κλέβει ποιόν, όταν οι ντόπιοι χρεώνουν διπλές και τριπλές τιμές τα πάντα στους αιτούντες, που δεν καμία άλλη επιλογή παρά μόνο να δεχτούν τις υπηρεσίες δίπλα στο καμπ. Δεν ξέρω τελικά ποιος τους κλέβει, όταν τους κατάσχουν οι λιμενικοί και αστυνομικοί τα προσωπικά αντικείμενα αμέσως μόλις φτάσουν στο νησί. Δεν ξέρω τέλος ποιος τους κλέβει τη ζωή, όταν τους έχουν εγκαταλείψει χωρίς ελπίδα σε ένα καμπ για μήνες χωρίς ενημέρωση, εξέλιξη, ουσιαστική φροντίδα και προστασία.

Αφορμή για το κείμενο αποτέλεσε η πληροφορία για μια οκταμελή οικογένεια αναγνωρισμένων προσφύγων, στους οποίους ενώ τους έχει κοπεί για κάποιους μήνες το κρατικό επίδομα[1] (των πολυπόθητων 70 ευρώ/άτομο), τους ζητήθηκε πρόσφατα να εγκαταλείψουν το προσφυγικό καμπ και το νησί -όπως μπορούν. Γιατί μη έχοντας χρήματα για ένα ψωμί, μια οκταμελής οικογένεια μπορεί να ταξιδέψει, να φύγει από το νησί και να βρεθεί στην ενδοχώρα. Να ανοίξουν τα φτερά τους, με άλλα λόγια. Να κοιμούνται σε τέντες και σε πλατείες στην καλύτερη περίπτωση, να ζητιανεύουν και να πέσουν σε οποιαδήποτε μορφή εύκολης εκμετάλλευσης από οποιονδήποτε επιτήδειο για λίγα ευρώ. Στην ίδια, ίσως και χειρότερη μοίρα βρίσκονται και οι αιτούντες τις πολλές απορριπτικές αποφάσεις (1,2,3,4 και πάει λέγοντας), κυρίως συριακής καταγωγής. Αυτοί αποτελούν τη μεγαλύτερη διακύβευση και είναι τα υποκείμενα εμπαιγμού ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, που τους λέει ευθέως «επιστρέψτε πίσω», στην Τουρκία που είναι «ασφαλής» ή στη Συρία που έχει πόλεμο. Αυτά είπε πάνω-κάτω η ΕΕ. Βασικά «να φύγετε, να πάτε να πολεμήσετε, να πεθάνετε. Δεν μας αφορά».

Εμείς έχουμε επιλέξει στο πλευρό ποιων θα σταθούμε. Στο πλευρό των κατατρεγμένων και των καταπιεσμένων αυτής της γης.

Οι μετανάστ(ρι)ες είναι αδέλφια ταξικά, στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά.

---

[1] Ευχαριστώ τον Αμίρ, εργαζόμενο στο καμπ, για την πληροφορία αυτή.