Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 13, Σεπτέμβρης 2021

Δύο και πλέον χρόνια από την εκλογική της νίκη, η Ν.Δ. βρίσκεται πολιτικά λαβωμένη. Βγαίνει από ένα καλοκαίρι γενικευμένης λαϊκής κατακραυγής για το φιάσκο της επιχείρησης αντιμετώπισης των πυρκαγιών. Τότε που στέλνονταν παντού στα μέτωπα της φωτιάς αστυνομικοί, επειδή ολούθε έλλειπαν πυροσβέστες, αλλά και μέσα πυρόσβεσης. Φιάσκο που ακολουθεί το πολύ μεγαλύτερο –σε ανθρώπινες απώλειες- όνειδος της διαχείρισης της πανδημίας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τις παλινωδίες της και, κυρίως, με την προσχηματική καραντίνα, ιδιαίτερα στο δεύτερο και τρίτο κύμα του covid-19, είναι χρεωμένη με πενταψήφιο αριθμό νεκρών. Ο θάνατος τόσων χιλιάδων ανθρώπων είναι, για την κυβέρνηση της Ν.Δ., μια αποδεκτή θυσία μπροστά στην ιερή λειτουργία της αγοράς και της παραγωγής και εν τέλει μπροστά στην απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου.

Καθολικός υποχρεωτικός εμβολιασμός

Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση κρατά μια εντελώς χαλαρή στάση απέναντι στην ανάγκη για καθολικό και υποχρεωτικό εμβολιασμό. Το πολύ δειλό βήμα της υποχρεωτικότητας του εμβολίου στην Υγεία και στα γηροκομεία, μετά από μεγάλη καθυστέρηση, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κυβερνητική ανοχή της άρνησης να επιβάλει υποχρεωτικό εμβολιασμό στα σώματα ασφαλείας, τον στρατό και την κρατική Εκκλησία. Η πολιτική Μητσοτάκη, τόσο απέναντι στην πρωτοφανή φετινή καταστροφή των δασών όσο και απέναντι στην πανδημία, φαντάζει –και είναι- κοροϊδία.

Όμως η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει την τύχη να διαθέτει απέναντί της την πιο ανίκανη για μάχη αντιπολίτευση από τα αριστερά της. Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την πανωλεθρία των πυρκαγιών ήταν άχρωμες και άγευστες πολυλογίες, που δεν άφησαν κανένα αποτύπωμα στην αντιπαράθεση των επιχειρημάτων. Και του ΚΚΕ ήταν μια ακόμα κουραστική νουθεσία στον λαό  «να βγάλει τα συμπεράσματά του» και άρα να ψηφίσει το κόμμα στις επόμενες εκλογές. Πουθενά συνθήματα και κάλεσμα για αγώνα, πουθενά απόπειρα οργάνωσης της λαϊκής οργής.

Ακόμη καταστροφικότερη είναι η ολοένα και μεγαλύτερη σύγχυση της Αριστεράς μπροστά στην ανάγκη εμβολιασμού. Η Αριστερά εν γένει είναι με τον καθολικό εμβολιασμό. Αλλά κατεβαίνει στον δρόμο ενάντια στην υποχρεωτικότητα του εμβολίου. Σαν να θέλει να δικαιώσει τον στίχο του Γκαίτε στον Φάουστ: «Αλίμονο!Δύο ψυχές σε πόλεμο μέσα στο ίδιο στήθος». Όμως, φυσικά, ακόμη και αν δεν υπήρχε το οργανωμένο ακροδεξιό στρατόπεδο των αντιεμβολιαστών και των ψεκασμένων που οργανώνει συνεχείς κινητοποιήσεις, ο εμβολιασμός θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να γίνει καθολικός χωρίς να είναι υποχρεωτικός.

Διότι η μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου κόσμου –ακόμη και σημαντικών κομματιών που γενικά ψηφίζουν και στηρίζουν την Αριστερά- δεν πείθεται εύκολα από τηλεοπτικές καμπάνιες, όταν αυτές έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις εμπεδωμένες αρχές της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Όπως σημειώνει και ο σύντροφος Ηλίας Ιωακείμογλου: Η ηθική όσων αρνούνται να εμβολιαστούν (είτε είναι ψεκασμένοι είτε φοβισμένοι) δεν είναι η ηθική της Αριστεράς, είναι η ηθική του νεοφιλελευθερισμού διότι ανάγεται στην ιδεολογία του ατομικισμού, στην ιδέα ότι “είναι καθήκον μας να φροντίζουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τον γείτονα”, όπως έλεγε η Θάτσερ (σελ. 4-5 σε αυτό το φύλλο της ΚΟΚΚΙΝΗΣ).

Η Αριστερά με τη μάχη του εμβολιασμού είχε μια καταπληκτική ευκαιρία να συγκρουστεί με τις κυρίαρχες ιδέες. Να αποδείξει, με κόπο και με σκληρή αντιπαράθεση πάντα, την ανωτερότητα των ιδεών της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης απέναντι στον ατομισμό τού «δεν με νοιάζει η υγεία του συνόλου, εγώ αποφασίζω τι θα βάλω και τι όχι στο σώμα μου». Μια Αριστερά ικανή να οργανώνει κόσμο, είναι αυτή που δίνει τις αντιδημοφιλείς, δύσκολες μάχες. Που συγκρούεται με τις αστικές ιδέες και προλήψεις. Που ως πρώτη προτεραιότητα βάζει πάντα την προστασία και την υπεράσπιση των πιο ευάλωτων. Που δεν επιμορφώνει απλώς, αλλά σφυρηλατεί τα στελέχη της στην αντιπαράθεση των ιδεών.

Όμως, ούτε μια αριστερή συλλογικότητα στην Ελλάδα δεν βρέθηκε ικανή να σηκώσει το γάντι και να υπερασπίσει τον καθολικό υποχρεωτικό εμβολιασμό.

Ανοιχτά σύνορα – προσφύγ(ισσ)ες καλοδεχούμενες/οι

Η άλλη μεγάλη μάχη της συγκυρίας είναι η υπεράσπιση του νέου κύματος προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών από Αφγανιστάν και Μέση Ανατολή και το κλείσιμο όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Οι διωγμένοι των πολέμων και της δυστυχίας είναι τα ταξικά μας αδέλφια. Αν δεν τους δώσουμε άμεσα την αλληλεγγύη μας, αν δεν σταθούμε δίπλα τους και απέναντι στην Αστυνομία, τον στρατό, την Frontex και όλους τους ένοπλους ανθρωποφύλακες και νοικοκυραίους, καμιά άλλη μάχη δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε απέναντι στα αφεντικά και την κυβέρνησή τους.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ετοιμάζεται πάλι, όπως πέρυσι, να κάνει στρατιωτικές επιχειρήσεις στον Έβρο και επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, απωθώντας ανθρώπους απελπισμένους και ξυπόλυτους. Μέσα από αυτές τις άθλιες στρατιωτικές επιχειρήσεις, η κυβέρνηση της Ν.Δ. ξαναρίχνει γέφυρες με τον λαό των νοικοκυραίων και της δεξιάς πολυκατοικίας, τους μακεδονομάχους των σπηλαίων και τις ορδές των ψεκασμένων θρησκόληπτων. Για κάθε άοπλο μετανάστη που ξυλοκοπά και εξευτελίζει, για κάθε έγκυο προσφύγισσα που ρίχνει πάλι πίσω στο νερό, η κυβέρνηση προσδοκά να εισπράξει εκατό και χίλιες ψήφους ακροδεξιών ρατσιστών και νοικοκυραίων.

Αλλά προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να κερδίσει η κυβέρνηση τον πόλεμο κατά των διωγμένων και απελπισμένων.

Αξίζει να τους ανατρέψουμε τα σχέδια.