*Η Χριστίνα Μακρή είναι μια εικοσάχρονη παρατηρήτρια (ίσως και μικρή ποιήτρια) από τη Θεσσαλονίκη, που γράφει με όλη τη δύναμη των αδύναμων.

Είμαι μια διαμελισμένη κούκλα
Σε ένα κηλιδιασμένο πεζοδρόμιο πάνω από
την Κασσάνδρου
Κάτω από μια κατάληψη αλλοδαπών
Ένα μικρό αγοράκι μού τσάκισε τα άκρα.

Είμαι μια λυπημένη πόρνη
Σε έναν βρώμικο παράδρομο του Βαρδάρη
Βάζω δακρυσμένη ένα χαρτονόμισμα στο
σουτιέν μου
Ένας νεαρός μού έσπασε πάλι την καρδιά.

Είμαι μια σταχτόγατα
Σε μια παρατημένη ταβέρνα στο Καπάνι
Που γλύφει τη σκόνη μανιασμένα
Ένας κατσουφιασμένος γέρος με πέταξε
από την ουρά.

Είμαι κόρη και μητέρα και γυναίκα
Σε μια κίτρινη Θεσσαλονίκη που γερνά
Ξύνω τις πληγές μου για να προχωρήσω
Και όλοι οι άντρες με τραβάνε απ’ τα μαλλιά.

Άντρας βαρύς μες στα σαλόνια τα στρωμένα

Πήρες κομμάτι από μένα
ποιος σου είπε πως μπορείς;
Με μάτια με κοιτούσες λυσσασμένα
το εσώρουχό μου έψαχνες να βρεις.

Μουρμούριζες χίλια λόγια μπερδεμένα
τραβούσες περισσότερα να δεις
ούρλιαζα, μα τα ηχεία ήταν στο τέρμα
και έκανε πως δεν άκουγε κανείς.

Μου δάγκωσες τα χείλη μανιασμένα
σου μάθανε να παίρνεις ό,τι επιθυμείς
άντρας βαρύς μες στα σαλόνια τα στρωμένα
στη μάνα σου όταν γύριζες αναρωτιόμουν τι θα πεις.

**Το πρώτο ποίημα της Χριστίνας που παρουσιάζουμε εδώ, είναι δημοσιευμένο στο 12ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Σεπτέμβρης 2021) στην ενότητα του ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΜΟΥ, όπου και συνοδεύει το άρθρο της Τερέζας Βολακάκη Μίλα σιγά, γιατί ο Θάνατος μάς ξέρει, σχετικά με τις γυναικοτονίες και την έμφυλη βία.