Στις δύο ανάμεσα

Χωρίς φασαρία πολλή, χωρίσαμε
εκείνη δεν είπε μείνε
κι εγώ δεν είπα φεύγω.
Για να τη λησμονήσω
άρχισα να βλέπω στα κρυφά μια άλλη.
Ήταν στην αναπνοή μου ακόμα εκείνη, στο βάθος.
Αναζητούσα τα φιλιά της
να μείνω άλλο όμως, δεν μπορούσα.

Εντελώς διαφορετική ήταν η καινούργια
τρυφερή και απαλή,
με φως αγκάλιαζε
με ειλικρίνεια μιλούσε.
Ένιωθα πρώτη φορά ασφάλεια,
ήξερε πως έπρεπε να με έχει ελεύθερη
για να της επιστρέφω πάντα.

Με κυνηγάει ακόμα η πρώην,
τις νύχτες εισβάλλει στα όνειρά μου!
Λέει να μη δώσω σημασία η νυν,
αφού εμείς ανταμώσαμε
τη ζωή μας φτιάξαμε.
Έτσι αισθάνομαι κι εγώ,
δεν μπορώ όμως να τη σβήσω από τα κύτταρα.

Η ζωή της είναι κατηφόρα
κάθεται πλέον σε ξένες αγκαλιές,
έμπλεξε άσχημα.
Τώρα τη χαϊδεύουν άγρια δάχτυλα,
της συμπεριφέρονται απάνθρωπα,
δεν την αφήνουν να πίνει και να γλεντάει
να τραγουδάει και να χορεύει.
Τo τσιμεντένιο κορμί της,
τον ουρανό, τον ήλιο δεν βλέπει πια.
Εκατομμύρια μυρμήγκια περπατάνε πάνω της
εκεί που κάποτε περιπλανιόταν η Ιώ.
Το παρελθόν της κρύφτηκε στις αναμνήσεις,
κι οι αναμνήσεις στο πουθενά.
Ζει πλέον επειδή δεν πεθαίνει.

Στεναχωριέμαι για εκείνη
τα καλύτερά μου χρόνια μαζί της,
ένας έρωτας σαν του Δία.
Όχι να είμαι δίπλα της τώρα
αλλά να ήξερα, έστω κι από μακριά
ότι είναι καλά, περνάει όμορφα.
Της λείπω άραγε;

Τα μεσάνυχτα
απλώνω τα χέρια μου για να τη σώσω
δεν τη φτάνουν,
τα σηκώνω ψηλά σήμερα
και την αφήνω σε εκείνα που δεν είναι δικά μου.
Πνίγω τις λέξεις μου και φυσάω τις τελευταίες:
«Αντίο Κωνσταντινούπολη,
είμαι με τη Θεσσαλονίκη!».

Lale Alatlı

Yeni e edebiyat dergisi – 2018

iki kadın arasında

Fazla üstelemeden ayrıldık,
ne o kal dedi
ne de ben gidiyorum.
Unutmak için kadınımı
başka birini buldum gizlice,
oysa o soluğumdaydı hâlâ, derinlerde.
Öpüşlerini arıyordum
ama daha fazla kalamazdım,

Yenisi ise tamamen farklıydı
şefkatli ve munis,
ışıkla sarılırken
içtendi sözleri,
kendimi güvende hissediyordum ilk kez,
beni özgür bırakması gerektiğini biliyordu
her zaman kendisine döneyim diye.

Eskisi hâlâ peşimde,
geceleri rüyalarımı işgal ediyor!
Yenisi boş ver diyor,
artık biz beraber olduğumuza
hayatımızı kurduğumuza göre.
Öyle hissetsem de,
silemiyorum onu hücrelerimden.

Hayatı bir uçurum
artık yabancıların kucağında,
fena bulaştı kara güçler.
Şiddet dolu parmaklar okşarken onu
kaba davranıp incitiyorlar,
izin vermiyorlar içip eğlenmesine
şarkı söyleyip dans etmesine.
Çimentodan bedeni
ne güneşi ne gökyüzünü görüyor artık.
Milyonlarca karınca yürüyor üzerinde,
orada, bir zamanlar İo’nun yürüdüğü yollarda.
Geçmişi hatıralara saklanmış,
hatıralar ise bir boşluğa.
Sadece ölmediği için yaşıyor.

Üzülüyorum ona
en güzel yıllarım geçti
Zeus’un aşkı gibi.
Şimdi yanında olmak istemem ama,
bilsem iyi olduğunu, yeter, uzaktan da olsa.
Özlüyor mudur beni acaba?

Gece yarıları
ellerimi uzatıyorum onu kurtarmak için
tutamıyorum,
bugün ise nihayet havaya kaldırıp ellerimi
bana ait olmayan ellere teslim ederken onu.
Sözcüklerimi yutup son kalanları üflüyorum:
“Elveda İstanbul,
Artık Selanik’leyim!”

Lale Alatlı

*Πρώτη δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό Ένεκεν, τ. 47, σ. 152,153

** Η Lale Alatli γεννήθηκε στην Ιστανμπούλ το 1976. Από το 2006 ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως μεταφράστρια βιβλίων και ιστοσελίδων, ως διερμηνέας και ως καθηγήτρια της τουρκικής γλώσσας.