Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Αν υπάρχει ένα ολέθριο σφάλμα στην αντιφασιστική πάλη είναι να θεωρήσουμε ότι ο αγώνας απέναντι στα φασιστικά Ορκ και τις δολοφονικές ιδέες τους έχει ήδη κερδηθεί. Ότι αρκεί μια καταδικαστική απόφαση, ένα καταγγελτικό κείμενο και οι φασιστικές/νεοναζιστικές δυνάμεις θα ξανακλειστούν στις τρύπες τους. Η υποτίμηση της φασιστικής απειλής αντιπροσωπεύει τον πλέον θανάσιμο κίνδυνο για την Αριστερά και το ευρύτερο αντισυστημικό κίνημα. Η –με οποιαδήποτε αφορμή- επανεμφάνιση φασιστών στους δρόμους, στον δημόσιο χώρο, στα σχολεία, χτυπάει αντανακλαστικά συναγερμό προς κάθε κατεύθυνση. Κανείς, καμιά και κανένα μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν άκουσε το προειδοποιητικό καμπανάκι κινδύνου.

Στη Θεσσαλονίκη η φασιστική βία κλιμακώθηκε μέσα από μια σειρά επεισοδίων. Η αρχή είχε γίνει το βράδυ του Σαββάτου 25 Σεπτέμβρη, όταν μια παρέα περίπου δέκα νεαρών τραμπούκων επιτέθηκε στην πορεία του 9^ου Thessaloniki Pride. Ναζιστικοί χαιρετισμοί, ομοφοβικές, τρανσφοβικές και σεξιστικές βρισιές, πέτρες σε βάρος του Κινηματικού Μπλοκ, επειδή «μολύναμε τον Λευκό Πύργο» (φωτισμένου στα χρώματα της rainbow σημαίας-διεθνούς συμβόλου του λοατκια+ κινήματος). Η επίθεση απωθήθηκε, η περιφρούρηση του μπλοκ ύψωσε ένα προστατευτικό τείχος, η πορεία συνεχίστηκε με ασφάλεια. Ήδη, όμως, είχε καταγραφεί η απόπειρα κάποιων φασιστοειδών να διεκδικήσουν δημόσιο χώρο –στο πλέον εμβληματικό σημείο της πόλης. Τα συνθήματα που -στην κινηματική συλλογική συνείδηση- τούς καταδίκαζαν ως ομοφοβικούς και φασίστες, σε αυτούς ξεσήκωναν ντελίριο ενθουσιασμού. Μέσα από αυτή την απόπειρα να «δοκιμάσουν» δημόσια τις ιδέες τους και να χύσουν το ρατσιστικό και σεξιστικό δηλητήριό τους, συγκροτούσαν την ταυτότητά τους.

Η σοβαρή κλιμάκωση της βίας ήρθε, ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα. Στις 29 Σεπτέμβρη ομάδες μαθητών και εξωσχολικών φασιστών στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης επιτέθηκαν σε μέλη αριστερών φοιτητικών σχημάτων που μοίραζαν προκηρύξεις έξω από το σχολείο. Οι ναζιστικοί χαιρετισμοί, οι ιαχές «Χάιλ Χίτλερ», ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιούσαν τις επιθέσεις τους, τα εμετικά συνθήματα ενάντια στην αριστερά, την αναρχία και τα κινήματα δεν άφηναν το παραμικρό περιθώριο να τους μπερδέψεις με οτιδήποτε άλλο. Περιττεύει ίσως να αναφερθεί ότι όλα αυτά γίνονταν με την ανοχή της αστυνομίας και χωρίς την παραμικρή αντίδραση από την πλευρά των καθηγητών ή του διευθυντή του σχολείου. Αντίστοιχες σκηνές διαδραματίστηκαν και στο ΕΠΑΛ Ευόσμου. Διόλου τυχαίο ότι και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για εργατικές γειτονιές στην υποβαθμισμένη δυτική πλευρά της πόλης, με μεγάλη ανεργία και φτώχεια, με υψηλά εκλογικά ποσοστά ΧΑ, με πυρήνες ακροδεξιών ομάδων.

Το αντιφασιστικό κίνημα αντέδρασε ακαριαία. Και ενωτικά. Η πλατεία Τερψιθέας γέμισε από αντιφασίστριες και αντιφασίστες και μια πορεία χιλιάδων κατηφόρισε από τις δυτικές συνοικίες προς το κέντρο της πόλης. Ακολούθησαν και άλλες συγκεντρώσεις και πορείες, τόσο στα δυτικά όσο και στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, καθώς και στην επέτειο του ενός χρόνου από την απόφαση καταδίκης της ηγεσίας της ΧΑ στο Εφετείο (7 Οκτώβρη 2020). Αριστερές οργανώσεις και κόμματα, αντιρατσιστικές συλλογικότητες, φοιτητικοί σύλλογοι, λοατκια+ συλλογικότητες, αυτοδιοικητικά σχήματα συνειδητοποίησαν την κρισιμότητα της στιγμής και πύκνωσαν με την παρουσία τους τις συγκεντρώσεις και πορείες.

Είναι, όμως, αυτό αρκετό; Είναι αρκετή από μόνη της η μαζικότητα των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων –όσο μεγάλη κι αν είναι- για να απομακρύνει τον φασιστικό κίνδυνο; Είναι απολύτως αναγκαία συνθήκη, πλην όμως όχι ικανή. Χρειαζόμαστε ασφαλώς να μην μένει καμία φασιστική επίθεση αναπάντητη. Χρειάζεται να επιβεβαιώνουμε με τον λόγο και το σώμα μας ότι δεν θα αφήσουμε σπιθαμή δημόσιου χώρου σε νοσταλγούς ρατσιστικών διαιρέσεων και ολοκαυτωμάτων. Απέναντι σε αυτό είναι πολύ κρίσιμο να αντιτάξουμε ένα αδιαπέραστο ενιαίο αντιφασιστικό μέτωπο στους δρόμους, στις γειτονιές και στα σχολεία μας.

Δεν αρκεί, όμως, η Αριστερά και τα κινήματα να «πιέζουν». Δεν είναι ο ρόλος τους να ασκούν πίεση. Είναι αυτοκτονική αυταπάτη ότι με τις μαζικές κινητοποιήσεις μας θα εξαναγκάσουμε το σύστημα να αναλάβει αυτό την καταστολή των νεοναζιστικών συμμοριών. Ο ρόλος της Αριστεράς είναι να κεντρικοποιεί τις διακυβεύσεις εκείνες που αποτελούν το λίπασμα στην εκκόλαψη των φασιστικών μορφωμάτων, που ενώνουν στις γραμμές τους νοικοκυραίους και εξαθλιωμένους λούμπεν.  

Να κάνει δική της μάχη όλα όσα ο φασισμός πολεμά λυσσασμένα: να καλωσορίσει τους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, ακριβώς γιατί είναι τα δικά της ταξικά αδέλφια και να απαιτήσει τη δυνατότητα μετακίνησης ή ένταξης για όσους/ες το επιθυμούν.

Να ανοίξει πολύ επιτακτικά το ζήτημα των επαναπροωθήσεων, των χιλιάδων εξαφανισμένων ασυνόδευτων προσφυγόπουλων.

Να μιλήσει ενάντια στους πανάκριβους εξοπλισμούς, να πάρει ανοιχτά θέση για την επιθετικότητα της ελληνικής αστικής τάξης.

Να σταθεί αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό κάθε ευάλωτου πλάσματος. Να παλέψει για την ενότητα των καταπιεσμένων ανθρώπων.

Να κάνει δική της μάχη τα αιτήματα των φοιτητών, των εργατικών σωματείων.

Να διαλύσει το περιβάλλον μισανθρωπιάς, ανορθολογισμού, ρατσισμού, εθνικισμού, ομο/τρανσφοβίας και σεξισμού, μέσα στο οποίο οι φασίστες κολυμπούν σαν το ψάρι στο νερό.

Μέσα από αυτές τις μάχες θα σφυρηλατηθεί και στον αγώνα που πρέπει να δώσει ενάντια και στον φασισμό. Παλεύοντας ανυποχώρητα όλα τα αιχμηρά ζητήματα μέχρι τέλους.

• Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στην εφημερίδα Η ΚΟΚΚΙΝΗ, φύλλο 13ο, Οκτώβρης 2021, που κυκλοφορεί.