Συνέντευξη της εφημερίδας «Η Κόκκινη» με δύο εργαζόμενους στον χώρο του προσφυγικού

Εργάζεστε σε δομή με ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες; Θα θέλατε να περιγράψετε πώς είναι η ζωή μέσα στη δομή, ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;

Α.Κ. Εργάζομαι σε Ασφαλή Ζώνη (Safe Zone) για ασυνόδευτους ανήλικους πρόσφυγες, οπότε η δουλειά μου αφορά μόνο ανηλίκους.

Καταρχήν, να εξηγήσουμε τι ακριβώς είναι οι Ασφαλείς Ζώνες. Πρόκειται για χώρους φιλοξενίας ανηλίκων, οι οποίοι/ες/α εισήλθαν στη χώρα χωρίς την οικογένειά τους ή κάποιον κηδεμόνα και εντοπίστηκαν από τις αρχές. Δημιουργήθηκαν το 2016 ως ξεχωριστοί χώροι μέσα σε ήδη υπάρχουσες ανοιχτές δομές φιλοξενίας προσφύγων (camp), για να εξυπηρετήσουν έκτακτες ανάγκες και ως μια προσωρινή λύση.

Στην ουσία η σκέψη ήταν να λειτουργήσουν ως ένας τρόπος ώστε να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να φύγουν από τις δομές γενικού πληθυσμού, στις οποίες δεν λάμβαναν κανενός είδους προστασία και έρχονταν αντιμέτωπα καθημερινά με επικίνδυνες καταστάσεις. Και παράλληλα να μην παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε προστατευτική φύλαξη μέσα στα αστυνομικά τμήματα, μέτρο το οποίο χρησιμοποιήθηκε υπέρ το δέον και για περιόδους πολύ μεγαλύτερες από αυτές που προβλέπει ο νόμος. Με τα ευκόλως εννοούμενα αποτελέσματα στην ψυχική και σωματική υγεία αυτών των παιδιών.

Οι Ασφαλείς Ζώνες δημιουργήθηκαν ώστε να υπάρχει 24ωρη παρουσία του προσωπικού για τη φύλαξη και τη φροντίδα των ανηλίκων. Έχει προβλεφθεί να προσφέρουν τροφή, στέγη, ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες, νομική υποστήριξη, υγειονομική περίθαλψη, εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Έχουν χωρητικότητα για 30 παιδιά (5 ανά δωματιο) και η διάρκεια διαμονής σε αυτές έχει οριστεί ως μέγιστο για 3 μήνες, μέχρι να βρεθεί θέση για να τοποθετηθεί ο ανήλικος σε Ξενώνα ή Διαμερίσματα Ημιαυτόνομης Διαβίωσης.

Αυτή φυσικά είναι μια εξιδανικευμένη εικόνα, καθώς πολύ λίγα πράγματα λειτουργούν όπως έχουν προβλεφθεί.
Καταρχήν ακόμη και αυτοί οι χώροι δεν επαρκούν για να καλύψουν τη διαμονή των καταγεγραμμένων ανηλίκων, με αποτέλεσμα να παραμένουν εγκλωβισμένοι στις συνθήκες που περιγράψαμε παραπάνω. Αυτό, σε συνδυασμό με το μακρύ ταξίδι που έκαναν για να φτάσουν στην Ελλάδα και στο οποίο οι περισσότεροι βίωσαν πείνα, βία, κακοποίηση, εκμετάλλευση κλπ, έχει επίδραση στη συμπεριφορά και στις σχέσεις τους με τους άλλους. Έτσι, όταν έρχονται σε μια ανοιχτή δομή σαν αυτή η οποία αποτελείται από παιδιά διαφόρων εθνικοτήτων, με διαφορετικές αλλά εξίσου οδυνηρές εμπειρίες, η συμβίωση και η προσαρμογή είναι δύσκολη.

Όσο πιο δύσκολη είναι η καθημερινότητά τους, τόσο πιο επιρρεπείς είναι στη χρήση ουσιών, στους καυγάδες, τους αυτοτραματισμους και την πιθανότητα να γίνουν θύματα εκμετάλλευσης από ενήλικα άτομα που διαμένουν στα καμπ. Και δυστυχώς όλα αυτά αποτελούν μια καθημερινή συνθήκη για πολλά Safe Zone.

Τα παιδιά αυτά έρχονται καθημερινά αντιμέτωπα με διαρκείς ματαιώσεις. Η διαδικασία καταγραφής του αιτήματος για άσυλο, ποσο μάλλον η έκδοση της απόφασης καθυστερεί πολύ χρονικά. Τις περισσότερες φορές η απόφαση είναι απορριπτική. Αυτό τούς αφήνει χωρίς ουσιαστικές επιλογές. Δεν μπορούν να αποκτήσουν νομιμοποιητικά έγγραφα, δεν μπορούν να εργαστούν για να στείλουν χρήματα στις οικογένειές τους που έχουν ανάγκη. Και μόλις ενηλικιωθούν, έρχονται αντιμέτωποι με την απέλαση. Οπότε στην πραγματικότητα ο μόνος δρόμος που τους απομένει είναι η «παρανομία». Ζουν μεσ’ την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον τους.

Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο στη λειτουργία των Ασφαλών Ζωνών είναι και η διάρκεια διαμονής των ανηλίκων σε αυτές. Ενώ λοιπόν έχουν οριστεί ως μέγιστη διάρκεια οι 3 μήνες, στην πράξη αυτό δεν εφαρμόζεται. Είχαμε παιδιά που έμειναν μέχρι και 1 χρόνο στην Ασφαλή Ζώνη μέχρι να μεταφερθούν σε άλλες δομες και η πλειοψηφία τους ξεπέρασε τους 8 μήνες. Αυτοί οι χώροι δεν είναι κατάλληλοι για μόνιμη διαμονή, καθώς βρίσκονται μακριά από τον αστικό ιστό και κρατούν τους ανήλικους απομονωμένους, χωρίς ευκαιρίες κοινωνικοποίησης και ενσωμάτωσης στο νέο περιβάλλον. Χωρίς ιδιαίτερες δυνατότητες για εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες.

Επίσης, ένα σημαντικό πρόβλημα αποτελεί και η χρηματοδότηση (budget), η οποία διατίθεται για τη λειτουργία αυτών των δομών, καθώς η επιλογή της ΜΚΟ που θα διαχειριστεί την κάθε δομή, γίνεται με βάση οικονομικά κριτήρια μειωμένου κόστους. Αυτό έχει αντίκτυπο τόσο στην ποιότητα του φαγητού που παρέχεται, στη διανομή του απαραίτητου ρουχισμού και την κάλυψη άλλων αναγκών των παιδιών, όσο και στον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση δραστηριοτήτων.

Αυτό μπορεί να ακούγεται ως κάτι αμελητέο ή αναμενόμενο δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί, αλλά έχει ευρύτερες και σοβαρότερες επιδράσεις απ’ ό,τι φαίνεται. Οι ανήλικοι οδηγούνται σε παραίτηση και σε έλλειψη ενδιαφέροντος ακόμη και για τις καθημερινές ασχολίες, καθώς επικρατεί μια ρουτίνα χωρίς διεξόδους χαράς ή εκτόνωσης.

Μπορεί κάποιος να κατανοήσει καλύτερα τη ζωή αυτών των παιδιών αλλά και την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στον χώρο του προσφυγικού, αν αναλογιστεί ότι, παρά τα όσα αναφέρθηκαν, που φυσικά αποτελούν μια σταγόνα των όσων συμβαίνουν, οι Ασφαλείς Ζώνες αποτελούν ίσως τις δομές που προσφέρουν τις περισσότερες υπηρεσίες σε αυτά τα παιδιά. Δεν θεωρείται παντού δεδομένη η δωρεάν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και σίγουρα πουθενά αλλού δεν παρέχεται 24ωρη φύλαξη και φροντίδα.

Και ακριβώς λόγω αυτών των υπηρεσιών ενημερωθήκαμε πριν λίγες μέρες για την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει όλες τις Ασφαλείς Ζώνες μέχρι το τέλος της χρονιάς. Θεωρούν ότι είναι πολύ κοστοβόρες για να συνεχίσουν τη λειτουργία τους, κι έτσι τα παιδιά θα μεταφερθούν σε άλλες δομές. Δικαίως αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πώς θα βρεθούν οι κενές θέσεις σε ξενώνες και διαμερίσματα, καθώς ο αριθμός τους είναι περιορισμένος; Και εφόσον υπάρχουν, γιατί δεν είχαν τοποθετηθεί εκεί ως τώρα αυτά τα παιδιά, παρά έμεναν ξεχασμένα για μήνες στις Ασφαλείς Ζώνες;

Σ.Π. Εγώ δουλεύω στο κομμάτι της παιδικής προστασίας σε Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας Αιτούντων Άσυλο. Οπότε η ενασχόλησή μου είναι παιδιά συνοδευόμενα από τις οικογένειές τους, αλλά και ασυνόδευτοι ανήλικοι. Καθώς δεν είμαστε δομή φιλοξενίας UAMs’ (Unaccompanied Minors), σε εμάς τα παιδιά αυτά διαμένουν για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να τοποθετηθούν σε έναν ξενώνα για ασυνόδευτα. Δυστυχώς η ζωή τους μέσα σε αυτές τις Δομές είναι δύσκολη, καθώς αναγκαστικά στεγάζονται προς το παρόν μαζί με ενήλικα άτομα, γεγονός που τους θέτει σε κίνδυνο (κακοποίησης, εκμετάλλευσης κλπ.).

Επειδή παραμένουν προσωρινά (βέβαια η προσωρινότητα αυτή μπορεί να διαρκέσει από 1-2 βδομάδες μέχρι και μήνες), δεν εγγράφονται στα σχολεία της περιοχής, παρά μόνο όταν μεταφερθούν στην κατάλληλη Δομή.
Αλλά αυτό είναι το λιγότερο που έχουν να αντιμετωπίσουν. Καθώς δεν λαμβάνουν χρηματικό βοήθημα όσο βρίσκονται σε αυτή την προσωρινή συνθήκη, δεν έχουν τρόπο επιβίωσης. Ζώντας σε ένα καμπ ως αναγνωρισμένος πρόσφυγας (έχει πάρει δηλαδή την απόφαση ασύλου), του κόβεται το επίδομα (cash), δεν έχει πρόσβαση σε τροφή και είδη υγιεινής, αλλά ούτε και προοπτική για εύρεση εργασίας. Όσοι ψάχνουν δουλειά για να φύγουν από το καμπ βρίσκονται αντιμέτωποι με την άρνηση των εργοδοτών να τους προσλάβουν, αλλά και την αδυναμία να βρουν κάποιον να τους ενοικιάσει κάποιο διαμέρισμα. Οπότε παραμένοντας στο καμπ θα κάνουν πολλά για να επιβιώσουν.

Πώς τα αντιμετωπίζει το ελληνικό κράτος εν γένει, αλλά και η συγκεκριμένη διοίκηση της δομής; Τι συνέβη κατά τη διάρκεια της πανδημίας; (υγειονομικά ή σε σχέση με την εκπαίδευσή τους)

Α.Κ. Η συνθήκη της πανδημίας ήρθε να μεγεθύνει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Η απομόνωση και ο αποκλεισμός αυτών των παιδιών ήταν απερίγραπτη. Σκεφτείτε ότι κατά τη διάρκεια της πανδημίας και του lock down ανέβηκαν κατακόρυφα τα ποσοστά ψυχικών διαταραχών (κατάθλιψη, άγχος κλπ.) στον ντόπιο πληθυσμό της χώρας μας, που χωρίς φυσικά να θεωρείται επαρκές, είχε έστω τη δυνατότητα να βγει εκτός σπιτιού για ψώνια, δουλειά ή σωματική άσκηση. Αν τώρα αναλογιστούμε ότι οι ανήλικοι στις Ασφαλείς Ζώνες απαγορευόταν εντελώς να βγουν έξω από τον χώρο του καμπ και οι περισσότεροι περνούσαν τη μέρα τους μέσα στα δωμάτιά τους (17τμ το καθένα) μαζί με άλλα 5 άτομα, καταλαβαίνουμε πόσο πολύ επηρεάστηκε η ψυχική και σωματική τους υγεία.

Κατά τη διάρκεια του lock down και με πρόσχημα την πανδημία, εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση μια απίστευτα επιθετική πολιτική εναντίων των προσφύγων, που είχε ως στόχο την πλήρη απομόνωσή τους. Οι ανήλικοι στις Ασφαλείς Ζώνες, αλλά και όλα τα παιδιά που διέμεναν σε καμπ είχαν αποκλειστεί από την εκπαίδευση. Τους είχε απαγορευθεί η παρακολούθηση των μαθημάτων στο σχολείο, ακόμη και όταν οι σχολικές αίθουσες ήταν ανοιχτές και η διδασκαλία γινόταν κανονικά για όλους τους άλλους μαθητές/μαθήτριες. Αλλά και όταν τα μαθήματα γίνονταν μέσω τηλεκπαίδευσης, τα παιδιά πάλι δεν είχαν τη δυνατότητα να συμμετέχουν. Είτε λόγω της έλλειψης υπολογιστών είτε λόγων προβλημάτων στη συνδεσιμότητα ή τις δυσκολίες κατανόησης της γλώσσας. Επίσης, εξαιτίας της Υπουργικής Απόφασης που απαγόρευε την έξοδο των προσφύγων από τα καμπ για οποιοδήποτε λόγο εκτός από την προμήθεια φαγητού, δεν μπορούσαν να βγουν ούτε για περπάτημα. Ακόμη και η σωματική άσκηση απαγορευόταν γι’ αυτούς.

Εξυπακούεται ότι οι έλεγχοι της αστυνομίας στόχευαν κυρίως τους μετανάστες και μοίραζαν πρόστιμα αδιακρίτως και πολλές φορές χωρίς λόγο. Έχουν δώσει πρόστιμο σε παιδιά από τη δομή μας, παρόλο που είχαν σωστό μήνυμα μετακίνησης και φορούσαν κανονικά τις μάσκες τους. Γενικά η συμπεριφορά της αστυνομίας ήταν ανεξέλεγκτη. Οδηγούσαν συνεχώς μετανάστες στο τμήμα για εξακρίβωση στοιχείων, ακόμη και συναδέλφους μας διερμηνείς που διαθέτουν όλα τα νομιμοποιητικά έγγραφα καθώς πήγαιναν στη δουλειά τους. Οι μετανάστες ήταν πολύ φοβισμένοι κατά την περίοδο του lock down. Ακόμη και αυτοί που ήταν αναγνωρισμένοι πρόσφυγες και διέμεναν νόμιμα στη χώρα, καθώς υπήρχαν πολλές πληροφορίες ότι η αστυνομία μάζευε και απέλαυνε κόσμο αδιακρίτως.

Σ.Π. Το Υπουργείο και το κράτος εν γένει δεν ασχολείται ιδιαίτερα. Η Ειδική Γραμματεία Προστασίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων είναι το μόνο τμήμα που πραγματικά λειτουργεί προστατευτικά προς αυτά τα παιδιά και αυτό το κλείνουν. Ανακοίνωσαν χθες 13/10/2021 πως συζητιέται να μεταφερθεί το τμήμα αυτό στο Υπουργείο Μετανάστευσης κάτω από την Υφυπουργό Σοφία Βούλτεψη, κάτι που θεωρώ πως θα είναι καταστροφικό. Επίσης ανακοινώθηκε πριν λίγες μέρες ότι κλείνουν όλα τα Safe Zones, τις Ασφαλείς Ζώνες ασυνόδευτων ανηλίκων μέσα στα καμπς γενικού πληθυσμού. Ως αποτέλεσμα όλα τα παιδιά θα μεταφερθούν σε μόνιμους ξενώνες, που ειλικρινά κανείς μας δεν έχει δει, μιας και οι ήδη υπάρχοντες ξενώνες είναι υπερπλήρεις.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η καταστολή, η αυθαιρεσία και η ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στους πρόσφυγες συνολικά είχαν την τιμητική τους. Μόνο στο Νομό που ανήκει το δικό μας καμπ, το 90% των προστίμων που κόπηκαν ήταν σε πρόσφυγες. Και αυτό, διότι δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν στα ελληνικά.
Μου έτυχε πολλές φορές να μην έχουν γράψει σωστά το όνομά τους ή να μην έχουν βάλει κενό στο μήνυμα με αποτέλεσμα να τους σταλεί πίσω μήνυμα απόρριψης μετακίνησης, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να το διαβάσουν μετακινούνταν με αυτό και η αστυνομία κάθε φορά τους τιμωρούσε για αυτό.

Σχετικά με την υγειονομική διαχείριση των καμπ, εκεί είναι που η κυβέρνηση έδειξε όλο το μεγαλείο της. Όταν όλα τα παιδιά πήγαιναν ακόμη στο σχολείο (πριν κλείσουν), τα παιδιά των καμπς δεν μπορούσαν να πάνε. Οι διοικητές των καμπ εκμεταλλεύονταν ένα ΦΕΚ που δεν άφηνε τους πρόσφυγες των Δομών να μετακινούνται και έτσι αποφάσιζαν την αυθαίρετη στέρηση της εκπαίδευσης σε όλα τα παιδιά. Υπήρχαν καμπ στην Ελλάδα, στα οποία -λόγω καλής διοίκησης- τα παιδιά είχαν πρόσβαση στα σχολεία. Και άλλα (τα περισσότερα), που δεν είχαν. Τα ασυνόδευτα ανήλικα ήταν σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο, καθώς βρίσκονται εντελώς μόνα τους στη χώρα χωρίς κανένα υποστηρικτικό δίκτυο.

Είναι πολλά τα περιστατικά που γνωρίζω, στα οποία η αστυνομία σταματούσε τα παιδιά και όταν δεν είχαν τα απαραίτητα έγγραφα κατέληγαν σε αστυνομικά τμήματα υπερπλήρη, στοιβαγμένα και ενώ οι οδηγίες μάς απαγόρευαν να συνωστιζόμαστε.

Γενικά, η αντιμετώπιση των Αρχών, οι καινούργιες διατάξεις για τα προσφυγόπουλα που άλλαζαν κάθε βδομάδα, έδειχναν τον προσανατολισμό της κυβέρνησης.

Ποια είναι η στάση των κατοίκων της περιοχής;

Α.Κ. Η στάση των κατοίκων της περιοχής, στην οποία βρίσκεται το κάμπ όπου εργάζομαι, δεν νομίζω ότι διαφέρει από τη γενικότερη στάση του ντόπιου πληθυσμού απέναντι στους μετανάστες, είτε είναι ενήλικοι είτε ανήλικοι. Δυστυχώς ζούμε σε μια βαθιά ρατσιστική και συντηρητική κοινωνία, στην οποία οτιδήποτε διαφορετικό προσλαμβάνεται ως απειλή. Τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό στην καθημερινή τους ζωή, από τους καθηγητές και τους μαθητές στο σχολείο, μέχρι όταν κάνουν τα ψώνια ή τη βόλτα τους. Φυσικά υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων που στέκονται αλληλέγγυοι, προσπαθούν να προσφέρουν όπως και ό,τι μπορούν, τους εντάσσουν στις παρέες τους και τους βοηθούν να κοινωνικοποιηθούν. Αυτές οι συμπεριφορές, ακόμη κι αν δεν είναι η πλειοψηφία, είναι πολύ σημαντικές. Έστω κι αν κάποιες φορές μοιάζουν ως οι εξαιρεσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Σ.Π. Οι κάτοικοι δυστυχώς δεν είναι και οι πιο φιλικοί. Στον συγκεκριμένο δήμο όπου εργάζομαι, τα ποσοστά ψήφων σε δεξιά και ακροδεξιά κόμματα στις εκλογές είναι υψηλά, οπότε -όπως καταλαβαίνετε- η ένταξη των παιδιών στην τοπική κοινωνία δεν είναι εύκολη. Ούτε είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτα. Μάλιστα οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων έχουν στείλει επιστολές στον Δήμο με διάφορα «επιχειρήματα» κάθε φορά, προκειμένου να μην επιτρέψει στα παιδιά του καμπ την εκπαίδευση στα σχολεία «τους». Και αυτό είναι επικίνδυνο. Ειδικά όταν τα ντόπια παιδιά αρχίζουν να είναι επιθετικά στα προσφυγόπουλα της τάξης τους λόγω αυτών που ακούνε στο σπίτι. Αφήστε το, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν πουθενά να βρουν ειρήνη.

Υπάρχουν ασυνόδευτα παιδιά που καταλήγουν σε επαναπροώθηση; Τι συμβαίνει με αυτά τα πλάσματα, όταν διωχτούν από την Ελλάδα; Πού πηγαίνουν; Πώς επιβιώνουν;

Α.Κ. Για το αν υπήρξαν ή υπάρχουν επαναπροωθησεις ανηλίκων οι απόψεις διίστανται. Φυσικά θα ήταν αφελές, αν όχι στρουθοκαμηλισμός, να πούμε κατηγορηματικά όχι. Κάτι που κάνει η κυβέρνηση επιμένοντας να διαψεύδει ότι έχουν γίνει οποιουδήποτε είδους επαναπροωθήσεις, αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις μαρτυρίες ή τις πληροφορίες που υπάρχουν για το αντίθετο.

Σ.Π. Αυτή είναι μια ερώτηση, στην οποία αναλόγως ποιον/α θα ρωτήσεις κάθε φορά, θα πάρεις και διαφορετική απάντηση. Η κυβέρνηση αρνείται την επαναπροώθηση οποιουδήποτε πρόσφυγα. Αλλά εμείς βλέπουμε παιδιά και οικογένειες να εξαφανίζονται. Πέρυσι εξαφανίστηκε από το καμπ, στο οποίο δουλεύω, μία μητέρα με τα δυο παιδιά της και επικοινώνησε μαζί μου από την Τουρκία. Συνάδελφοί μου σε ξενώνες ασυνόδευτων έχουν εξιστορήσει πολλές φορές ιστορίες που η αστυνομία πιάνει ένα παιδί στο κέντρο της πόλης, το προσαγάγει και μεσ’ τη νύχτα το πετάει σε μια κλούβα και το παρατάνε στην Τουρκία, στο δάσος κοντά στον Έβρο. Αυτά τα παιδιά πολλές φορές επικοινωνούν με τα πρόσωπα αναφοράς τους στους ξενώνες, αλλά δυστυχώς είναι σχεδόν αδύνατο να γυρίσουν πίσω διακρατικά, γιατί τότε η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να παραδεχθεί πως έχει διαπραχθεί κάποια παράνομη ενέργεια από τις Αρχές. Και η έκθεση φυσικά θα ήταν μεγάλη. Το τι συμβαίνει στα παιδιά αυτά στην Τουρκία είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω. Εάν είναι τυχερά, θα καταλήξουν σε καμπ για UAMs’, όπου υπάρχουν οργανώσεις παιδικής προστασίας. Εάν τώρα είναι άτυχα, μπορεί το κράτος να μην τους δεχθεί ως ανηλίκους και να τους βάλει στα τεράστια και υπερπλήρη καμπ, που όλοι ξέρουμε, και τα οποία είναι χειρότερα από την παλιά Μόρια. Υπάρχει ακόμη η περίπτωση να μην τους δεχθεί στη χώρα και να τους επαναπροωθήσει στο Ιράν, στη Συρία κοκ.

Πώς μπορεί να συμπαραταχτεί και να βοηθήσει ο αλληλέγγυος κόσμος και το κίνημα στα ασυνόδευτα παιδιά στις δομές και τα στρατόπεδα;

Α.Κ. Οι δράσεις των κινημάτων αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες ήταν εξαρχής πολύ σημαντικές και συνεισέφεραν τόσο στη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσής τους, όσο και στην πληροφόρηση του κοινού για τα όσα διαδραματίζονται πίσω από τους φράχτες. Αυτή τη στιγμή, διακυβεύεται η επιβίωση αυτών των ανθρώπων από την αλληλεγγύη των κινημάτων. Με την κυβέρνηση που τους κόβει τη χρηματική ενίσχυση και τη διανομή φαγητού και πετάει οικογένειες έξω από τα καμπ, κλείνει τις Ασφαλείς Ζώνες και στοχεύει να δημιουργήσει καμπ-φυλακές, επαφίεται στην αντίδραση του κόσμου προκειμένου να μπει τέλος στην επίθεση που δέχονται οι πρόσφυγες.

Όπως συμβαίνει με όλες τις αντιδραστικές πολιτικές που προσπαθεί να εφαρμόσει το κράτος και με την αυταρχικότητα που τις επιβάλλει, μόνο ένα δυνατό και ανυποχώρητο κίνημα αντίστασης μπορεί να αντιπαραταχθεί και να νικήσει.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να προσθέσετε;

Σ.Π. Πιστεύω ότι αξίζει να συζητηθεί το γεγονός ότι το Υπουργείο, με την απόφαση να αναλάβει το πρόγραμμα cash, κατέληξε από 1/10/2021 να κόψει το φαγητό σε όλους τους αναγνωρισμένους πρόσφυγες, σε αυτούς δηλαδή που έχουν τελειώσει με τη διαδικασία της συνέντευξης ασύλου και έχουν λάβει θετική απόφαση από την Υπηρεσία Ασύλου.
Το ότι η πλειοψηφία των κατοίκων στις Δομές της χώρας εδώ και 15 μέρες είναι κυριολεκτικά νηστικοί, προκαλεί μια σειρά προβλημάτων. Παιδιά να πηγαίνουν νηστικά στο σχολείο, να ζαλίζονται και να λιποθυμούν. Γυναίκες επιζήσασες κακοποίησης να μένουν σε βίαιες σχέσεις, γιατί δεν έχουν τρόπο να συντηρήσουν την εαυτή τους ή τα παιδιά τους. Έγκυες γυναίκες να βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή και την υγεία τους, αλλά και των μωρών τους, γιατί υποσιτίζονται. Εγκληματικές ενέργειες να αυξάνονται και μέσα στο καμπ και στην τοπική κοινωνία.
Οι ίδιοι που τους εξαναγκάζουν σε παράνομες ενέργειες για να επιβιώσουν αυτοί και τα παιδιά τους, οι ίδιοι θα τους κατηγορήσουν μετά ότι παρανομούν λόγω «κουλτούρας», «νοοτροπίας» και πολλά άλλα, που κατά καιρούς ακούμε.
Σε αυτή τη συγκυρία, τώρα περισσότερο από ποτέ, οι πρόσφυγες χρειάζονται την αλληλεγγύη μας, γιατί είναι κυριολεκτικά παρατημένοι και αβοήθητοι. Από τις κουζίνες αλληλεγγύης μέχρι τη συλλογή ξηράς τροφής και τη διανομή της στα καμπ, κινήσεις ανιδιοτέλειας και αλληλεγγύης είναι αυτό που χρειάζεται το προσφυγικό τώρα.

Απέναντι σε ένα κράτος που τιμωρεί τους ανθρώπους που μπήκαν στη χώρα μας και ζήτησαν Διεθνή Προστασία, να βροντοφωνάξουμε «καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες».

*Η παραπάνω συνέντευξη είναι δημοσιευμένη στην εφημερίδα Η ΚΟΚΚΙΝΗ, φύλλο 13ο, Οκτώβρης 2021, που κυκλοφορεί.