Γράφει η Αγγελική Αυλίδου

Ο Άγιος Ευστράτιος. Τόπος μνήμης // «Ο δικός μου παππούς Δημήτρης Αυλίδης»

Ο παππούς, με το σηματάκι της ειρήνης, το καρφιτσωμένο προσεκτικά κάτω από το αριστερό του πέτο. Μας έκλεινε το μάτι συνθηματικά και ανασήκωνε το πέτο του σακακιού του. Έτσι επικοινωνούσαμε, με μηνύματα ειρήνης.Τα σηματάκια της ειρήνης κρυμμένα σε μεταλλικό κουτί μέσα στο συρταράκι του ζυγού ακριβείας. Έχει μεγάλο ειδικό βάρος η ειρήνη, αν την μπερδέψεις με τα σταθμά του ζυγού ακριβείας. Χρειάζεται χρόνια θεραπείας η ειρήνη για να μπορέσεις να την ανεβάσεις στο ύψος της πραγματικότητάς σου. Με τα μικρά μας δάχτυλα, όταν διπλώναμε σκονάκια επάνω στον πάγκο του φαρμακείου, πασπαλίζαμε μέσα χρυσόσκονη ειρήνης.Ο παππούς μάς συμπαραστεκόταν με το βλέμμα και το κρυμμένο σηματάκι της ειρήνης, το καρφιτσωμένο στο μέρος της καρδιάς. Είναι αυτό το βλέμμα συμπαράστασης που θα μ’ ακολουθούσε χρόνια μετά, όταν θα θεράπευα την επικοινωνία με τον άλλο. Είναι γιατί βλέμματα αγάπης με πορφύρωσαν.

*Στη φωτογραφία ο παππούς μου Δημήτρης Αυλίδης, εξόριστος στον Άη Στράτη. 3ος από δεξιά όρθιος, ο γηραιότερος. Δίπλα του ο Κώστας Γαβριηλίδης, ο Μάνος Κατράκης, ο Στέφανος Σαράφης και άλλοι εξόριστοι. Στην εξορία, ως φαρμακοποιός, ήταν υπεύθυνος για το φαρμακείο των εξόριστων. Παράλληλα μάθαινε γαλλικά στους συντρόφους του σε οργανωμένα μαθήματα. Είχε εξοριστεί και στη Μακρόνησο. Από την εξορία έφυγε λόγω ορίου ηλικίας. Όταν επέστρεψε στον τόπο του, το Αιγίνιο, οι συμπατριώτες του ενήργησαν για να γυρίσει ξανά στην εξορία, όπου έμεινε άλλον έναν χρόνο. Οι συνεξόριστοί του τον αποκαλούσαν ‘παππού’. Υπήρξε πρόεδρος της επιτροπής αποκατάστασης προσφύγων από το Καβακλί της Αν. Ρωμυλίας. Εκλεγμένος πρόεδρος της κοινότητας Αιγινίου και, λίγο πριν από τον θάνατό του, εκλεγμένος δήμαρχος το 1964.

Το κείμενο αυτό το αναρτώ για την αποκατάσταση της μνήμης. Ο παππούς μου, ένας άνθρωπος που πρόσφερε διαρκώς τον εαυτό του για το κοινό καλό, καταδιώχτηκε από τους προγόνους αυτών που εξακολουθούν να μας διχάζουν σήμερα. Η πολιτική υποκρισία δεν μπορεί να θαμπώσει τη μνήμη όλων αυτών που αγωνίστηκαν για κοινωνική δικαιοσύνη.

*Το κείμενο είναι από τον προσωπικό fb λογαριασμό της Αγγελικής Αυλίδου και το αναδημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα της «Κόκκινης» με την άδειά της.