«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο,

είναι οι φτωχοί που πηγαίνουν να πεθάνουν» // Ζ.Π. Σαρτρ

Μια ανοιχτή πολεμική σύγκρουση είναι πιθανό να ξεσπάσει άμεσα στην Ουκρανία. Η αναμέτρηση αυτή, εφόσον πραγματοποιηθεί, θα είναι μια ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση, άδικη και από τις δύο πλευρές. Και θα φέρει την καταστροφή για τους/τις εργαζόμενους/ες όλων των εμπλεκόμενων χωρών.

Χρειάζεται αντιπολεμικός ξεσηκωμός της εργατικής τάξης και της νεολαίας -τόσο στη Ρωσία και την Ουκρανία όσο και στις χώρες του ΝΑΤΟ, που στοιχίζονται με την Ουκρανία επιχειρώντας να περικυκλώσουν τη Ρωσία- ενάντια στην κλιμάκωση των συγκρούσεων.

Ειδικά στη χώρα μας, είναι απαραίτητο να οργανωθούν από τις οργανώσεις της Αριστεράς, το συντομότερο, μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια σε κάθε ελληνική συμμετοχή, έμμεση ή άμεση, στην αντιπαράθεση στην Ουκρανία και σε κάθε διευκόλυνση προς το ΝΑΤΟ και τη στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ. Είναι απόλυτα αναγκαίο να γιγαντωθεί ένα κίνημα για διώξιμο των βάσεων των ΗΠΑ και έξοδο από τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ.

Στην Ελλάδα, στον κόσμο της Αριστεράς υπάρχει η πικρή γεύση της ντροπιαστικής κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ, που στήριξε απόλυτα και σε κάθε περίπτωση το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ και που οδήγησε την Ελλάδα να εξελιχθεί σε στρατηγικό εταίρο του Ισραήλ. Η εμπειρία αυτή έχει συμβάλλει καθοριστικά στην απογοήτευση πάρα πολλών απέναντι σε κάθε οργανωμένη αριστερή συλλογικότητα. Ευτυχώς, όμως, δεν έχει ακόμα επηρεάσει ιδεολογικά τον κόσμο μας υπέρ του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Δεν έχει μετακινήσει τον λαό της Αριστεράς στο να αποδέχεται και να υπερασπίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πρακτικές. Γι’ αυτό και ένα μαζικό κίνημα ενάντια στην όποια συμμετοχή της Ελλάδας στις τυχοδιωκτικές περιπέτειες των ΗΠΑ στη Μαύρη Θάλασσα μπορεί να αναπτυχθεί σχετικά εύκολα. Και να γίνει τεράστιο ποτάμι ενάντια στην παραμονή στο ΝΑΤΟ και στην παρουσία των αμερικάνικων βάσεων.

Όμως, σε κάποια κομμάτια του κινήματος και της οργανωμένης Αριστεράς στην Ελλάδα, υπάρχουν σοβαρές αυταπάτες για το στρατόπεδο της Ρωσίας και των αυτονομιστών που στηρίζονται στη ρωσική στρατιωτική μηχανή. Δυστυχώς, ούτε καν τα επαναλαμβανόμενα αντικομμουνιστικά κρεσέντα του Πούτιν, που χρεώνει στον Λένιν και στους μπολσεβίκους το «ουκρανικό πρόβλημα», αποτρέπουν αυτούς τους συντρόφους από το να αντιμετωπίζουν τη Ρωσία ως αντίπαλο δέος των ΗΠΑ. Είναι διαδεδομένη αυταπάτη μέσα στον λαό της Αριστεράς στην Ελλάδα πως «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Και πως η Ρωσία και «το ξανθό γένος» είναι κάποιου είδους σύμμαχοί μας απέναντι σε κάθε εχθρό.

Όμως, για ποιο λόγο είναι πρόβλημα αυτές οι αυταπάτες μέσα στο κίνημά μας; Έτσι και αλλιώς δεν παλεύουμε, όλες οι αριστερές συλλογικότητες μαζί, ενάντια στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ; Τι νόημα έχει, αυτή τη στιγμή, η αντιπαράθεση για το ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της Ρωσίας και αν αποτελεί και αυτή μια ιμπεριαλιστική δύναμη;

Αλλά κοντά στο νου και η γνώση. Δεν είναι περιττή πολυτέλεια για τα κινήματα η θεωρία και τα ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα. Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι ο σύμμαχός σου σε έναν αγώνα και τι να περιμένεις από αυτόν. Και η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι σύμμαχος, αλλά εχθρός των λαϊκών κινημάτων. Το απέδειξε πρόσφατα περίτρανα με την πρόθυμη στρατιωτική συμμετοχή της στη συντριβή της εργατικής εξέγερσης στο Καζακστάν. Και στη μόνιμη στήριξη του χασάπη της Συρίας Άσαντ, που παραμένει στη θέση του μόνο χάρη στην ολόπλευρη ρωσική αεροπορική κυριαρχία στους συριακούς αιθέρες.

Η ρωσική ηγεσία ούτε καν κρύβει τις προθέσεις της, τις ιμπεριαλιστικές της πρακτικές και τον απύθμενο αντικομμουνισμό της. Και είναι η απόλυτη ιδεολογική κατάπτωση των πιο ηττημένων κομματιών της ελληνικής Αριστεράς, η απογοήτευσή τους από το αν η εργατική τάξη μπορεί τελικά να ανατρέψει το σύστημα, που τα οδηγεί στο να προσπαθούν να αρπαχτούν από μια σκιά και να πέφτουν στην αγκαλιά κάθε πρώην σταλινίσκου γραφειοκράτη. Η δήθεν αντιιμπεριαλιστική Σοβιετική Ένωση έχει διαλυθεί εδώ και τριάντα χρόνια. Και όσο υπήρχε, ήταν ένας θηριώδης κρατικός καπιταλισμός και πραγματική φυλακή όλων των λαών της. Δεν έχει τίποτα θετικό να προσδοκά η Αριστερά από το ρωσικό κράτος, που κληρονόμησε όλη τη βαριά πολεμική πανοπλία της ΕΣΣΔ.

Και οι «λαϊκές δημοκρατίες» του Ντονιέσκ και του Λουγκάνσκ; Δεν αξίζουν να στηριχθούν απέναντι στα φασιστικά τάγματα θανάτου, που είναι οργανικά τμήματα του ουκρανικού στρατού;

Τα εγκλήματα των Ουκρανών ναζί, όπως στο μέγαρο των Συνδικάτων στην Οδησσό και αλλού, είναι φρικτά και χρειάζονται ανελέητο χτύπημα από το κίνημα στην Ουκρανία. Το ίδιο όπως και σε κάθε χώρα, όπου εμφανίζονται οργανωμένοι οι φασίστες.

Όμως η απάντηση στον φασισμό δεν μπορεί να είναι ο εθνικισμός. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να είναι ο μεγαλορώσικος εθνικισμός στην Ουκρανία, όπου εθνική καταπίεση των Ρώσων δεν υπήρξε ούτε σε μια στιγμή στην ιστορία της. Με το να αγκαλιάζουν κάποιοι αντιφασίστες τον μεγαλορωσικό εθνικισμό ως εχθρό του ουκρανικού ναζισμού, δεν διευρύνουν το αντιφασιστικό μέτωπο αλλά το περιορίζουν. Και στην πράξη βοηθούν τους Ουκρανούς ναζί να εμφανίζονται ως «μαχητές της ελευθερίας» κατά του εθνικού καταπιεστή του ουκρανικού λαού.

Η απόσχιση μιας εθνικής κοινότητας, που δεν καταπιέστηκε ποτέ, δεν είναι δυνατό να υποστηριχθεί από μια Αριστερά που δεν έχει χάσει εντελώς το μυαλό της και δεν έχει ξεχάσει την ιστορία της. Αλλιώς, θα σήμαινε πως κάθε εθνική ομάδα έχει ανά πάσα στιγμή το δικαίωμα να αποσχιστεί. Και έτσι οι Σέρβοι φασίστες στη Βοσνία και οι λευκοί ναζιστές στην Οράγγη της Νότιας Αφρικής έχουν κάθε δικαίωμα να σηκωθούν να φύγουν, παρόλο που υπήρξαν οι καταπιεστές του έθνους, από το οποίο επιχειρούν κατόπιν να αποχωριστούν.

Οι υποτιθέμενες λαϊκές δημοκρατίες του Ντονιέσκ και του Λουγκάνσκ υφίστανται ως οντότητες μόνο χάρη στην ολόπλευρη στήριξη του ρωσικού κράτους. Είναι, στην ουσία, παραρτήματά του. Και όπως ο ρώσικος κρατικός καπιταλισμός στη Ρωσία χρησιμοποιούσε το σφυροδρέπανο και τα αγάλματα του Λένιν ως σημαία ευκαιρίας για να κρύψει τα συμφέροντα της άρχουσας γραφειοκρατίας, το ίδιο και εδώ τα αριστερά σύμβολα των δύο «ανεξάρτητων οντοτήτων» είναι μόνο ένα φύλο συκής. Καμιά από τις αντιμαχόμενες πλευρές δεν έχει το δίκιο με το μέρος της. Η μόνη ελπίδα είναι στους εργατικούς και αντιπολεμικούς αγώνες. Ούτε στα όπλα του ΝΑΤΟ και των ουκρανών ναζιστών, ούτε στη ρώσικη στρατιωτική μηχανή.

• Χρειάζεται να παλέψουμε για μαζικό αντιπολεμικό ξεσηκωμό
• Έξω από το ΝΑΤΟ
• Έξω οι βάσεις των ΗΠΑ
• Καμιά «διευκόλυνση», καμιά συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές
• Η ελπίδα μόνο στην ανεξάρτητη αντιπολεμική δράση της εργατικής τάξης και της νεολαίας
• «Guerre aux châteaux, paix aux chaumières», Πόλεμος στα παλάτια, ειρήνη στις καλύβες

Η Σύνταξη της ΚΟΚΚΙΝΗΣ, 22 Φλεβάρη 2022