Δύο ποιήματα από την Ευαγγελία Αντωνακούδη

ΑΚΡΙΒΕΙΑ
Ακρίβυνε η ζωή!
Οι στόχοι ακρίβυναν,
σπάνιοι, δυσεύρετοι θησαυροί,
χάνονται μέσα σε σωρούς σκουπιδιών…
κι απ’ την άλλη
τα όνειρά μας παλιώνουν,
μέρα τη μέρα,
στιγμή τη στιγμή…
φτιασιδώνονται και βγαίνουν στους δρόμους,
μα δεν έχουν πέραση πια,
τα χέρια μας αδειανά,
τα πλάνα μας αδειανά
κι ο νους γεμάτος κενές προσδοκίες.
Περιμένουμε σαν τα έντομα
να μας ανάψουν μια λάμπα,
να μαζευτούμε γύρω της
για μιας νύχτας ζωή…
Ακρίβεια, δεν βγαίνει μάτια μου έτσι η ζωή!

10\6\21

******

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ
Δεν άλλαξε ο κόσμος τελικά!
Ίδιος θα μένει όπως πρόβλεψαν οι προφήτες,
οι μεγάλοι θύτες κι εμείς αιώνια δουλικά,
να μας ληστεύουνε με πείσμα οι αγύρτες!
Δεν άλλαξε ο κόσμος φυσικά,
ξοδιάρικα τα όνειρα, μια πλάνη!
κι οι μύστες με καινούρια υλικά
βοτάνια φτιάχνουνε βαθιά πληγή να γιάνει.
Δεν άλλαξε ο κόσμος τελικά
θύτες και θύματα γεννιούνται συνεχώς,
πάει καιρός που με φθαρμένα μυστικά
με αυταπάτες γέρνουμε σε ένα προσεχώς.
Δεν άλλαξε ο κόσμος, δε θ’ αλλάξει!
Δε θέλει, δεν πιστεύει, δε μπορεί,
χρόνο δεν έχει και για θαύματα να ψάξει
με φορτισμένα κινητά θα προχωρεί!

Ευαγγελία Αντωνακούδη:

Γεννημένη λίγες μέρες πριν το θάνατο του αγαπημένου μου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, κοντά στην πόλη που γεννήθηκε.
Άρχισα να παίζω με τις λέξεις, τους ήχους και τα χρώματά τους, από τα οκτώ μου. Έγραφα πάνω σε ό,τι χαρτί έβρισκα μπροστά μου, ακόμη και στο μπράτσο μου. Στην τρίτη Λυκείου είχα κιόλας μια πλούσια συλλογή ποιημάτων και μικρών τραγουδιών, ένα μικρό θησαυρό!
Είχα πια βρει τον αγαπημένο μου τόπο και τρόπο να επιβιώνω, τη μουσική και την ποίηση. Έμειναν και τα δυο από τότε τα πιο ισχυρά φίλτρα. Οι αγώνες, η μητρότητα, οι απώλειες, οι ανησυχίες, όλα μα όλα περνούν μέσα από αυτά τα φίλτρα.
Η εικοσάχρονη ενασχόληση με τα τοπικά πολιτιστικά κι αυτή μέσ’ από αυτό το φίλτρο λειτούργησε και εμπνεύστηκε. Αγαπημένοι συγγραφείς και ποιητές, συνθέτες και στιχουργοί είναι όλοι αυτοί οι τροφοδότες δημιουργοί που άγγιξαν, καθοδήγησαν την πένα της ψυχής μου, και την πυροδότησαν, συχνά δίχως έλεος.
Καταδικασμένη να αναπνέω μέσα απ’ την πένα μου δηλώνω. Κι αποφεύγω συνειδητά την αποφυλάκισή μου.