Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 14, Μάρτης 2022

«Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε»

// Αζίζ Νεσίν //

Ο πόλεμος είναι, άλλη μια φορά, η φριχτή πραγματικότητα κοντά μας. Και, όπως πάντα, στον πόλεμο χρειάζεσαι ακραία μέτρα για να τον διεξάγεις. Αλλά το ίδιο ισχύει και για να τον αποτρέψεις. Χρειάζεσαι καθαρό μυαλό, αμείωτο πάθος και διαβολεμένη ενέργεια. Και, πάνω από όλα, είναι απαραίτητο να στοιχηθείς με τον κόσμο, που επίσης πασχίζει να μην γίνει πόλεμος.

Διότι η παρακμή των ΗΠΑ και της Δύσης, θέτει εκ νέου στο τραπέζι το ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στα μεγάλα αφεντικά. Και αυτό σημαίνει αναπόφευκτα εντάσεις και πόλεμο. Και δυστυχία για τους από κάτω.

Στην Αριστερά και τα κινήματα, δεν γίνεται να πολιτευόμαστε ράθυμα. Όσο μικρές και αν είναι οι οργανωμένες μας δυνάμεις, με τον πόλεμο της Ουκρανίας στο κατώφλι, τα καθήκοντά μας γίνονται δυσανάλογα μεγάλα. Τώρα, πολύς εργαζόμενος κόσμος και νέοι άνθρωποι ξεβολεύονται και αναρωτιούνται για το τι πρέπει να κάνουν. Ψάχνουν ιδέες και προτάσεις δράσης. Και, τελικά, οργανωμένη στράτευση στον αντιπολεμικό αγώνα.

Το σύνθημα, λοιπόν, να κλείσουν οι αμερικάνικες βάσεις και να ξεκουμπιστεί το ΝΑΤΟ είναι όλο και λιγότερο σύνθημα γενικής προπαγάνδας και όλο και περισσότερο αίτημα επιβίωσης για το σήμερα. Το ίδιο και το σύνθημα «καμιά εμπλοκή της Ελλάδας και καμιά διευκόλυνση στους ιμπεριαλιστές σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο». Η μαζική δράση ενάντια στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει όχι να αυξηθεί απλώς, αλλά να γιγαντωθεί. Οι πολεμικοί τυχοδιωκτισμοί αποτρέπονται μονάχα, όταν από τις τεράστιες κινητοποιήσεις μπορέσουμε να κάνουμε το πέρασμα στη μαζική ανυπακοή. Έχουμε δρόμο ακόμα.

Για άλλη μια φορά, είναι ώρα για ιδεολογικό ξεκαθάρισμα. Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι ο σύμμαχός σου σε έναν αγώνα και τι να περιμένεις από αυτόν. Και η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι σύμμαχος, αλλά εχθρός των λαϊκών κινημάτων. Παρά τις αυταπάτες κάποιων μέσα στην Αριστερά στην Ελλάδα. Το απέδειξε πρόσφατα περίτρανα με την πρόθυμη στρατιωτική συμμετοχή της στη συντριβή της εργατικής εξέγερσης στο Καζακστάν. Και στη μόνιμη στήριξη του χασάπη της Συρίας Άσαντ. Σήμερα, το έγκλημα της Συρίας επαναλαμβάνεται στην Ουκρανία. Σε μια Ουκρανία, όπου βομβαρδίζεται κάθε σπίτι και κάθε σχολείο, προκειμένου να επικρατήσει ο στρατός του Πούτιν.

Η ρωσική ηγεσία ούτε καν κρύβει τις προθέσεις της, τις ιμπεριαλιστικές της πρακτικές και τον απύθμενο αντικομμουνισμό της. Δεν έχει τίποτα θετικό να προσδοκά η Αριστερά από το ρωσικό απολυταρχικό κράτος. Μόνο βία και κυνισμό.

Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πέσει η Αριστερά στο αντίθετο λάθος, να χαιρετίσει και να δικαιολογήσει την αποστολή όπλων στην ουκρανική κυβέρνηση και τους ναζί δολοφόνους του Τάγματος Αζόφ. Ο ουκρανικός στρατός είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Πριν 22 αιώνες, ο στρατηγός Αννίβας έστελνε πρώτα στη μάχη τους Γαλάτες συμμάχους του, για να σκοτωθούν ως τον τελευταίο από τους Ρωμαίους. Και μόνο μετά κατέβαζε τον καρχηδονιακό στρατό σε παράταξη μάχης. Οι Ουκρανοί είναι οι σύγχρονοι αναλώσιμοι Γαλάτες για τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι άδικος, άθλιος και ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές. Αυτό δεν επιτρέπεται ποτέ να το ξεχνά η Αριστερά.

Παρόλο που ο πόλεμος δεν έχει επεκταθεί ακόμα εδώ, έχει ήδη καταφθάσει η ακρίβεια που ισοπεδώνει το εργατικό εισόδημα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που δεν λυπάται ποτέ τα έξοδα για Ραφάλ, φρεγάτες, προσλήψεις αστυνομικών και επιδοτήσεις «επενδυτών», έχει καβούρια στην τσέπη, όταν πρόκειται για τα νοσοκομεία. Και το σκέφτεται ξανά και ξανά για να παραχωρήσει ένα συμβολικό έκτακτο επίδομα φτώχειας στους πιο αδύναμους.

Όμως, όχι μόνο η εκμετάλλευση, αλλά μαζί η βία και η φρίκη είναι πραγματικότητα για τους πιο ταπεινούς. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα, όπου οι μετανάστ(ρι)ες πνίγονται στην απελπισία, συμπληρώνονται με τις συστηματικές παράνομες και δολοφονικές επαναπροωθήσεις, όπου άγνωστος αριθμός προσφύγων έχει δολοφονηθεί και εκατοντάδες άλλοι έχουν αφεθεί κυριολεκτικά γυμνοί στο καταχείμωνο, στη μέση του πουθενά, πεταμένοι έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Η βία και η φρίκη είναι οι πρωταγωνιστές και στο τρομακτικό τετραπλό ρατσιστικό έγκλημα με δράστη έναν Έλληνα νοσταλγό του Χίτλερ στην Ανδραβίδα. Οι δύο γυναικοκτονίες ως τώρα μέσα στο 2022, η δολοφονία του 19χρονου Άλκη από χούλιγκαν στη Χαριλάου και η επιχειρούμενη συγκάλυψη του οργανωμένου δικτύου, που παγίδευε γυναίκες προς τέρψη των βιαστών της «υψηλής κοινωνίας», που αποκαλύφθηκε στη Θεσσαλονίκη, είναι μονάχα κάποιες πλευρές της βίας, που δέχονται μόνιμα οι από τα κάτω.

Αυτός είναι ο κόσμος των αφεντικών. «Ο πόλεμός τους γεννιέται από την ειρήνη τους, καθώς ο γιος από τη μάνα. Έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά», έγραφε ο Μπρεχτ.

Από αυτόν τον κόσμο είναι που πρέπει να απαλλαγούμε. Με τα κινήματα και τις/τους από τα κάτω.

«Το μέλλον μας δεν είναι ο πόλεμος και η βία

Οργάνωση και αγώνας για μια άλλη κοινωνία»