For English scroll down

Με αφορμή την 8η Μάρτη εγκαινιάζουμε στην εφημερίδα «Η Κόκκινη» μια σειρά συνεντεύξεων με φεμινίστριες/φεμινιστά από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ποιος είναι ο λόγος που ωθεί ένα πλάσμα να ενταχθεί στο φεμινιστικό κίνημα; Με ποια εμπόδια και προβληματικές ερχόμαστε αντιμέτωπα και καλούμαστε να τα διαχειριστούμε; Κατά πόσο η παλίρροια του #metoo έχει αλλάξει εμάς τις ίδιες, τον τρόπο σκέψης και δράσης μας; Ποια η προοπτική ενότητας/συμπόρευσης των επιμέρους κινημάτων; Υπάρχει τελικά ένα νήμα που διατρέχει βιώματα, ανάγκες, επιθυμίες, αιτήματα και διεκδικήσεις; Πόσο αισιόδοξες/α μπορούμε να είμαστε για το μέλλον του κινήματος και αλλαγής αυτού του κόσμου;

Στο φύλλο 14 φιλοξενούμε τη Fatmagül Altındağ από την Ιστανμπούλ (Τουρκία) και την Αγγελική Μαυροπούλου από τη Θεσσαλονίκη (Ελλάδα)

Τη συνέντευξη πήρε η Λάλε Άλατλι
Τη μετάφραση έκανε το Άλεξ Βήσαλο Ράινερς

Πότε/σε ποια περίοδο εντάχθηκες στο φεμινιστικό κίνημα; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη αφορμή, κάποια συγκεκριμένη κινητοποίηση εκείνη την εποχή που σε ώθησε να ενταχθείς;

Μπορώ εύκολα να θυμηθώ τον θυμό που υπήρχε μέσα μου απέναντι σε προνόμια που παρατηρούσα, αλλά δεν μπορούσα να κατανοήσω ως παιδί. Μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη και ο ακτιβισμός μου ξεκίνησε, όταν μετακόμισα στην Ιστανμπούλ για σπουδές. Αρχικά, είχα εμμονή με την Κλιματική Κρίση και την ανισότητα, μετά κατέληξα στην ιδέα ότι όλα ήταν εξαιτίας του λευκού cis προνομιούχου άνδρα, που με κατεύθυνε στο φεμινιστικό κίνημα. Είχα την προσωπική μου διαμάχη ενάντια στους κύκλους μου, μέχρι που διάβασα για το δεύτερο ρεύμα του φεμινισμού. Η στιγμή που άκουσα ότι «το προσωπικό είναι πολιτικό» σήμαινε πολλά για εμένα: δεν χρειαζόταν να είναι δική μου προσωπική διαμάχη πλέον. Αντίθετα είχε να κάνει με το να είσαι το δεύτερο φύλο. Και ναι, όλα είναι πολιτικά και δεν ήμουν μόνη. Έτσι, ξεκίνησα να συμμετέχω στις «Feminist Fridays» («Φεμινιστικές Παρασκευές»), που οργάνωνε μια ομάδα ανεξάρτητων φεμινιστριών στο «FeministMekan» στην πλατεία Ταξίμ για να συζητηθεί οποιοδήποτε θέμα με φεμινιστική προσέγγιση. Και το ταξίδι μου στο φεμινιστικό κίνημα ξεκίνησε.

Μπορούσε η κινηματική σου δράση να συμβαδίσει με τη δουλειά, την προσωπική ζωή, τη μητρότητα; Υπήρξαν εμπόδια (από σύντροφο/σύζυγο, οικογενειακό περιβάλλον, εργοδότη); Πώς διαχειρίστηκες όλη αυτή την περίοδο; Έκανες κάποιες υποχωρήσεις;

Δεν έχει υπάρξει ένα μοναδικό δύσκολο εμπόδιο, αλλά συνεχείς συγκρούσεις και δυσκολίες, μπορώ να πω. Περιμένω από όλα, όπως και από τον κόσμο, να ανταποκριθούν πολύ γρήγορα σε αυτά που τους λέμε, αλλά συμβαίνει με πολύ πιο αργό ρυθμό. Φέρνω τα εμπόδια που αντιμετωπίζω απευθείας στο τραπέζι, ανεξάρτητα από το πόσο επιθετική μπορεί να με θεωρήσουν. Μερικές φορές καταλαβαίνουν και παίρνω κάποιες απαντήσεις, αλλά τις περισσότερες φορές προσπαθούν να μου αλλάξουν γνώμη. Παρόλα αυτά, ακόμα κι αν είναι η δεύτερη περίπτωση, πιστεύω πως αργότερα υπάρχει η πιθανότητα να συνειδητοποιήσουν τα λόγια μου καλύτερα. Δεν νιώθω ποτέ ότι είναι πολύ κουραστικό να πολεμήσω για αυτό και δεν μένω ποτέ σιωπηλή. Μπορεί να ακούγεται κάπως κουραστικό, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Με ωθεί να παλέψω παραπάνω. Όταν έχω κάποια διαφωνία, τη σκέφτομαι προσεκτικά, τη συζητάω και τη μοιράζομαι και με άλλα φεμινιστά, και επιστρέφει ως θεραπευτική αλληλεγγύη, αντί για κούραση.

Ποια ήταν τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε ένα αντιμετωπίσει το κίνημα την εποχή κατά την οποία εντάχθηκες; Ποια είναι σήμερα; Έχουν αλλάξει; Είναι ίδια;

Οι περισσότερες από τις οργανώσεις/ΜΚΟ που παλεύουν για τα δικαιώματα των γυναικών δεν έλεγαν ανοιχτά ότι είναι φεμινιστικές. Εννοώ, δίσταζαν. Υπάρχει μια παρόμοια κατάσταση σήμερα, αλλά αυτό που άλλαξε είναι ότι οι γυναίκες συμπορεύονται περισσότερο, είτε αποκαλούν τις εαυτές τους φεμινίστριες είτε όχι.

Τι σηματοδοτεί η απόσυρση της Τουρκίας από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών; (μπορείς να μας αναφέρεις κάποια πρακτικά παραδείγματα;)

Η Σύμβαση απαιτεί από όλα τα μέλη να εφαρμόσουν πρακτικά μέτρα, με σκοπό να παρεμποδίσουν τη βία κατά και των γυναικών και των μελών της ΛΟΑΤ κοινότητας. Σαν απαραίτητο κομμάτι της σύμβασης, έχουμε τον νόμο #6284, που περιέχει έναν εκτενή ορισμό της βίας και σύμφωνα με τον οποίο το κράτος είναι υπεύθυνο να προλαμβάνει τη βία και να προστατεύει τα άτομα, ενώ είναι παράλληλα υπεύθυνο για τη δίωξη και τιμωρία του δράστη. Σύμφωνα με αυτό πρέπει να:

1. Προσφέρει καταφύγιο στο άτομο και, αν τυχόν χρειάζεται, ακόμα και παιδιά που βρίσκονται μαζί του
2. Πάρει το άτομο υπό την προστασία του αν η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο
3. Αλλάξει την ταυτότητα και άλλα απαραίτητα προσωπικά στοιχεία των ατόμων, σύμφωνα με τον νόμο που σχετίζεται με την προστασία των μαρτύρων, αν η ζωή τους βρίσκεται σε κίνδυνο.
4. Κρατήσει τον δράστη έξω από το σπίτι.

Αυτός ο νόμος, και οι πρακτικές που απαιτεί, απειλούνται με την απόσυρση.

Ποια θεωρείς κομβική στιγμή για το φεμινιστικό κίνημα στην Τουρκία;

Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Μετά από τις διαμαρτυρίες στο πάρκο Γκεζί, καμία πορεία ή διαδήλωση δεν επιτρέπεται από την κυβέρνηση. Κάθε φορά ο δρόμος για την πορεία ή τη διαμαρτυρία, έχει τον δικό του ενθουσιασμό. Κάθε φορά σχεδιάζουμε νέες τακτικές για να μπορέσουμε να κάνουμε μια κανονική πορεία. Η αστυνομία έχει, επίσης, νέες τακτικές και νέα σχέδια. Ήταν 1η Ιουλίου, όταν συγκεντρωθήκαμε για να διαδηλώσουμε ενάντια στην αποχώρηση από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης στην πλατεία Ταξίμ, στο Şişhane. Ξέρεις ότι η αστυνομία γνωρίζει το πλήθος που μαζεύεται την 8η Μάρτη για τη φεμινιστική πορεία, αλλά δεν γνωρίζει τα πλήθη που μαζεύονται για τις περιστασιακές πορείες. Περνούσα δίπλα από έναν αστυνομικό, και έλεγε στον αρχηγό του στον ασύρματο με ανήσυχο τόνο, «αρχηγέ, είναι πάρα πολλές, είναι πάρα πολλές». Ένιωσα τόσο δυνατή. Έβαλαν κιγκλιδώματα μέχρι τη μέση της λεωφόρου Istiklal, και τους αναγκάσαμε να τα αφαιρέσουν. Οπότε ναι, είχε δίκιο, ήμασταν πολλές. Καταφέραμε να πορευτούμε κάπως για 150-200 μέτρα ίσως. Αλλά μετά το Γκεζί (2013), ήταν η μοναδική φορά που καταφέραμε να κάνουμε πορεία. Θυμάμαι ότι φώναζα και χόρευα ταυτόχρονα. Θυμάμαι τις διαδηλώτριες να περνούν τα κιγκλιδώματα το ένα μετά το άλλο, την ίδια ώρα που οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να προστατέψουν τα κεφάλια τους. Η στιγμή που ξεκίνησε η πορεία ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για μας.

Πιστεύεις ότι υπάρχει προοπτική στην ενότητα των κινημάτων; Π.χ. το φεμινιστικό σε συμπόρευση με το αντιρατσιστικό/αντιφασιστικό, εργατικό, οικολογικό;
Θεωρώ πως η ενότητα των κινημάτων απαιτεί ομοιομορφία ιδεών ή ταυτοτήτων, που δεν ταιριάζει με τον φεμινισμό. Παρόλα αυτά, πιστεύω επίσης πως χρειάζεται να έχουμε κοινές θέσεις ενάντια στην ετεροπατριαρχία και τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και οποιαδήποτε άλλη δύναμη τάσσεται ενάντια στις μειονότητες, τις μετανάστριες, τις ευάλωτες κοινότητες, ή οποιοδήποτε είδος πάνω στον γαλάζιο πλανήτη (σ.μ. στη Γη). Χρειάζεται να αντιστεκόμαστε συνεχώς απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία, αλλά επίσης πρέπει να αποδομούμε και τις δικές μας θέσεις και να μην είμαστε κολλημένα σε αυτές. Κι αυτό για μένα είναι δυνατό μόνο μέσα από την ποικιλομορφία στις ιδέες και στα κινήματα.

Τι έχεις να πεις στις συντρόφισσές σου φεμινίστριες στην Ελλάδα;

(Μας απαντάει στα ελληνικά)
Μόνο μια μικροσκοπική γαλάζια θάλασσα ανάμεσά μας
Θα σας καλέσουμε στις 8 Μαρτίου – Απαντήστε μας
Οι γυναίκες είναι δυνατές μαζί
Ζήτω η φεμινιστική μας αλληλεγγύη!

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον του κινήματος; Πώς βλέπεις τα πράγματα μετά την παλίρροια του #metoo;

Είμαι απόλυτα. Συναντήθηκα με ένα φεμινιστό στη Λαχώρη στο Πακιστάν και σκέφτηκα ότι με το κίνημα του #metoo που έχουμε βιώσει, η αλληλεγγύη μπορεί να σκαρφαλώσει πάνω από τις χώρες, μπορούμε να ενθαρρύνουμε η μία την άλλη, να απαντήσουμε η μια στην άλλη, από το Χόλυγουντ μέχρι το Καράτσι, από την Ιστανμπούλ μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Δεν είναι μόνο το #metoo, οι φεμινίστριες εμπνέουν η μια την άλλη με τη στάση τους, με τις ιδέες και την αλληλεγγύη τους, όπως συνέβη στο παρελθόν. Μπορώ να σας πω ότι νιώθω ακόμα περισσότερο αισιόδοξη από την αρχή αυτής της συνέντευξης, νιώθοντας την ύπαρξη των συντροφισσών/φεμινιστριών στην Ελλάδα.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις;

Ευχαριστώ που με κάνατε να νιώσω αισιόδοξα, ελπίζω μια μέρα να βρεθούμε μαζί στους δρόμους.

---

Fatmagül Altındağ – Μικρό βιογραφικό: Γεννήθηκα στο Uşak, σε μια τουρκική πόλη που βρίσκεται πολύ κοντά στην Ελλάδα, στις 8 Μάρτη (χωρίς πλάκα!) του 1986. Κατοικώ από τα φοιτητικά μου χρόνια στο Kadıköy της Ιστανμπούλ. Είμαι μηχανικός σε μια εταιρεία. Αγαπώ τις καταδύσεις και τη ζωγραφική. Αγαπώ επίσης να ταξινομώ πράγματα σε λίστες στο excel.

*Η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη στο φύλλο 14 της εφημερίδας «Η Κόκκινη», που κυκλοφορεί.

**Στη στήλη «Ο φεμινισμός γκρεμίζει τα σύνορα» μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη με την Αγγελική Μαυροπούλου από τη Θεσσαλονίκη.

When did you join the feminist movement? Was there a specific occasion at that time that urged you to join?
I can easily recollect my anger in me towards privileges which I observed but cannot comprehend as a kid. I was raised in a small city and my activism started when I have moved to Istanbul for college. First, I was obsessed with Climate Crisis and inequality, then I ended up with the idea that it was all because of white cis rich privileged man, which gravitated me to feminist movement. I had my own fight against my own circles till I read about 2nd wave of feminism. The second I heard about “The personal is political” it meant me a lot: It does not have to be my own fight, but it was about being the second sex, and yes, it is all political and I was not alone. So, I started to participate “Feminist Fridays” organized by a group of independent feminists in “FeministMekan” in Taksim to discuss any topic with feminist approach, and my journey in feminist movement was started.

Could your action in the feminist movement cooperate with your work, your personal life, motherhood, etc.? Were there any obstacles (by your partner/spouse, by your family environment, by an employer)? How did you manage all these?
Not like a one hard obstacle, but continuous conflicts and struggles I may say. I expect from everyone, as the same from the world, to respond much faster to what we are telling them, but it happens much slower. I directly bring my obstacles to the table; regardless then how aggressive I would be perceived. Sometimes they understand and I get small responses but most of the time they are managing me back. Nevertheless, although it is the second case, I believe that later there is a chance that it will be internalized better. I never feel myself lazy to fight about it and I never keep silence. It may sound a bit tiring but instead it urges me even more. When I have a conflict, I think over it, I discuss it and share it with other feminists also, and it comes back as a healing solidarity instead of a tiredness.

What were the most severe problems in the movement at the time you joined? What about today? Have they changed; Have they remained the same?
Most of the organizations / NGOs fighting for women rights were not telling themselves feminists, I mean they were hesitating. It is similar today, but the thing changed is that women are coming together more, either calling them feminists or not.

What does the withdrawal of Turkey from the Istanbul Convention mean? (In practical terms. Could you give us some examples?)
The Convention requires states to implement practical measures to prevent violence against both women and LGBT community. As a necessity of this convention, we have the Law#6284 and by this law, with a comprehensive definition of violence, state is responsible to prevent and protect the individuals, while also responsible to prosecute and punish the perpetrator as:
1) Provide shelter to the individual and if required the children with them
2) Take the individuals under protection if their life is under threat
3) To change the identity and other necessary information of individuals, in scope of a law related to witness protection, if their life is under threat

4) Keep perpetrator out of the house
This law, and the practices it requires, are totally under threat with the withdrawal.

If you had to choose one significant moment in the feminist movement in Turkey, what would it be?
It is the hardest question ever. After Gezi, no demonstration or march is allowed by the government. Every time the walk to the march or protest, has its own excitement and hurry. Every time we plan new tactics to be able to have a real march. The police has also their own new tactics and new plans. It was July 1st, we gathered for the demonstration to protest Istanbul Convention withdrawal in Taksim, Şişhane. You know the police is familiar with our crowd on March 8th Feminist Night March, but they are not familiar crowds for occasional demonstrations. I was passing by an officer, and he was telling his chief on the walky talky with a worried sound, “Chief, there are too many of them, there are too many of them”. I feel myself so strong. They set their barriers up to halfway of Istiklal, and we made them remove it. So yes, definitely he was right, there were many of us. It was maybe 150-200m that we were able to have a kind of march, but since Gezi (2013), it was the unique time we had a march! I remember I was both screaming and dancing. By the way it continued like protestors handing barriers and police officers helmets back from one to each other, but I think the moment we started the march was the significant one.

Do you believe in the unity of movements? For example, the feminist in conjunction with the anti-racist/anti-fascist, labour, ecological movement?
I think unity of movements requires uniformity of ideas or identities which does not suit with feminism. However, I also believe that we need to be on a common ground on being against heteropatriarchy and neoliberal capitalism, and any other power rising against minority groups, immigrants, volatile communities, or any species on the blue planet, or maybe in any other planet. We need to have an issue with any kind of power continuously, but we also need to be deconstructive against our own thesis not to be stuck on them, for me this can only be possible with diversity of the ideas and movements.

Is there anything you would like to say to women, to your comrades/feminists in Greece?
Μόνο μια μικροσκοπική γαλάζια θάλασσα ανάμεσά μας
Θα σας καλέσουμε στις 8 Μαρτίου Απαντήστε μας
Οι γυναίκες είναι δυνατές μαζί
Ζήτω η φεμινιστική μας αλληλεγγύη

Are you optimistic about the future of the feminist movement, especially after the #metoo wave?
I definitely am. I met with a feminist in Lahore, Pakistan and I thought that with the #metoo we have experienced that our solidarity can climb over countries, we can be encouraged from each other, we can respond to each other, from Hollywood to Karachi, from Istanbul to Thessaloniki. It is not only #metoo, but feminists are inspiring each other with their stance, with their ideas and with their solidarity, as happened in the past. I can tell you that I feel even more optimistic from the beginning of this interview, with the feeling of my comrades/feminists existence in Greece.

Is there anything else you would like to add?
Thank you for making me feel more optimistic, I hope we can march together one day.

Fatmagül Altındağ – Short bio: I was born in Uşak, in the city of Turkey closer part to Greece, on March 8th (no kidding) in 1986. I am living in Istanbul, Kadıköy since college. I am an industrial engineer working for a corporate company for the daytime. I like scuba diving and painting. I also like to list and calculate things on excel.