Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία είναι ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ολότελα άδικος και από τις δύο πλευρές. Πρόκειται για μια γενικευμένη σφαγή, που φέρνει μονάχα την καταστροφή στις/τους εργαζόμενους/ες της Ουκρανίας αλλά και της Ρωσίας.

Αυτόν τον πόλεμο πρέπει να τον σταματήσουμε. Πρέπει να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε τη λήξη του, με ένα ισχυρό αντιπολεμικό μέτωπο, η εργατική τάξη και η νεολαία. Τόσο στη Δύση όσο –και κύρια αυτή τη στιγμή- στη Ρωσία. Επειδή η γενική σύρραξη, που έχει ξεσπάσει στην Ουκρανία, είναι πολύ εύκολο πλέον να κατηφορίσει και σε άλλες χώρες.

Η Δύση συνένοχη στον πόλεμο του Πούτιν

Αυτή τη στιγμή απαιτείται γενικός αντιπολεμικός ξεσηκωμός τόσο στη Ρωσία και την Ουκρανία όσο και στις χώρες του ΝΑΤΟ, που συμπαρατάσσονται με την ουκρανική κυβέρνηση και την εξοπλίζουν. Οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ δεν στηρίζουν «την ανεξαρτησία και τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Ουκρανίας», όπως διατείνονται. Αλλά επιχειρούν, όπως και πριν, να περικυκλώσουν και να χειραγωγήσουν τη Ρωσία. Και αξιοποίησαν ως «χρήσιμο ηλίθιο» τις ουκρανικές κυβερνήσεις για τον σκοπό αυτό.

Οι Δυτικοί ιμπεριαλιστές βρήκαν στην Ουκρανία την ευκαιρία να κάνουν «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα». Να διεξάγουν έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας, στον οποίο δεν θα ματώσουν οι φαντάροι της Δύσης, αλλά μόνο οι αναλώσιμοι Ουκρανοί στρατιώτες. Και –στην ανάγκη- και οι Ουκρανοί ναζιστές των Ταγμάτων Αζόφ, που εκπαιδεύτηκαν και οργανώθηκαν επιμελώς από τη CIA. Η Δύση είναι απόλυτα συνένοχη στον πόλεμο που ξεκίνησε ο Πούτιν στην Ουκρανία. Και το αντιπολεμικό κίνημα στις δυτικές χώρες, ολόκληρη η εργατική τάξη και η νεολαία, πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στις κυβερνήσεις, που τροφοδοτούν με όπλα τον πόλεμο.

Ειδικά στη χώρα μας, είναι απαραίτητο να οργανωθούν από τις οργανώσεις της Αριστεράς πολύ μαζικότερες κινητοποιήσεις ενάντια σε κάθε ελληνική συμμετοχή, έμμεση ή άμεση, στην αντιπαράθεση στην Ουκρανία και σε κάθε διευκόλυνση προς το ΝΑΤΟ και τη στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ. Και δεν αρκεί αυτό. Είναι απόλυτα αναγκαίο να γιγαντωθεί ένα κίνημα για διώξιμο των βάσεων των ΗΠΑ και έξοδο από τη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ. Πρέπει να ζυμώσουμε μέσα στον κόσμο την ιδέα πως το άμεσο διώξιμο των βάσεων και η ακόμη πιο άμεση έξοδος από το ΝΑΤΟ είναι απόλυτα αναγκαίες προϋποθέσεις, για να αποφύγουμε εμπλοκή σε θερμά επεισόδια και πολεμικές αντιπαραθέσεις.

Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να στείλει 20.000 αυτόματα καλάσνικοφ και άλλο πολεμικό υλικό, ως ενίσχυση στην κυβέρνηση της Ουκρανίας, είναι ένα εξαιρετικά επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό βήμα προς την κλιμάκωση και τη διεύρυνση του πολέμου.

Ο κρίσιμος κρίκος του αντιπολεμικού αγώνα: Η Ρωσία

Υπάρχει ένας τρόπος να σταματήσει άμεσα αυτός ο πόλεμος, πριν ισοπεδώσει με βόμβες και ρουκέτες κάθε σπίτι και κάθε σχολείο στην Ουκρανία. Χρειάζεται να γιγαντωθεί ένα μαζικό ρεύμα αντίστασης στον πόλεμο, πρώτα από όλα μέσα στην ίδια τη Ρωσία. Ένα δυναμικό αντιπολεμικό ρεύμα, που να διεκδικήσει τους ρωσικούς δρόμους από τις δυνάμεις καταστολής και να ανατρέψει από την εξουσία τον Πούτιν, επιβάλλοντας την παύση του πυρός. 

Και, παρά τη φρίκη του πολέμου, υπάρχουν αισιόδοξες ειδήσεις από τις ρωσικές πόλεις για το αντιπολεμικό δυναμικό που αναπτύσσεται εκεί. Ήδη, από την πρώτη ημέρα της στρατιωτικής επέμβασης, η αστυνομία του Πούτιν συνέλαβε εκατοντάδες διαδηλωτ(ρι)ες στη Μόσχα, την Πετρούπολη και σε δεκάδες άλλες ρωσικές πόλεις. Και ενώ η εισβολή στην Ουκρανία τώρα μόλις συμπληρώνει τη δεύτερη εβδομάδα της, οι συλλήψεις διαδηλωτ(ρι)ων ενάντια στον πόλεμο στη Ρωσία, ξεπερνούν ήδη τις αρκετές χιλιάδες. Και το κίνημα μεγαλώνει. 

Οι γυναίκες και οι άντρες, που συλλαμβάνονται στον δρόμο και σέρνονται σαν σακιά από τη βαριά αρματωμένη ρωσική αστυνομία, δεν είναι μόνο οι ηρωίδες και οι ήρωες της επόμενης –μετά τον Πούτιν- ημέρας. Αποτελούν και τους μεγαλύτερους τίτλους τιμής για την κατοπινή του πολέμου Ρωσία.

Και ανάμεσα στις/τους τόσες χιλιάδες ήρωες και ηρωίδες, μια μορφή είναι εμβληματική: Η Γελένα Οσίποβα, η υπέργηρη επιζώσα από τη ναζιστική πολιορκία του Λένινγκραντ, βγήκε να διαδηλώσει στην Πετρούπολη με ένα αντιπολεμικό πλακάτ ενάντια στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Και κατέληξε στο κρατητήριο. Η φωτογραφία, όπου δύο περίφρακτοι και θηριώδεις αστυνομικοί της ΟΜΟΝ, της πλέον επίλεκτης δύναμης καταστολής του πλανήτη, έχουν αρπάξει τη μικροσκοπική μα θαρραλέα γιαγιάκα και τη σέρνουν, αποτυπώνει τη σύγκρουση δύο κόσμων: Από τη μια, τον κόσμο των από πάνω, που όσο και να θωρακίσουν με ακριβό εξοπλισμό τους δήμιούς τους, αποκαλύπτουν μόνο τη θρασυδειλία και τον βαθύ τρόμο τους απέναντι στον λαό. Και, από την άλλη, τον κόσμο των από κάτω, που –άοπλοι, με πλατύ χαμόγελο και άφοβη αποφασιστικότητα- μοιάζουν να επαναλαμβάνουν στους κυρίαρχους του πλούτου τα τελευταία λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ: «Ήμουν, είμαι και θα είμαι!».    

Μήπως όμως υπερβάλλουμε στην εκτίμησή μας πως το αντιπολεμικό κίνημα στη Ρωσία μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο και να απαλλάξει τη χώρα από τον Πούτιν; Μήπως περιμένουμε πολλά από διαδηλωτ(ρι)ες, που είναι κατά πλειοψηφία διανοούμενοι και που κατεβαίνουν στον δρόμο κυρίως για να ησυχάσουν τη συνείδησή τους;

Είναι σαφές πως, αυτή τη στιγμή, το κίνημα κατά του πολέμου είναι πολύ μειοψηφικό στη Ρωσία και σε καμιά περίπτωση δεν είναι σε θέση να διεκδικήσει τον δρόμο από την αστυνομία. Πρόκειται ακόμη για μικρά σύνολα ανθρώπων, που κινούνται «κόντρα στο ρεύμα». Όμως, ποιο είναι αυτό το ρεύμα;

Στη Ρωσία, όπως και σε ολόκληρο τον πλανήτη τους τελευταίους αιώνες, κάθε πολεμική σύρραξη ξεσήκωνε συνήθως έναν εθνικιστικό πυρετό στην αρχή των στρατιωτικών συμβάντων. Εκατομμύρια άνθρωποι, στις αρχές κάθε πολέμου, συνήθως καταλαμβάνονται από «εθνική έξαρση» και διαδηλώνουν την πρόθεσή τους να πεθάνουν για την πατρίδα, ενώ οι αντιπολεμικές φωνές είναι, κατά κανόνα, απομονωμένες και τραγικά μειοψηφικές. Και μόνο μετά από χρόνια μακελειού και ματαιώσεων, το αντιπολεμικό κίνημα δυναμώνει και ενδέχεται να καταφέρει να καθορίσει εξελίξεις και να ανατρέψει φιλοπόλεμες κυβερνήσεις.

Όμως, στη Ρωσία του Πούτιν, δεν έχει παρατηρηθεί μαζικός ενθουσιασμός για τον πόλεμο, παρόλο που επιχειρήθηκε από την κυβέρνηση να δικαιολογηθεί η εισβολή στην Ουκρανία με πατριωτικά και μάλιστα και με αντιφασιστικά επιχειρήματα. Αυτή την ψυχρή σε γενικές γραμμές στάση του λαού στη Ρωσία φοβάται και το καθεστώς Πούτιν. Οι κυβερνώντες αντιλαμβάνονται πως η μαζική επιστροφή φέρετρων και σακατεμένων φαντάρων από την εκστρατεία στην Ουκρανία ίσως και να πολλαπλασιάσει ραγδαία το αντιπολεμικό κίνημα στη χώρα τους. Γι’ αυτό και τρέχουν να υποσχεθούν πακτωλό αποζημιώσεων στις οικογένειες των νεκρών Ρώσων στρατιωτών και στους τραυματίες επιζήσαντες των μαχών.           

Ενδεικτικό για την κατάσταση πνευμάτων στη Ρωσία είναι πως τις αντιπολεμικές διαμαρτυρίες τρέχει να τις εξαλείψει παντού η Αστυνομία. Ακόμη και τα λουλούδια που αφήνει βουβά ο κόσμος σε χώρους και μνημεία που αναφέρονται με κάποιον τρόπο στην Ουκρανία, είναι οι αστυνομικοί που τρέχουν να τα πετάξουν και να εξαφανίσουν κάθε ίχνος αντιπολεμικής δράσης. Πουθενά δεν κινητοποιήθηκαν μαζικά εθνικιστικές ομάδες και εξαγριωμένοι πολίτες «του νόμου και της τάξης» για να απομονώσουν τους/τις ακτιβιστ(ρι)ες κατά του πολέμου. Μόνο η πληρωμένη και οργανωμένη στρατιωτικά Αστυνομία. Και άλλος κανείς.

Τα καθήκοντα στην Αριστερά στις χώρες του ΝΑΤΟ

«Ούτε με τη Σκύλλα του Κρεμλίνου, ούτε με τη Χάρυβδη των νατοϊκών «αμυντικών» όπλων«

Ήδη, πριν ξεσπάσει η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, με την ανακοίνωση της εφημερίδας μας «Η Κόκκινη» στις 22 Φλεβάρη, είχαμε τοποθετηθεί καθαρά και αυστηρά απέναντι σε εκείνες τις ομάδες της Αριστεράς που συμπαρατάσσονταν με το Κρεμλίνο στη βάση κάποιου φαντασιακού αντιιμπεριαλισμού.

Γράφαμε εκεί: «Δεν είναι περιττή πολυτέλεια για τα κινήματα η θεωρία και τα ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα. Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι ο σύμμαχός σου σε έναν αγώνα και τι να περιμένεις από αυτόν. Και η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι σύμμαχος, αλλά εχθρός των λαϊκών κινημάτων. Το απέδειξε πρόσφατα περίτρανα με την πρόθυμη στρατιωτική συμμετοχή της στη συντριβή της εργατικής εξέγερσης στο Καζακστάν. Και στη μόνιμη στήριξη του χασάπη της Συρίας Άσαντ, που παραμένει στη θέση του μόνο χάρη στην ολόπλευρη ρωσική αεροπορική κυριαρχία στους συριακούς αιθέρες.

Η ρωσική ηγεσία ούτε καν κρύβει τις προθέσεις της, τις ιμπεριαλιστικές της πρακτικές και τον απύθμενο αντικομμουνισμό της. Και είναι η απόλυτη ιδεολογική κατάπτωση των πιο ηττημένων κομματιών της Αριστεράς, η απογοήτευσή τους από το ότι η εργατική τάξη μπορεί τελικά να ανατρέψει το σύστημα, που τα οδηγεί στο να προσπαθούν να αρπαχτούν από μια σκιά και να πέφτουν στην αγκαλιά κάθε πρώην σταλινίσκου γραφειοκράτη. Η –δήθεν αντιιμπεριαλιστική- Σοβιετική Ένωση έχει διαλυθεί εδώ και τριάντα χρόνια. Και όσο υπήρχε, ήταν ένας θηριώδης κρατικός καπιταλισμός και πραγματική φυλακή όλων των λαών της. Δεν έχει τίποτα θετικό να προσδοκά η Αριστερά από το ρωσικό κράτος, που κληρονόμησε όλη τη βαριά πολεμική πανοπλία της ΕΣΣΔ».

Όμως, υπάρχουν συλλογικότητες στη διεθνή Αριστερά –με σημαντικά μεγαλύτερο κύρος από τις φιλοπουτινικές γκρούπες- που επιχειρούν να υποστηρίξουν ένα αντίστοιχο βαρύ ατόπημα, από την άλλη πλευρά αυτή τη φορά. Χαρακτηριστικά, το Εκτελεστικό Γραφείο της 4^ης Διεθνούς, σε ανακοίνωσή του την 1η Μάρτη, διατυπώνει, ούτε λίγο ούτε πολύ, το παρακάτω αίτημα:

«Αλληλεγγύη και στήριξη προς την ένοπλη και την άοπλη αντίσταση του ουκρανικού λαού. Αποστολή όπλων κατόπιν αιτήματος του ουκρανικού λαού για την καταπολέμηση της ρωσικής εισβολής στο έδαφός του».

Ενώ ο διανοούμενος του χώρου της 4^ης Διεθνούς Ζιλμπέρ Ασκάρ, στο κείμενό του με τίτλο «Σημείωμα για τη ριζοσπαστική αντιιμπεριαλιστική θέση σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία» στις 27 Φλεβάρη, φτάνει στο σημείο να συγκρίνει την Ουκρανία με το Βιετνάμ του απελευθερωτικού πολέμου ενάντια στον στρατό εισβολής των ΗΠΑ, τις δεκαετίες του ‘60 και ‘70. Και άρα να ζητά να στηριχτεί από το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα ο «αμυντικός» εξοπλισμός της Ουκρανίας απέναντι στη ρώσικη εισβολή.

Ας το ξαναπούμε λοιπόν με σαφήνεια. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ολότελα άδικος και από τις δύο πλευρές. Είναι εγκληματικό να στηρίζει κανείς τον Πούτιν και την ιμπεριαλιστική εισβολή του ρώσικου στρατού σε μια ξένη χώρα. Άλλο τόσο άθλιο, όμως, είναι να ζητάς να σταλούν «αμυντικά» όπλα στον στρατό της Ουκρανίας, που οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα του αποτελούν οι ναζιστές φονιάδες του τάγματος Αζόφ. Η ουκρανική κυβέρνηση είναι πρόθυμος σύμμαχος του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στην ανατολική Ευρώπη και τη Μαύρη Θάλασσα.

Οι Ουκρανοί/ες εργαζόμενοι/ες, που θέλουν να τερματίσουν την ιμπεριαλιστική εισβολή της Ρωσίας, διαθέτουν ένα απίστευτης δύναμης όπλο στα χέρια τους: το κουράγιο τους να σταθούν απέναντι στον στρατό κατοχής, όπως στο Μπερντιάνσκ και σε μια σειρά άλλες περιπτώσεις, όταν τα ρώσικα στρατεύματα κατέλαβαν τις πόλεις τους, και να αναγκάσουν τους Ρώσους φαντάρους να τους αντιμετωπίσουν πρόσωπο με πρόσωπο.

Δεν υπάρχει δυνατότερο αμυντικό όπλο από το να απευθύνεσαι στους Ρώσους φαντάρους, που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την εισβολή σε μια ξένη χώρα. Και δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για να αμαυρώσεις τον αγώνα ενάντια στη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία από το να έχεις δίπλα σου χιλιάδες ναζί εγκληματίες οργανωμένους σε τάγματα θανάτου και εξοπλισμένους μέχρι τα δόντια με «αμυντικά» όπλα από τις ΝΑΤΟικές χώρες.

Όσο για τη σύγκριση Ουκρανίας-Βιετνάμ δεν είναι απλώς ατόπημα. Είναι Ύβρις. Τόσο απέναντι στις μαχήτριες και τους μαχητές του βιετναμέζικου απελευθερωτικού στρατού, που σάρωσαν τον ισχυρότερο ιμπεριαλιστικό στρατό της υφηλίου όσο και απέναντι στο αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ και συνολικά στη Δύση. Που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε ένα έγκλημα του ιμπεριαλισμού των χωρών τους. Δεν ξεσηκώθηκαν για να εξοπλίσουν φασίστες. Ούτε καν με «αμυντικά» όπλα.

Χρειάζεται να παλέψουμε για μαζικό αντιπολεμικό ξεσηκωμό

Έξω από το ΝΑΤΟ // Έξω οι βάσεις των ΗΠΑ

Καμιά «διευκόλυνση», καμιά συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές

Η ελπίδα μόνο στην ανεξάρτητη αντιπολεμική δράση της εργατικής τάξης και της νεολαίας

Πόλεμος στα παλάτια, ειρήνη στις καλύβες