Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

«Τα pushbacks αποτελούν πλέον τη μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας». Η συγκεκριμένη φράση βγαίνει από τα χείλη του Νils Muiznieks, Διευθυντή της Διεθνούς Αμνηστίας στην Ευρώπη και Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Και είναι τρομακτικά εύστοχη. Κάποιο κείμενο αντιρατσιστικής συλλογικότητας, πολιτικής οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς ή αναρχικής ομάδας δεν θα μπορούσε να συμπυκνώσει τόσο καίρια τη στοχευμένη και απολύτως συνειδητή βιαιότητα που κλείνουν μέσα τους οι επαναπροωθήσεις προσφύγων.  

«Η αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων μας, που είναι κυριαρχικό μας δικαίωμα αλλά και υποχρέωσή μας, γίνεται στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και των ευρωπαϊκών αξιών» μας πληροφορεί ο κύριος Νότης Μηταράκης, υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου στην ελληνική κυβέρνηση. Και μας βάζει στη διαδικασία να στοχαστούμε λιγάκι αυτές τις περίφημες «ευρωπαϊκές αξίες», στις οποίες γίνεται επίκληση, προκειμένου να δικαιολογηθεί η «φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων».

Οι αξίες αυτές, λοιπόν, στην απάνθρωπη γλώσσα των κρατούντων μεταφράζονται με εύγλωττα ωμό τρόπο. Επίσημοι και ανεπίσημοι χώροι κράτησης κοντά στα σύνορα σε ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. Ανθρωποφύλακες με στολές ή μασκοφόροι χωρίς διακριτικά. Στέρηση τροφής και νερού. Κατάσχεση προσωπικών αντικειμένων, χρημάτων, κινητού τηλεφώνου, χωρίς την οποιαδήποτε νομική διατύπωση. Ξεγύμνωμα. Σωματικός έλεγχος σε γυναίκες από άντρες με στολή. Σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Βιασμοί. Ξύλο με γκλοπ και μεταλλικές ράβδους. Με γροθιές και κλωτσιές. Άσκηση ψυχολογικής βίας. Απαγωγή στη μέση του δρόμου, όχι μόνο στα σύνορα, αλλά και στην ενδοχώρα, ακόμα και ανθρώπων στους οποίους έχει αναγνωριστεί το καθεστώς πρόσφυγα. Ρίξιμο στη θάλασσα ή στο ποτάμι του Έβρου. Είτε ξέρουν να κολυμπούν είτε όχι. Αδιάφορο. Χωρίς ειδικές σχεδίες ή οποιουδήποτε τύπου πλεούμενα. Αυτά κοστίζουν. Δεν είναι εποχή για πολυτέλειες.     

Μόνο κατά την περίοδο Απρίλη–Δεκέμβρη 2020 η Διεθνής Αμνηστία σε πολυσέλιδη έρευνά της έχει καταγράψει 21 επιχειρήσεις παράνομων επαναπροωθήσεων με περίπου 1.000 πρόσφυγες ως θύματα αυτών των επιχειρήσεων. Ένας τρομακτικός αριθμός, που συνεχώς αυξάνεται. Σύμφωνα με τον Φίλιπο Γκράντι, ύπατο αρμοστή του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, «η Ύπατη Αρμοστεία έχει καταγράψει σχεδόν 540 περιστατικά άτυπων επιστροφών από την Ελλάδα από τις αρχές του 2020». Και πώς αντιδρά η ελληνική κυβέρνηση στο άκουσμα μιας τέτοιας δήλωσης; «Ο ρόλος της Ελλάδας ως ασπίδας της Ευρώπης συνεπάγεται μια συγκεκριμένη πολιτική», σπεύδει να διευκρινίσει ο Γιώργος Κουμουτσάκος. Χωρίς ίχνος ντροπής για το γεγονός ότι αυτή η περίφημη ασπίδα δολοφονεί ανθρώπους.

Όταν διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως ο Guardian, το Spiegel, το Lighthouse Reports και το Mediapart, διεξάγουν για μήνες δημοσιογραφική έρευνα σχετικά με τα –σχεδόν καθημερινά πλέον- pushbacks από την Ελλάδα προς την Τουρκία, ο κύριος Μηταράκης τα χαρακτηρίζει «φέικ νιουζ». Τουρκική προπαγάνδα. Τι κι αν διεθνείς οργανισμοί, ενημερωτικά μέσα, αντιρατσιστικές οργανώσεις στρέφονται ευθέως σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης και των μεθόδων που μετέρχεται; Τι κι αν η Ελλάδα δικάζεται από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου από τις 2 Δεκέμβρη 2021 ταυτόχρονα για 32 επαναπροωθήσεις από τις 200+, οι οποίες έχουν καταγγελθεί; Τι κι αν έχουν αρχίσει να ανοίγουν στόματα για τις βίαιες επαναπροωθήσεις που κάνουν οι ίδιοι οι λιμενικοί; Τι κι αν είναι πλέον δεκάδες οι καταγγελίες από θύματα αυτών των πρακτικών, που κατάφεραν να σωθούν και να διηγηθούν την τραυματική ιστορία τους; Τι κι αν ο Σίντι Κέιτα από την Ακτή του Ελεφαντοστού στα 36 του χρόνια και ο Ντιντιέ Μάρσαλ Κουαμού Νάνα από το Καμερούν στα 33 του χρόνια, δεν θα καταφέρουν ποτέ να μας διηγηθούν απολύτως τίποτε, γιατί μέλη του Λιμενικού τούς μετέφεραν κρυφά από τη Σάμο και τους πέταξαν στην ανοιχτή θάλασσα, ενώ δεν ήξεραν κολύμπι; Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με αυτό που λες, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Η εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία ανέδειξε την ξαφνική «ευαισθησία» για το δράμα μετακινούμενων πληθυσμών και έναν χυδαίο διαχωρισμό των προσφύγων σε κανονικούς και μη, σε αξιοπρεπείς και μη, σε ξανθογάλανους και σκουρόχρωμους. Οι μετανάστ(ρι)ες και οι πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τους τόπους τους, γιατί απειλούνται με διώξεις, γιατί φιμώνεται η φωνή τους, γιατί βομβαρδίζονται τα σπίτια τους, γιατί δεν τολμούν να εκφραστούν καταπώς επιθυμούν, είναι –και θα είναι πάντοτε για την Αριστερά- άνθρωποι αναγκεμένοι, στους οποίους θα σταθούμε δίπλα με συντροφικότητα και αλληλεγγύη.      

Επιμέναμε πάντα –από θέση αρχής- και θα συνεχίσουμε να επιμένουμε στην απαίτησή μας για ανοιχτά σύνορα για όλα τα πλάσματα που θέλουν να τα διασχίσουν. Θα συνεχίσουμε να επιμένουμε να κλείσουν τα κολαστήρια των προσφύγων και να εφοδιαστούν άμεσα με ταξιδιωτικά έγγραφα όσοι/όσες το επιθυμούν. Να προβλεφθούν χώροι αξιοπρεπούς στέγασης για όσους και όσες επιθυμούν την παραμονή τους στην Ελλάδα και να ληφθεί ειδική μέριμνα για τις πιο ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες μεταξύ των προσφύγων.

Θα συνεχίσουμε να αποκαλούμε τις επαναπροωθήσεις με το όνομά τους: βίαιες, δολοφονικές ενέργειες των κυβερνήσεων στο όνομα μιας περίκλειστης και παγερά αδιάφορης Ευρώπης.